ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 481

บทที่481 หงเหมินเยี่ยน

“พี่หู่!”

หลานเอ๋อร้องไห้พลางเอ่ยพูดขึ้น

“คุณผู้ชาย?รู้จักเขาด้วยหรือครับ?”

เฉินว่านชานเอ่ยถาม

“อืม รู้จักสิ ไม่ใช่พี่น้องก็ดียิ่งกว่าพี่น้องเสียอีก!”

เฉินเกอกล่าว

“อา! ถ้าอย่างนั้นคุณผู้ชาย คุณจะต้องช่วยพี่หู่เอาไว้ด้วยนะคะ ทักษะทางการแพทย์ของคุณนั้นแข็งแกร่งมาก คุณจะต้องช่วยพี่หู่ด้วยนะคะ!”

หลานเอ๋อร้องไห้แล้วเอ่ยพูดออกมา

นึกไม่ถึงเลยว่าพี่หู่ที่หลานเอ๋อคอยแต่พูดถึงนั้น แท้ที่จริงแล้วก็คือตี้หูนี่เอง

หากรู้เร็วกว่านี้ ตัวเองก็จะส่งคนไปตามหาตั้งนานแล้ว

ไม่ควรจะเป็นแบบนี้

“หลานเอ๋อ เธอถอยออกไปก่อน เธอไม่ได้ยินที่คุณผู้ชายบอกหรือ ว่าเขากับพี่หู่เป็นเพื่อนพี่น้องกันน่ะ!”

ยู่เอ๋อดึงตัวหลานเอ๋อออกมา

แล้วเฉินเกอก็ตรวจดูบาดแผลของตี้หูอย่างรวดเร็ว

บาดแผลสาหัสมาก ถ้าหากเจอตัวล่าช้ากว่านี้อีกไม่กี่ชั่วโมง เกรงว่าลุงฉินมาก็คงจะพลิกสถานการณ์จากร้ายเป็นดีขึ้นมาได้ยากเช่นกัน

“เร็วเข้า พาตี้หูกลับไปที่คฤหาสน์ก่อน!”

เฉินเกอกล่าว

หลังจากนั้นสองชั่วโมงเต็มๆ

นิ้วของตี้หูนั้นก็ค่อยๆขยับขึ้นมาเล็กน้อย

หลังจากนั้นเปลือกตาของเขาก็ค่อยๆขยับขึ้น

สิ่งที่อยู่ปรากฏสู่สายตาของเขา

คือหลานเอ๋อที่กำลังจับมือของเขาเอาไว้แน่น

“หลานเอ๋อ? ฉัน....ฉันไม่ได้กำลังฝันอยู่ใช่ไหม? ฉันตายไปแล้วใช่หรือเปล่า?”

ตี้หูเอ่ยพูดขึ้นอย่างอ่อนเพลีย

“ไม่ค่ะ! ไม่ใช่! พี่หู่ พี่ไม่ได้กำลังฝันไป คุณผู้ชาย เป็นคุณผู้ชายที่รักษาพี่!”

หลานเอ๋อเอ่ยพูดพลางร้องไห้ออกมา

“คุณผู้ชาย?”

ตี้หูประหลาดใจ “ฉันรู้อาการบาดเจ็บของฉัน ต่อให้เป็นอาจารย์หมอโจ๋วแห่งเมืองตะวันตกเฉียงใต้มา ก็ไม่มีทางที่จะพลิกสถานการณ์จากร้ายให้กลายเป็นดีขึ้นมาได้หรอก ฉันยืดหยัดที่จะมาที่นี่ก็เพื่อที่อยากจะเห็นหน้าเธอเป็นครั้งสุดท้าย เป็นไปได้อย่างไรที่จะรักษาฉันได้?”

“จริงๆค่ะพี่หู่ คุณผู้ชายมีความสามารถที่เก่งมาก เขารักษาพี่ได้จริงๆ!”

“ใช่แล้ว ฉันดีใจจนลืมไปเลย คุณผู้ชายบอกว่า รอให้พี่ฟื้นแล้ว ให้ฉันบอกกับเขาโดยเร็วที่สุด!”

หลานเอ๋อเช็ดน้ำตา

แล้วรีบวิ่งออกไป

“ตี้หู นายฟื้นแล้วหรือ?”

แล้วเฉินเกอก็รีบวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว

และเมื่อได้ยินเสียงนี้แล้ว

ตี้หูที่เดิมทีนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยนั้น จู่ๆทั้งร่างกายของเขาก็รู้สึกตกตะลึงขึ้นมาในทันใด

เขาเหลือบตาขึ้นมามอง มุมปากรู้สึกเหมือนตะคริวกินยิ่งไปกว่าเดิม : “เฉิน....คุณชายเฉิน???”

ตี้หูนั้นมีสีหน้าท่าทางทั้งประหลาดใจทั้งดีใจ ทันใดนั้นจึงคิดอยากจะลุกขึ้นมานั่ง

“อย่าขยับ นายเพิ่งจะดีขึ้นเอง!”

เฉินเกอเดินเข้ามาประคองเขาไว้

ส่วนตี้หูนั้นก็จับมือของเฉินเกอเอาไว้แน่น : “คุณชายเฉิน ได้พบคุณ ช่างดีจริงๆเลยครับ คนอื่นลือกันว่า คุณ....คุณเสียชีวิตไปแล้ว ไม่คิดเลยว่าจะได้มาพบคุณที่นี่ ดีเหลือเกิน!”

ตี้หูน้ำตานองหน้าด้วยความตื่นเต้น

ส่วนเฉินเกอเองก็ยิ่งคิดไม่ถึงเช่นกันว่าจะมาเจอตี้หูในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยเช่นนี้

“ฉันยังไม่ตาย ฉันยังดีๆอยู่เลย!”

เฉินเกอยิ้มพลางเอ่ยขึ้น

“พี่หู่ คุณผู้ชายพยายามอย่างสุดแรงเพื่อช่วยพี่เอาไว้!”

หลานเอ๋อกล่าว

“เฉิน....คุณชายเฉิน? คุณช่วยผมไว้?”

ตี้หูรู้สึกแปลกใจ “คุณไปเรียนทักษะทางการแพทย์มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ?”

“ก่อนหน้านี้ครึ่งปีกว่าแล้วล่ะ อย่าเพิ่งถามอะไรเยอะเลย เดี๋ยวต่อไปฉันจะเล่าให้นายฟังเอง แต่นายรีบบอกฉันทีว่าสรุปแล้วเกิดอะไรขึ้นกับนายกันแน่? นายเกือบจะสูญเสียชีวิตตัวเองไปแล้ว แล้วก็ พี่ชายนายล่ะ?”

เฉินเกอเอ่ยถาม

ใบหน้าของตี้หูนั้นปรากฏความเจ็บปวดออกมา หลังจากนั้นจึงเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับพวกเขาสองพี่น้องในช่วงเวลาที่ผ่านมา

แท้ที่จริงแล้ว.....

หลังจากที่สู้ตายเพื่อคุ้มกันเฉินเกอในคืนนั้นแล้ว