ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 490

บทที่490 อาจารย์ขี้ขลาด

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ฉันคาดไม่ถึงว่าเขาจะตามมาด้วย!”

หลี่หนิงหนิงไม่รู้จะพูดยังไง

“ถ้าเขาไปบอกทางมหาลัย ทางมหาลัยก็จะบอกพ่อ ถ้าอย่างนั้นฉันก็แย่ละสิ!”

ยู่จินเซียงกำลังกังวล

“พี่เซียงไม่ต้องกังวล ฉันมีวิธีที่จะให้เขาซื่อสัตย์ รถของคุณขาดคนนั่งด้วยใช่ไหม ให้เขาเข้าไปนั่ง หลังจากนั่งรถกับพี่ ทุกคนก็กลัวพี่เซียง!”

ตาแว่นพูด

“แม่งเอ้ย…..” ยู่จินเซียงกำลังจะดุตาแว่น แต่พอคิดแล้ว นี่อาจจะเป็นวิธีที่ดี

พอดี ตัวเองก็รู้สึกรำคาญกับความขี้ขลาดของเขา ตั้งแต่เช้าก็ทำให้เธออับอาย เพราะเขาเป็นตัวต้นเหตุ

ให้เขาเข้าไปนั่งในรถ แล้วเล่นงานเขาให้ตาย เห็นเขาซื่อๆโง่ๆอย่างนี้ คิดว่าคงไม่กล้าไปฟ้องหรอก?

ก็เอาตามนี้ละกัน!

“ฉันว่า พวกเธอโดดเรียนแบบนี้ ไม่เห็นมหาลัยอยู่ในสายตาเลยเหรอหรือไง?”

เฉินเกอวางรถแบตเตอรี่ เดินมาแล้วพูด

ตลอดทางที่มาไกลมาก รถแบตเตอรี่ของเฉินเกอแบตก็หมด ก็เลยเข็นวิ่งมาดีกว่า

“หุบปากเดี๋ยวนี้ ตอนนี้ คุณรีบเข้าไปในรถของฉันทันที!”

ยู่จินเซียงสั่ง

“เข้าไปในรถของเธอ? เข้าไปในรถทำไม? พวกเธอกลับไปมหาลัยเดี๋ยวนี้!”

เฉินเกอพูด

“เอาล่ะๆ รถแบตเตอรี่ของคุณน่าจะแบตหมดแล้ว ตอนนี้คุณเข้าไปในรถของฉัน ฉันจะพาคุณกลับมหาลัย! โอเคไหม?”

ยู่จินเซียงพูด

“ใช่ครับอาจารย์ คุณวิ่งมาไกลขนาดนี้ ให้พี่เซียงพาคุณกลับมหาลัย……รถแบตเตอรี่ของคุณ พวกเราจะหาทางเอากลับไป

ให้คุณเอง!”

นักศึกษากลุ่มหนึ่งพูด

เนื่องจากการแข่งขันกำลังจะเริ่มขึ้น ทุกคนมีความคิดที่ว่ารีบแข่งรีบจบเร็ว และไม่มีใครอยากอยู่ที่นี่

“โอเค!”

เฉินเกอพยักหน้า

แน่นอนรู้ว่ายู่จินเซียงคงไม่ใจดีขนาดนั้น เพียงอยากดูว่าเธอต้องการเล่นกลอุบายอะไร

เฉินเกอเข้าไปในรถ

เพี๊ยะ

ประตูรถถูกล็อคโดยอัตโนมัติ

“ทำม?” เฉินเกอถามด้วยความประหลาดใจ

“ฮ่าๆๆ คนโง่เง่า คุณหลงกลฉันแล้ว คุณคิดว่าฉันเป็นคนใจดีจริงๆหรือ ที่ปล่อยให้คนโง่เขลาอย่างคุณขึ้นรถฉัน ฉันจะพา

คุณไปแข่งรถ ฮึ ฉันขอบอก หลังจากแข่งเสร็จ อย่าอ้วกใส่รถของฉัน มิเช่นนั้นฉันเอาคุณตายแน่!”

ยู่จินเซียงตักเตือน

และทางโน้นก็เตรียมพร้อมอยู่แล้ว

ทั้งสองฝ่ายบีบแตรให้สัญญาณกัน

จากนั้นมีหน้าจอขนาดใหญ่

มีเสียงนับถอยหลัง

“บึน!!!”

เมื่อถึงเวลา รถทั้งสองคันก็เหมือนม้าป่าที่ไม่มีบังเหียน พุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

“สะใจ!”

แม้ว่าฉันจะไม่ชอบบรรยากาศที่นี่ แต่เมื่อได้แข่งขัน มันก็สนุกดี

ยู่จินเซียงตื่นเต้นมีความสุขจนร้องตะโกนออกมา

“มองถนนๆ มองถนนดีๆ”

เฉินเกอก็ตะโกนเสียงดัง

เขาตกใจมากจริงๆและจับที่จับไว้แน่น

ขนลุกหมดเลย

ยู่จินเซียงขับรถบ้าคลั่งเกินไป

แต่ยังมีทักษะฝีมือเหมือนกัน

รถของไอ้ผมหยิกหยอง ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง

“เป็นไปไม่ได้?”

เฉินเกอเหลือบมองผ่านกระจกหลังเห็นได้ชัดว่ามีโอกาสแซงหลายครั้ง แต่ไอ้ผมหยิกหยองไม่แซง

คิ้วของเขาขมวดขึ้น

“อ๊ะ!”

ในขณะนี้ ยู่จินเซียงก็ร้องเสียงหลง

เฉินเกอมองไปด้านหน้า

ปรากฎว่ามีเสากั้นทางวางอยู่บนถนน

มีหนามเหล็ก แสงกระพริบแพรวพราว

แต่ตอนนี้ต้องการชะลอรถ รู้สึกจะสายเกินไป

ยู่จินเซียงหลับตาลง

ขับไปชนโดยตรง

“ตูม!”

ผลคือยางทั้งคู่ระเบิดหมด

รถหยุดกลางคัน

“แม่งเอ้ย ใครทำไมจิตใจโหดเหี้ยมอย่างนี้ เอาเสากั้นทางมาวางไว้!”

ยู่จินเซียงด่าด้วยความโมโห