ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 488

บทที่ 488 เกิดเหตุการณ์

เฉินเกอเงยหน้าขึ้น เห็นว่านั่นคือเพื่อนร่วมงานหญิงสาวในกลุ่มเดียวกัน

เห็นได้ชัดว่าพวกเขายังหาที่นั่งทานข้าว

เห็นเฉินเกอพอดี

เมื่อเฉินเกอเห็นพวกเขา ยิ้มให้พวกเธอและพยักหน้า

“จะบ้าตาย สงสัยจะเมาจริงๆ ไม่รู้เรื่องเลย ทานที่ไหนก็ได้ ทำไมต้องมาทานตรงนี้!”

สำหรับรอยยิ้มของเฉินเกอ พวกเธอกลับไม่แยแสเลย

แต่กลับมองว่ามันเป็นเรื่องตลก ต่างคนต่างปิดปากของตัวเอง

จากนั้นไม่ก้มหัวแล้วหันตัวเดินจากไป

“เฮ้ พวกเธอดู น่าจะเป็นคุณครูหยูเจียงกับอาจารย์เฉินเมิ่ง

ผู้หญิงหลายคนเห็นหยูเจียง ต่างโบกมือด้วยรอยยิ้ม

“บังเอิญจริงๆ รู้อย่างนี้ผมเรียกคุณมาด้วยกัน มานั่งด้วยกันสิ?”

หยูเจียงยิ้มอย่างภูมิใจ

“ จะดีเหรอ?”

ผู้หญิงสองสามคนหัวเราะ แต่ในที่สุดก็นั่งลง

ทุกคนพูดคุยและหัวเราะ

เฉินเกอรู้ดีว่า เมื่อเทียบหยูเจียง เขาไม่มีค่าอะไรเลย แต่ในขณะเดียวกัน เฉินเกอก็ไม่ต้องการมีความสัมพันธ์กับเพื่อน

ร่วมงานเหล่านี้มากเกินไป

เพราะนี่ไม่ใช่ภารกิจของเขา

เฉินเกอต้องการเห็นยู่จินเซียงโดยเร็วที่สุด

การประชุมสิ้นสุดลงในช่วงบ่าย

คาบแรกของเฉินเกอเฉินเกอ ในห้องเรียนมีนักศึกษามากกว่า 30 คน ซึ่งโดดเด่นที่สุดก็คือยู่จินเซียง

เพราะสาวสวยคนนี้ เห็นได้ชัดว่าเป็นพี่ใหญ่ในห้องเรียน

เนื่องจากคาบเรียนแรก เป็นวิชาทดลอง จึงต้องไปที่ห้องปฏิบัติการ พานักศึกษาไปสังเกตแบบอย่าง

วิชานี้เป็นวิชาเอกในภาควิชาชีววิทยา

เมื่อได้ยินว่าไม่จำเป็นต้องอยู่ในห้องเรียน เห็นได้ชัดว่านักเรียนตื่นเต้นมาก หยิบสมุดบันทึกแล้วเดินตามเฉินเกอไป

“เฮ้ยๆ จินเซียงเธอสังเกตไหม อาจารย์ที่หล่อเหลาของเรา ดูเหมือนจะสนใจเธอ?”

ระหว่างทาง ผู้หญิงคนหนึ่งดึงมือยู่จินเซียงแล้วพูด

“ยัยบ้า พูดไร้สาระ?”

ยู่จินเซียงหมดคำพูด

“จริงๆ ตั้งแต่ตอนที่เขาเข้ามา จนแนะนำตัวเสร็จ ขั้นตอนทั้งหมด ฉันพบว่าสายตาของเขา จ้องมองเธอเป็นครั้งคราว

และเมื่อกี้ตอนออกไป เขาก็เหลือบมองเธออีกครั้ง รับประกัน เขาต้องหลงเสน่ห์ความงามของเธอ?”

“ไร้สาระ!”

ยู่จินเซียงยิ้มแหย่ๆ “อย่าให้ฉันรู้ ถ้าฉันพบว่าเขาแอบมองฉันจริงๆ ฉันจะควักลูกตาของเขาออกไปให้ต้าหวง! ฉันไม่ชอบเขา

ท่าทางเงียบๆเรียบร้อยและซื่อๆ ทำให้ฉันเกลียดที่สุด ดูไม่แมนเลย!”

ต้าหวงเป็นสุนัขพันธุ์หนึ่งของทิเบตที่ยู่จินเซียงเลี้ยง

สาวๆพวกนี้ก็พากันหัวเราะ

แต่ว่า เมื่อเฉินเกอพาพวกเธอมาถึง

ปรากฏพบว่าในห้องปฏิบัติการ มีนักศึกษาอยู่ด้วยกันสองห้องแล้ว

โดยปกติแล้วห้องปฏิบัติการจะใช้ร่วมกันโดยนักศึกษาจากสองห้องมาเรียนด้วยกัน วันนี้ เป็นชั้นเรียนของเฉินเกอ และชั้น

เรียนของเฉินเมิ่งเรียนด้วยกัน

แต่ตอนนี้ หยูเจียงพานักศึกษาจากชั้นเรียนของเขานั่งอยู่ข้างใน

“อาจารย์เฉิน?”

เฉินเมิ่งเห็นเฉินเกอ รู้สึกละอายใจเล็กน้อย

“คาบเรียนนี้ ชั้นเรียนของเราสองเรียนด้วยกันไม่ใช่เหรอ? ทำไมคุณครูหยูถึงพาคนมา?”

แม้ว่าเฉินเกอจะไม่รู้สึกดีและผูกพันตรงนี้ แต่ก็ทำให้เขารู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย

“ขอโทษนะอาจารย์เฉิน อาจารย์หยูบอกฉันว่าเขาสอนครั้งแรก ไม่มีประสบการณ์ อยากจะมาร่วมสอนกับฉัน ฉันคิดว่า

เขาได้บอกคุณแล้ว ฉันก็เลยตกลง!”

ใบหน้าของเฉินเมิ่งแดงขึ้นเล็กน้อย

“อะแฮ่ม อาจารย์ค่ะหนูคิดว่าต่อไปอย่างนี้ดีกว่า พวกเราเรียนร่วมกันทั้งสองห้องดีไหม?พวกเราอยากเรียนพร้อมกันกับ

อาจารย์เฉินและอาจารย์หยู

นักศึกษาหลายคนในห้องคุณครูหยูเจียงตะโกน

“ใหญ่มาจากไหน วางแผนเรียบร้อยแล้ว พวกคุณอยากให้ใครสอนก็ได้เหรอ?”

ยู่จินเซียงไม่พอใจ ขณะนี้ได้พาผู้หญิงหลายคนโต้กลับ

กำลังจะทะเลาะกัน

ลองคิดดู ช่างงี่เง่าสิ้นดี อุตส่าห์เอาสมุดบันทึกมาอย่างกระตือรือร้น แต่บางคนกลับไม่บอกกล่าว ก็มายืดพื้นที่ห้องทดลอง