ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 508

บทที่ 508 ทำลายเหวินเซิน

“ใคร?”

ยู่จินเฟยตื่นเต้นแล้ว

“ฉันเห็นเฉินเกอ!”

ยู่จินเซียงกล่าว

“อะไรนะ?”

ซูหงและยู่จินเฟยทำตาโตพร้อมกัน

“งั้นเธอกลัวอะไร?”

ซูหงถาม

“เพราะ.......เพราะ.........”

ยู่จินเซียงยังไม่ทันพูด

เวลานี้ บนเวทีสูง เหวินเซินที่เป็นคนจัดงานเลี้ยง ได้เดินขึ้นไปแล้ว

“ทุกท่านขอความกรุณาเงียบสักครู่!”

เขายกมือส่งสัญญาณ

ภายในงาน ทันใดนั้นก็ไม่มีเสียง

“วันนี้เป็นวันที่ผมเหวินเซินกลับมา ก่อนอื่นต้องขอบคุณทุกท่านที่ให้เกียรติมาร่วมงาน ครึ่งปีที่ผมไม่อยู่ ได้เกิดเรื่องตั้งมากมาย ยังดี มาถึงคืนนี้ ทุกอย่างได้ผ่านไปแล้ว อีกอย่างอาณาเขตของบริษัทเหวินเซินกรุ้ป ยิ่งใหญ่มหาศาลกว่าครึ่งปีที่แล้ว ต่อไปนี้ขอให้ทุกท่านสนับสนุนด้วย!”

เหวินเซินอยู่บนเวที ถึงแม้คำพูดจะอ่อนโยน

แต่สายตาพิฆาตของเขา กำลังสแกนผู้คนที่อยู่ตรงหน้าทีละคน

ในห้อง ไม่มีใครกล้าสบตากับเขา

และนี่ก็คือผลที่เหวินเซินต้องการในคืนนี้

เริ่มตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เทียนเฉิงจะมีแค่บริษัทเดียว นั่นก็คือบริษัทเหวินเซินกรุ้ป

เขาต้องการให้ทุกคนยอมจำนนต่อเขา

ได้ผลตามที่วางไว้

เขายิ้มอย่างเรียบเฉย จากนั้นก็ปกมือ เห็นลูกน้องสองสามคน ออกมาจากห้องด้านข้าง ควบคุมตัวหญิงสาวสวยสิบกว่าคนออกมา

“เห่อๆ พวกเธอต่างเป็นสาวใช้ข้างกายของประธานเฉินแห่งบริษัทเทียนหลงกรุ๊ป จิ๊ดๆๆๆ ทุกคนต่างมีจุดที่น่าสนใจ ฮ่าๆๆๆ ผมเหวินเซินไม่ใช่คนที่ไม่รู้จักแบ่งปัน ขอใช้โอกาสนี้ ผมจะจัดประมูล ใครชอบคนไหน สามารถที่จะเสนอราคาได้!”

เหวินเซินหัวเราะ

“เหวินเซินคนนี้ช่างโหดมาก ทำให้บริษัทเทียนหลงกรุ๊ปวุ่นวายยังไม่พอ ยังเอาสาวใช้ของประธานเฉินมาประมูลอีก จิตใจช่างอำมหิตเหลือเกิน!”

“ใช่ ตอนที่บริษัทเทียนหลงกรุ๊ปเป็นหัวหน้าใหญ่ ยึดถือคุณธรรม แต่เหวินเซินนั้น เหมือนสัตว์ที่ไม่มีมนุษยธรรม ต่อไปนี้ พวกเราก็เตรียมตัวให้เขาเอาเปรียบได้เลย!”

ด้านล่างเวที นักธุรกิจบางคนเห็นเหวินเซินทำเกินไป อดไม่ได้ที่จะวิจารณ์กันอย่างเงียบๆ

“ว่ากันว่า ตระกูลเว่ยที่เป็นเพื่อนประธานเฉิน ถูกเหวินเซินยึดครองไปหมด ยังไล่คนตระกูลเว่ยออกไป ติดตามคนแบบนี้ ช่างไม่มีความปลอดภัยเอาเสียเลย!”

ยังมีคนกล่าวว่า

คนส่วนใหญ่โมโหแต่ไม่กล้าพูด

“เห่อๆ ตอนนี้มาเริ่มประมูลกันเถอะ........”

เหวินเซินทุบค้อนหนึ่งที

แต่ทันใดนั้น ไฟในงานถูกไปครึ่งหนึ่ง

ภายในงานแสงไฟสลัวลงทันที

จากนั้น หน้าจอโปรเจคเตอร์ ได้ฉายคลิปสั้นคลิปหนึ่ง

“เกิดอะไรขึ้น? พนักงานทำอะไรกันเนี่ย? อยากตายใช่มั้ย?”

ทันใดนั้นพ่อบ้านด่าขึ้น

ผู้คนที่อยู่ด้านล่างเวทีต่างมองหน้ากัน

“ปล่อยผมไปเถอะ อย่าฆ่าผมเลย.........”

ขณะที่คนในงานบางส่วนกำลังหดหู่อยู่นั้น โปรเจคเตอร์บนเวทีได้ฉายคลิปขึ้นมา

หลังจากที่เห็นภาพชัดเจน ทุกคนต่างเงียบสงบ

เพราะทุกคนต่างจำได้ว่า คนในคลิป คนที่กำลังคุกเข่าร้องไห้นั้น คือคุณชายเหวิน

“เรื่องนี้ คุณสามารถไปคุยรายละเอียดกับพ่อผม ไม่เกี่ยวกับผม!”

ในคลิปคุณชายเหวินร้องไห้กล่าว

“เหวินเทา！”

ทันใดนั้นเหวินเซินตาโตทันที

มือทั้งสองข้างกำหมัดแน่น

เหวินเทาที่อยู่ในคลิป เวลานี้ไม่รู้ว่าเห็นอะไร ทำให้ตกใจจนคิดจะลุกขึ้นหนี

แต่เหมือนถูกยิงด้วยอะไรสักอย่าง ขณะนั้นเลือดพุ่งทะยาน ล้มลงกับพื้นพยายามตะเกียกตะกาย

แต่ยังดิ้นรนอย่างหนัก

จนกระทั่งมีคนเดินเข้ามาใกล้ บนร่างกายของเขาถูกราดด้วยน้ำมัน

แค่ประกายไฟเข้าใกล้ เสียงดังโฮงขึ้นมา ก็ไหม้ขึ้นอย่างรวดเร็ว

เสียงที่ดังรอบๆ เป็นเสียงร้องโหยหวนของเหวินเทา

“แหวะ!”

คนในงาน มีคนตกใจจนขาสั่น และอ้วก

“ห๊า!”

ยังมีสุภาพสตรี ตกใจกุมหัวและกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง