ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 478

บทที่478 ขอบคุณความช่วยเหลือนี้ของคุณ

“พี่ใหญ่ ทางนั้นมีถ้ำอยู่ พวกเราเข้าไปหลบด้านในนั้นก่อนดีกว่า พวกเราจะไม่ทิ้งพี่ไว้โดยไม่สนใจแบบนี้หรอก”

ลูกน้องสองสามคนนั้นเอ่ยพูดขึ้นมาพร้อมเพรียงกัน

พูดเสร็จแล้วนั้น ก็แบกทหารที่บาดเจ็บนายนั้นเข้าไปยังด้านในถ้ำ

“หืม? ที่นี่ทำไมเหมือนกับมีคนพักอยู่?”

หลังจากที่พวกเขาเข้ามาแล้วนั้น ก็อดที่จะประหลาดใจไม่ได้

“ใช่ แต่ไม่ต้องสนใจหรอก อยู่ที่นี่ทำแผลให้พี่ใหญ่ก่อน”

หนึ่งในนั้นเอ่ยขึ้น

“สถานการณ์แบบนี้ จะดีกว่าถ้าจะให้เลี้ยงเลือดเอาไว้ก่อน ถ้าทำแผล จะตายเร็วขึ้นนะ”

เวลานี้เอง ที่มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากตรงปากถ้ำ

ทำให้ทุกคนในนั้นตกใจ

ต่างก็พากันยกปืนขึ้นมา แล้วจ่อไปยังชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า

ส่วนเฉินเกอกลับเงยขึ้นมามองปากกระบอกปืนสีดำเหล่านั้น

ในมือยังคงถือกระต่ายป่าที่ย่างสุกแล้วเมื่อครู่นี้

แล้วจึงนั่งลงข้างๆ

ส่วนคนหนึ่งที่คนกลุ่มนี้เรียกว่าพี่ใหญ่นั้น เวลานี้กลับมองมาทางชายหนุ่มด้วยสายตาที่เยือกเย็น

ในใจรู้สึกว่าคนๆนี้ไม่ธรรมดา

อย่างไรก็ตาม แม้ว่าตอนนี้เขาจะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่ความระแวดระวังนั้นก็ยังคงสูงกว่าคนปกติทั่วไปอยู่ดี

ไม่สมเหตุสมผลเลยที่จะมาเจอชายหนุ่มคนหนึ่งมาอยู่แถวๆบริเวณนี้ เขาไม่รู้สึกเช่นนั้น

อีกทั้งที่สำคัญยิ่งไปกว่านั้น ตอนที่ลูกน้องใช้ปืน*จ่อไปทางเขา เขากลับไม่เลิกเปลือกตาขึ้นเลยเสียด้วยซ้ำ

นี่คือคุณสมบัติของวัยรุ่นที่พบเห็นกันทั่วไปควรจะมีที่ไหนกัน?

ยิ่งไปกว่านั้น กับการที่มาเผากระต่ายป่าในป่าลึกได้แบบนี้ ก็ไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปแล้ว

“วางลงก่อน*”

ผู้นำคนนั้นโบกมือลง แล้วเอ่ยถามออกมาด้วยรอยยิ้ม :

“หนุ่มน้อย นี่คงจะเป็นที่ของนายสินะ ขอโทษด้วย ที่พวกเราบุกรุกเข้ามา!”

“ที่พักของพวกคุณอยู่ในถ้ำอย่างนั้นหรือ? ผมแค่มาอาศัยหลบฝนเท่านั้น พวกคุณอยากจะอยู่นานแค่ไหนก็อยู่ไปเถอะ”

เฉินเกอยิ้มออกมาอย่างเย็นชา

“หืม พี่ใหญ่ ถามเขาทำไมกัน ดูท่าทางแล้ว เขาเองก็คงเป็นพวกคนที่ชอบท่องเที่ยวที่เดินทางผ่านมาเท่านั้นเอง แล้วก็ยังดูเด็กอยู่ด้วย ทางที่ดีอย่าปากมากนะ มิเช่นนั้นแล้วอย่ามาโทษอาวุธในมือฉันก็แล้วกัน!”

คนหนึ่งเอ่ยขึ้นอย่างโมโห

หลังจากนั้นก็รีบพันแผลให้กับพี่ใหญ่ตัวเอง

เขาหยิบเอามีดสั้นออกมา เพื่อตัดผ้าพันแผล

เมื่อเฉินเกอเห็นมีดสั้นเล่มนั้นแล้ว ก็รู้ได้ทันที

ว่าคนกลุ่มนี้ คงจะเป็นพวกเดียวกันกับเหลิงหรูชวงนั่นใช่หรือเปล่า?

มีดสั้นที่คล้ายกันของพวกเธอสามารถทำให้แน่ใจได้

ใช่แล้ว เหลิงหรูชวงเคยบอกเอาไว้ว่า พวกเพื่อนของเธอถูกหลี่หูทำร้าย จนตอนนี้จะเป็นตายร้ายดีอย่างไรก็ยังไม่รู้ เธอจึงต้องการที่จะแก้แค้นหลี่หู

ตอนนี้เห็นบุคคลกลุ่มนี้ดูอยู่ในสภาพที่ตกที่นั่งลำบากเช่นนี้แล้ว ก็คงจะเป็นพวกเขาสินะ

และเป็นอย่างที่คิดไว้ ขณะนั้นเองหนึ่งในนั้นเอ่ยขึ้นด้วยความโมโห :

“บ้าจริง หลี่หูคนนี้ ครั้งนี้ถ้าพวกเรามีชีวิตรอดออกไปได้ จะไม่ปล่อยพวกนั้นไปแน่ๆ คิดจะยืมมือคนอื่นมากำจัดพวกเรา มันไม่ง่ายขนาดนี้หรอก เรื่องนี้ไม่จบง่ายๆแน่!”

“ตอนนี้ ไม่รู้ว่าน้องหกเป็นอย่างไรบ้างแล้ว ฉันกลัวว่าเธอจะติดกับแผนชั่วของหลี่หูเข้าเหลือเกิน!”

พี่ใหญ่ไอขึ้นมา

ในใจเฉินเกอนั้นคิด ไม่ใช่ว่าติดกับแผนชั่วของฝ่ายนั้นหรอกหรือ เกือบจะเอาชีวิตไม่รอดอยู่แล้ว

“ถ้าอย่างนั้นพี่ใหญ่ พวกเราจะทำอย่างไรกันต่อ? แผนของหลี่หู เล่นทำเอาพวกเราเหมือนกับหมาข้างถนน พวกเราไม่มีที่ไปแล้ว!”

มีคนเอ่ยถามขึ้น

“ตอนนี้ คงต้องค่อยๆดูกันไปทีละก้าวแล้วล่ะ อย่างมาก ก็คงเร่รอนไปทั่ว! ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม พวกนายสามารถหนีไปได้ อย่าให้ต้องมาสูญเสียชีวิตไปเพื่อฉัน มันไร้ค่าเกินไปถ้าจะต้องมาตายกันแบบนี้!”

หลังจากนั้นคนที่เป็นพี่ใหญ่ก็เกลี้ยกล่อมให้ลูกน้องที่เหลือรีบหนีไป แต่พวกเขาก็ไม่ยอมไป

และในเวลานี้เอง เสียงฝีเท้าก็ดังไล่เข้ามา

คนจำนวนกว่าสิบคน

“รีบไป!”

“สู้กับพวกนั้นให้ถึงที่สุด!”

ทุกคนกัดฟันเตรียมสู้กันอย่างสุดกำลัง

“วางลง*!”

“วางลงให้หมด*!”

คนกลุ่มนั้นรีบตามมาถึง แล้วยกปืน*ขึ้นเล็งมาทางคนที่อยู่ด้านในถ้ำ

“อืม ยังวิ่งได้จริงๆสินะ ทำให้พวกฉันต้องตามมาทางภูเขาตั้งนานขนาดนี้! เฉินว่านชาน นายนี่สามารถจริงๆ!”

ขณะนี้เอง อีกร่างหนึ่งที่อยู่ในชุดลายพรางเช่นเดียวกันนั้นเดินเข้ามา พลางยิ้มออกมาอย่างเย็นชา

“เฮยเป้า ถ้านายจะฆ่าก็ฆ่า อย่ามาไร้สาระอยู่!”

เฉินว่านชานตะโกนออกมา

“มีความหยิ่งในศักดิ์ศรี หยิ่งมากจริงๆ!”

เฮยเป้ายิ้มออกมาอย่างเย็นชา

“พี่เป้า ตรงนี้ยังมีอยู่อีกหนึ่งคน!”