ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 513

บทที่513 ซุ่มโจมตี

“ไอ้หนุ่ม นาย.....นายเอาจริงรึ?”

คุณลุงเบิกตากว้าง

เฉินเกอยิ้มแล้วส่ายหน้า ขอเลขบัตรธนาคารของคุณลุงมา แล้วโทรออก ไม่ถึงห้านาที เงินห้าล้านก็เข้ามาในบัญชี

“น นะ นี่..... ขอบใจแกมากไอ้หนุ่ม!”

ท่านลุงยิ้มหน้าบาน

ยังไงเสีย ไอ้แผ่นสนิมเหล็กอันนี้ของเขา แค่นอนฝันยังไม่เคยคิดว่าจะขายได้ราคาห้าล้าน

และที่เฉินเกอยอมที่จะจ่ายเงินซื้อ นั่นก็เพราะว่าเขาสัมผัสได้ถึงสิ่งแปลกๆจากมัน

ก็เหมือนกับความรู้สึกตอนครึ่งปีที่แล้ว ตอนที่เห็นภาพสุริยันครั้งแรก

ดังนั้นในใจของเฉินเกอก็มั่นใจ ของชิ้นนี้ไม่ธรรมดา

“ไม่ทราบว่าเพื่อนคนนี้ สามารถที่จะส่งเถียเชวี่ยนให้ผมดูหน่อยได้ไหม?”

ในตอนนี้ ด้านหลังของเฉินเกอ ก็มีคนกลุ่มหนึ่งเดินมา

คนกลุ่มนี้มีชาวต่างชาติอยู่แล้วก็มีคนจีนอยู่ด้วย แต่งตัวงดงามหรูหรา

หนึ่งในนั้น มีท่านผู้อาวุโสที่สวมชุดจีนสมัยราชวงศ์ถังอยู่ ยิ้มขึ้นแล้วพูด

ส่วนในตอนนี้คุณลุงได้เงินมาเยอะขนาดนี้ ก็กลัวว่าคนอื่นจะแย่งไป ก็เลยไม่กล้าอยู่นาน เสร็จแล้วก็รีบจากไปทันที

“ได้ครับ!”

เฉินเกอเองก็ไม่ได้ปฏิเสธ ส่งเถียเชวี่ยนให้กับเขา

ท่านผู้อาวุโสที่สวมชุดจีนสมัยราชวงศ์ถังคนนั้น พอได้จับก็ลูบ

ทันใดนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนไป

“ท่านเฉิน เห็นอะไรอย่างนั้นหรือครับ?”

คนต่างชาติที่เป็นคนนำถามขึ้น

“เถียเชวี่ยนนี้ ไม่ใช่เล่นนะ ข้างบน กลับมีพลังทิพย์ ยังไงก็ไม่มีทางเป็นของทั่วไป!”

ท่านเฉินกลัวจนมือทั้งสองข้างสั่นเทา

ชาวต่างชาติคนนั้นได้ยินก็ดีใจ หันหน้ามายังเฉินเกอ “คุณซื้อมาในราคาเท่าไหร่ ผมสามารถให้เงินได้มากกว่านั้นห้าสิบเท่า!”

เฉินเกอเหลือบมองท่านเฉินคนนี้แวบหนึ่ง คิดไม่ถึงว่าคนแก่คนนี้ก็เป็นผู้มีความรู้ด้วยเหมือนกัน

แต่ว่า ไม่ต้องพูดถึงแค่ห้าสิบเท่าหรอก ต่อให้เป็นเงินห้าพันเท่า เฉินเกอเองก็ไม่ใส่ใจ

“ขอบคุณครับ แต่ว่า ผมไม่ได้คิดจะขาย!”

เฉินเกอเอาเถียเชวี่ยนในมือของท่านเฉินกลับมา

ชาวต่างชาติย่นหัวคิ้ว แล้วมองไปทางด้านข้าง วัยรุ่นคนหนึ่งที่แต่งตัวหรูหรา

วัยรุ่นคนนั้นอายุราวๆยี่สิบหกปี ในตอนนี้ก็ส่ายหน้าแล้วหัวเราะขึ้น

“หนุ่มคนนั้น คนนี้คือลู่จงเซวียน เป็นผู้จัดงานงานนี้ขึ้นมา แล้วก็เป็นบุตรชายของตระกูลลู่ คำแนะนำของผมก็คือ ขอให้คุณขายไปเสียดีกว่า เอาเงินพวกนี้ไป อีกกี่สิบชาติก็ไม่ลำบาก! “

ลู่จงเซวียนหัวเราะเบาๆ

“ขอบคุณครับ แต่ว่าผมไม่ขาย!”

เฉินเกอเก็บเถียเชวี่ยน ก้มหน้า จากนั้นก็ตั้งใจจะออกไป

“หืม?”

ส่วนคนแก่ผมขาวที่ตามหลังลู่จงเซวียนมาตลอด อยู่ในตอนนี้ก็ยืนขึ้น แล้วมาดักทางของเฉินเกอเอาไว้

เขามีดวงตาสามเหลี่ยม ดวงตาทั้งสองข้างหรี่ลงเล็กน้อย คล้ายๆกับดวงตาของงูพิษ

เฉินเกอก็กำลังมองเขา

ท่านอาวุโสคนนี้ มีบรรยากาศรอบตัวที่ไม่ธรรมดา ที่แท้ก็มีกำลังภายใน!

สงสัยตระกูลลู่นี้นั้น ตั้งรกรากอยู่ที่มณฑลหลงเจียงมาหลายปี ภูมิหลังของพวกเขาก็ต้องไม่ธรรมดา

“คุณชายลู่? นี่หมายความว่ายังไงกันครับ?”

เฉินเกอหันหน้าไปทางลู่จงเซวียน

ส่วนลู่จงเซวียนกลับหันหน้าไปอีกทางหนึ่ง

เพี๊ยะ!

ในตอนนี้ท่านอาวุโสคนนั้นก็จับข้อมือของเฉินเกอเอาไว้ กำลังภายในจากมือก็แผ่ออกมา

พูดขึ้นอย่างเย็นชา “ราคาห้าสิบเท่า เจ้าเด็กน้อยยังไม่รู้จักพอ?”

พูดยังไม่ทันจบ พลังงานแฝง ก็ค่อยๆไหลผ่านเข้าในตัวเฉินเกอ

“ไม่รู้จักเจียมเนื้อเจียมตัว!”

ภายในใจของเฉินเกอเย้ย

เคลื่อนมือแตะลงเบาๆแล้วสกัดกำลังภายในของท่านอาวุโส

ท่านอาวุโสโซเซๆ แล้วก็ถอยไปด้านหลังสองสามก้าว

ดวงตาทั้งสองข้างมองเฉินเกออย่างตกตะลึง

“ก็บอกไปแล้วว่าผมไม่ขาย ทำไมจะต้องมาเซ้าซี้!”

พูดจบ ก็ก้าวออกไปอย่างรวดเร็ว

“ท่านเฉิน ท่านแน่ใจนะว่าของชิ้นนี้คือสมบัติ แต่ผมกลับมองไม่เห็นอะไรเลย!”

ท่านอาวุโสคนนั้นขมวดคิ้ว

ท่านเฉินหยิบหลัวผาน(เข็มทิศ)ออกมา “ตามที่หลัวผาน(เข็มทิศ)นำพวกเรามาที่นี่ ต้องเป็นเถียเชวี่ยนอันนี้ไม่ผิดแน่ ตอนนี้เข็มก็ยังคงชี้มาที่ทิศของ หลัวผาน(เข็มทิศ)อยู่ ข้ายิ่งแน่ใจยิ่งขึ้น!”

“ถ้าเป็นอย่างที่ท่านเฉินพูด ของชิ้นนี้ ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม พวกเราก็ต้องเอามาให้ได้!”

ลู่จงเซวียนเอามือไขว้หลังเอาไว้