ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 480

บทที่480 ชายหนุ่มที่ใกล้ตาย

“ส่ง....ส่งพวกเธอกลับบ้าน?”

เหลียงซานเอ่ยขึ้นอย่างตกตะลึง

“ไม่ได้ยินที่คุณเขาบอกหรือ?”

เฉินว่านชานเอ่ยพูดเสียงดัง

“ครับครับ ส่งกลับเดี๋ยวเลยครับ เจ้านาย!”

เหลียงซานพยักหน้าติดต่อกัน

ส่วนผู้หญิงทุกคนเหล่านั้นก็พยักหน้าให้กับเฉินเกออย่างขอบคุณ : “ขอบคุณนะคะเจ้านาย ขอบคุณค่ะ!”

“อืม พวกเธอรีบกลับบ้านไปกันเถอะ!”

เฉินเกอยิ้มเล็กน้อย พลางเอ่ยขึ้น

เดิมทีเฉินเกอก็ไม่ใช่คนที่ชอบใช้อำนาจบาตรใหญ่อะไรอยู่แล้ว และยิ่งไปกว่านั้น ความรู้สึกของการจากบ้านมาเฉินเกอเองก็รับรู้มาก่อน ความรู้สึกเป็นทุกข์ยากลำบากเช่นนั้นไม่ใช่คนธรรมดาทั่วๆไปจะเข้าใจได้

และยิ่งไปกว่านั้น พวกเธอถูกซื้อมาเป็นสาวใช้ ก็นับว่าเป็นการดูถูกเหยียดหยามมากพอแล้ว

กลุ่มผู้หญิงเหล่านั้นออกไปหมดแล้ว

แต่สุดท้ายกลับยังเหลืออยู่สองคน ยืนอยู่ตรงที่เดิม น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด

“ทำไมพวกเธอไม่ไปล่ะ?”

เฉินเกอเอ่ยถาม

“ฉัน....พ่อแม่ของฉันถูกคนร้ายฆ่าตายที่นี่ ฉัน....ฉันไม่มีบ้านแล้วค่ะ เจ้านาย!”

ผู้หญิงคนหนึ่งเอ่ยพูดออกมาเบาๆ

“เจ้านาย ให้พวกเราอยู่ที่นี่เถอะค่ะ พวกเราจะปรนนิบัติรับใช้เจ้านายเป็นอย่างดี ขอเพียงแค่เจ้านายให้ข้าวพวกเรากินแค่นั้น!”

ผู้หญิงคนนั้นเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

“ก็ได้ ในเมื่อพวกเธอยินยอมที่จะอยู่ต่อ ฉันก็จะไม่ไล่พวกเธอไป แต่พวกเธอวางใจได้ นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป จะไม่มีใครมารังแกพวกเธอได้อีก!”

เฉินเกอยิ้มออกมา

“ยู่เอ๋อขอบคุณเจ้านาย!”

“หลานเอ๋อขอบคุณเจ้านาย!”

ทั้งสองคนเอ่ยขอบคุณ

โดยเฉพาะผู้หญิงคนที่ชื่อยู่เอ๋อ เวลานี้เองเธอเงยหน้าขึ้นมามองเฉินเกอเล็กน้อย

ใบหน้าอันหล่อเหลาของเฉินเกอ ทำให้ยู่เอ๋ออดที่จะใจเต้นรัวไม่ได้

อยู่ที่นี่ยู่เอ๋อพบเจอกับคนอัปลักษณ์ใจดำมามากมายเหลือเกิน แต่ เจ้านายคนใหม่คนนี้ ไม่เหมือนกัน ไม่เหมือนกับคนอื่นๆเลยแม้แต่นิดเดียว

เขามีจิตใจดี

เช่นนี้แล้ว เฉินเกอนับว่าจัดการที่นี่ได้อย่างเรียบร้อยเป็นอย่างมาก

อีกทั้ง เงินที่เหลืออยู่ ก็ให้เฉินว่านชานรับสมัครคนที่มีคุณสมบัติทางร่างกายที่ดีนับร้อยคน อีกทั้งคนวัยหนุ่มสาวที่มีความซื่อสัตย์สุจริตเข้ามา

ให้มาเป็นบอร์ดี้การ์ดให้กับบริษัทเทียนหลงกรุ๊ป

ในช่วงแรก เฉินว่านชานเป็นผู้ฝึกฝนเอง

ในสองสัปดาห์หลัง กลับเป็นเฉินเกอที่เป็นคนมาฝึกพวกเขาด้วยตัวเอง

ระยะเวลาสั้นๆไม่ถึงหนึ่งเดือน คุณสมบัติทางความสามารถของพวกเขานั้นเพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

ไม่แพ้พวกทีมบอร์ดี้การ์ดของตระกูลเฉินเลย

วันนี้

ในคฤหาสน์

“ยู่เอ๋อ เธอคัดเลือกเห็นหูหนูมาตั้งนานขนาดนี้แล้ว ไม่เหนื่อยบ้างเลยหรือ?”

หลานเอ๋อนอนอยู่บนเตียง อดที่จะมองดูยู่เอ๋อที่กำลังเลือกอย่างตั้งใจนี้ไม่ได้

เวลาไม่ถึงเดือนได้ผ่านไปแล้ว สีหน้าของทั้งสองคนนั้นดูแล้วไม่รู้ว่าดีกว่าเมื่อก่อนตั้งเท่าไหร่

โดยเฉพาะยู่เอ๋อ หลังจากที่สีหน้าในตอนนี้ดีขึ้นมามากแล้วนั้น ยิ่งปรากฏให้เห็นถึงใบหน้าที่งดงามของเธออีกด้วย เห็นแล้วทำให้รู้สึกสงสารและเห็นใจยิ่งนัก

“ไม่เหนื่อย ช่วงไม่กี่วันนี้คุณผู้ชายเขาฝึกฝนบอร์ดี้การ์ดกันหนักขนาดนั้น ไหนจะยังต้องบริหารดูแลบริษัทอีก ฉันจะทำซุปเห็ดหูหนูขาวให้เขาน่ะ!”

ยู่เอ๋อยิ้มหวานออกมา

“ใช่ คุณผู้ชายเขาเป็นคนดีมากจริงๆ แต่เธอนี่ดียิ่งกว่าอีกนะ ไม่ว่าเรื่องอะไรที่คิดแทนคุณเขาได้เธอก็ทำให้เขาเรียบร้อยแล้ว! หึหึ!”

หลานเอ๋อยิ้มพลางเอ่ยขึ้น

ช่วงเวลานี้ ยู่เอ๋อคอยติดตามเฉินเกออยู่ตลอด

ตั้งแต่เรื่องอาหารการกิน ที่พัก เสื้อผ้าการแต่งกาย ยู่เอ๋อก็เป็นคนดูแลทุกอย่าง

“ใช่แล้วยู่เอ๋อ!”

ราวกับหลานเอ๋อนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงลุกขึ้นมานั่งแล้วเอ่ยขึ้น :