ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 512

บทที่512 เถียเชวี่ยน

เฉินเกอยิ้มแล้วทักทายกับจางหมิน

“ฉันแนะนำให้พวกแกรู้จักกันหน่อยดีกว่า นี่คือเฉินเกอ พวกเราเพิ่งจะรู้จักกันเมื่อวาน เป็นคนนิสัยดี แถมช่วยชีวิตฉันไว้ด้วย!”

จางหมินยิ้ม

“เหอะๆ ก็คือเขางั้นเหรอ แต่ว่าทำไมเขาถึงแต่งตัวแบบนี้มาร่วมงานแลกเปลี่ยนล่ะ?”

หนึ่งในผู้หญิงตรงนั้นกอดอก แล้วพูดขึ้นอย่างดูถูก

งานแลกเปลี่ยน ถูกเรียกด้วยอีกชื่อหนึ่งว่า งานรวมตัวของชนชั้นสูงอีกงานหนึ่ง

มาเข้าร่วมงานแบบนี้ ไม่มีคนไหนที่เป็นคนไม่มีหน้าไม่มีตา

พวกเขาแต่งตัวด้วยชุดสูทสไตล์ตะวันตก มีแค่เฉินเกอคนเดียวที่แต่งตัวราวกับว่าจะมาเที่ยวอย่างไรอย่างนั้น

อย่างนี้ดูลดราคาไปมาก

ความจริงในใจของใครหลายๆคนก็คิดแบบนี้

“ไม่เป็นไรหรอก ทุกคนมาเที่ยวด้วยกันเถอะ!”

จางหมินกลับมองไม่ออกว่ามีอีกสองสามคนที่รู้สึกรังเกียจเฉินเกอ

ก็ตามนี้ คนพวกนี้ก็เข้าไป

คฤหาสน์หลังใหญ่มากจริงๆ

แถมฟังจากที่จางหมินแนะนำ งานแลกเปลี่ยนครั้งนี้ แบ่งเป็นข้างนอกกับข้างใน

ข้างนอกก็เป็นพวกของเก่าแก่ทั่วไป แล้วก็พวกของรักของหวงอะไรพวกนั้น

ถ้าเกิดอยากได้ของดีจริงๆ ก็จำเป็นจะต้องเข้าไปด้านใน

“เจียหมิง นาฬิกาเรือนนี้ของคุณเพิ่งซื้อมาเหรอ ฉันเพิ่งจะสังเกต!”

คนไม่กี่คนเดินเล่นอยู่

ผู้หญิงที่ชื่อจูลี่ลี่คนนั้น พูดกับหนึ่งในผู้ชายตรงนั้น

“ใช่ครับ เพิ่งจะซื้อมา!”

“เท่าไหร่คะ?”

จูลี่ลี่ถามขึ้นอีกครั้ง

“ไม่แพง สองหมื่นกว่าครับ ประเด็นคือชอบรุ่นนี้เข้าแล้ว แล้วก็เข้ากันกับสูทของผม!”

หวางเจียหมิงบอก

“จิ๊ๆๆ รวยจริงๆเลยน้า!”

จางหมินพูดขึ้นด้วยความอิจฉาเล็กน้อย เธอไม่ได้คิดอะไรก็แค่คิดว่าทุกคนมาเที่ยวด้วยกัน ก็มีความสุขดี

“แล้วชุดสูทนั่นล่ะ? ชุดสูทราคาเท่าไหร่?”

“ชุดสูทห้าหมื่นมั้ง ช่วงก่อนหน้านั้นไปเที่ยวที่อิตาลี ซื้อมาจากที่นั่น!”

หวางเจียหมิงบอกอีกรอบ

“ดีจริง!” จูลี่ลี่พูด

แล้วก็ไปคุยกับผู้ชายคนอื่นอีกสองคนแล้วก็ผู้หญิงอีกสองสามคนเกี่ยวกับเสื้อผ้าที่พวกเขาสวมใส่กับชีวิตของพวกเขา

วิธีการตีคนแต่ไม่ได้ขยับมือแบบนี้ เห็นได้ชัดว่าจูลี่ลี่ค่อนข้างจะถนัด

เธอตั้งใจพูดแบบนี้ ก็เพราะว่าต้องการให้เฉินเกอทนไม่ได้

ตอนแรกก็ยังคิดว่า ช่วยชีวิตหมินหมินก็จะต้องเป็นเจ้าชายขี่ม้าขาวอะไรแบบนั้น เป็นคุณชายลูกคนรวยพวกนั้น

แต่คิดไม่ถึงว่าก็แค่ไอ้คนยาจก

รูปลักษณ์เหรอ ก็นับว่าพอได้แหละ แต่ว่าทั้งตัวแต่งตัวแบบนั้นมาออกงาน ก็นับว่าต่ำไปหน่อย

แล้วก็มาลดราคาของพวกเธอลง จูลี่ลี่อยากจะบีบให้เขาออกไป

ให้รู้ความต่างของตัวเอง

“ไอ้ของผุพังพันธุ์นี้ ยังกล้ามาตั้งโชว์ข้างๆฉัน ขายหน้าคน ไป๊ ไปๆ!”

และในตอนนี้เอง คนแก่คนหนึ่งก็เตรียมพร้อมที่จะวางของขาย นำของรักของตัวเองออกมาแสดง

เห็นได้ชัดว่าเขาได้ผ่านขั้นตอนการตรวจสอบสมบัติแล้ว มีสิทธิ์ที่จะได้เข้ามา

ที่แสดงสิ่งของตรงจุดนี้ ส่วนใหญ่จะเป็นวงศ์ตระกูล มีที่ไหนที่จะเป็นแผงตั้งขายง่ายๆแบบนี้

คนแก่คนนั้นถอนหายใจ ทำได้แค่เก็บของของตัวเองม้วนเข้าไป เหมือนกับเถียเชวี่ยนอันนั้น แล้วเดินเข้าไปทางด้านใน เตรียมที่จะหาแผงขาย

แต่เฉินเกอเหลือบไปเห็นเถียเชวี่ยนอันนั้น เปลือกก็กระตุกขึ้นเบาๆ

“หืม?”

เถียเชวี่ยนอันนี้ ด้านนอกก็เป็นเหล็กที่ดูเป็นเม็ดๆ แต่ว่ากลับทำให้เฉินเกอรู้สึกหัวใจเต้นเร็วขึ้นมาไม่เป็นจังหวะ

ความรู้สึกแบบนี้ ตั้งแต่ที่ตัวเองได้เป็นผู้ใช้กำลังภายใน ก็เกิดขึ้นได้น้อยมากๆ