ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 511

บทที่ 511 การประชุมแลกเปลี่ยน

เลี้ยงข้าว?

เฉินเกอกำลังจะไปกินข้าวพอดี

มีคนเลี้ยงข้าว แน่นอนว่าก็ต้องดีกว่าออกเงินเอง

“ได้ครับ!”

เฉินเกอรับปาก

“คุณ!”

จางหมินใกล้ที่จะหมดคำพูดกับผู้ชายตรงหน้าแล้ว

แต่ว่านะ หญิงสาวล้วนชื่นชมวีรบุรุษ ถึงแม้เฉินเกอจะไม่ใช่วีรบุรุษแต่ว่าเขาช่วยเหลือเธอจริงๆ

บวกกับรูปลักษณ์ของเฉินเกอดูดีและเฉลียวฉลาด ทำให้คนอยากเข้าใกล้แบบไม่รู้ตัว

ดังนั้นจางหมินก็เลยพาเฉินเกอมาที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง

คุยตอบโต้กันไปก็เลยเริ่มสนิทสนมขึ้นมาเล็กน้อย

“คุณมาเที่ยวที่นี่ ก็มาแบบบังเอิญอยู่นะ!”

จางหมินบอก

“บังเอิญยังไง?”

“ไม่รู้สิ ตั้งแต่พรุ่งนี้ตระกูลลู่แห่งมณฑลหลงเจียงก็จะเริ่มงานจัดแสดงแลกเปลี่ยนของสะสมเก่าแก่ล้ำค่าแล้ว! เร็วกว่าครั้งก่อนหนึ่งเดือน กลับพอดีที่คุณจะได้ไป!”

“ทุกปีงานจัดแสดงแลกเปลี่ยนของสะสมเก่าแก่ล้ำค่า มาๆไปๆจะเป็นต่างชาติอยู่ตลอด คนที่มาเยอะมากๆ อาจจะทำให้คุณตาลายได้!”

จางหมินบอก

“อ้อๆ ผมเคยได้ยินแต่งานจัดแสดงของเก่าแก่ ยังไม่เคยได้ยินงานจัดแสดงแลกเปลี่ยนของสะสมเก่าแก่ล้ำค่าเลย!”

เฉินเกอยิ้มแห้งแล้วส่ายหน้า

“งานจัดแสดงของเก่าแก่แก่จะเทียบได้ที่ไหน งานแลกเปลี่ยนในครั้งนี้น่ะมีของรวมกันหลายอย่าง มีทุกอย่างเลยไม่เพียงแต่ของเก่าแก่ ยังมีสมบัติทุกรูปแบบอีก ขอแค่คุณมีของรักก็สามารถเอามาจัดแสดงได้ ยกตัวอย่างดีกว่า ก็อย่างเช่นแหวนหยกสักวง เวลาปกติคุณต้องไปขายเอง ขายได้วงละประมาณหนึ่งแสน แต่ว่าถ้าเกิดว่าผ่านกระบวนการงานจัดแสดงแลกเปลี่ยนของสะสมเก่าแก่ล้ำค่า ในงานคุณสามารถที่จะขายออกไปได้ในราคาล้านหนึ่งเลย บางทีอาจจะราคาสูงกว่านั้น!”

“ผมเข้าใจแล้ว แต่ว่านั่นเป็นสิ่งที่คนมีเงินทำกัน ถ้าเกิดให้ผมไป ผมก็แค่ไปดูๆเท่านั้นแหละ ว่าไปแล้ว พวกของเก่าแก่ของรักสะสมพวกนั้น ก็คืออย่างนั้นกับของพวกนี้ผมเคยดูมาไม่มาก!”

เฉินเกอหัวเราะ

“แหม! ดูว่าคุณเป็นคนฉลาด แต่คุณกลับพูดอะไรแบบนี้ออกมาได้ ฉันบอกความลับให้คุณเรื่องหนึ่ง เรื่องๆนี้ ถ้าไม่ใช่คนวงใน ไม่มีใครรู้เรื่องหรอก!”

อยู่ๆจางหมินก็พูดเสียงให้เบาขึ้น

เฉินเกอคีบสุยจู่หยู(ปลาต้มน้ำเผ็ด)เข้าปากไปคำหนึ่ง แล้วดื่มน้ำเข้าไปอีกคำ ทำท่าทีให้จางหมินลองพูดให้ฟัง

“งานแลกเปลี่ยนเมื่อสี่ปีที่แล้ว เคยมีเครื่องวัตถุโบราณนำเอามาแสดง แถมยังแวววับ มีการสลักชื่อจารึกไว้ด้วยว่าเป็นเครื่องวัตถุโบราณโบราณ!”

จางหมินว่า

“พรู่ด!”

เครื่องดื่มคำนั้นของเฉินเกอเกือบจะโดนพ่นออกมา

“คุณพูดจริงหรือพูดเล่น?”

จางหมินโดนท่าทางของเฉินทำให้โมโหอีกครั้ง

“ฉันจะโกหกคุณไปทำไมล่ะ ก็แค่คุณไม่เคยได้มีประสบการณ์เท่านั้น นั่นก็คือฝุ่นชั้นแรก เมื่อนานมาแล้วมีนักพรตในลัทธิเต๋าใช้ ยังไงก็ตามแต่ วางไว้ในบ้านก็จะช่วยปัดเป่าความชั่วร้าย เพียงแต่ว่าโดนคนจากโวกั๋ว(ชื่อเรียกประเทศญี่ปุ่นสมัยก่อน)ซื้อมันไปด้วยเงินจำนวนมหาศาล ซื้อกลับมาบ้านไม่ถึงครึ่งปี นักธุรกิจผู้ร่ำรวยจากโวกั๋ว(ชื่อเรียกประเทศญี่ปุ่นสมัยก่อน)คนนั้นมีแม่ที่ป่วยหนัก อยู่ๆก็หายได้อย่างมหัศจรรย์ เมื่อสี่ปีก่อนแม่ของเขาอายุเก้าสิบแปดปี ตอนนี้อายุหนึ่งร้อยสองปี ยังคงแข็งแรง!”

“ยังมีอีกนะ ครั้งก่อน มีดโบราณเล่มหนึ่งโดนคนซื้อไป ได้ยินมาว่า นั่นก็เป็นเครื่องวัตถุโบราณเหมือนกัน สรุปก็คือเรื่องแบบนี้มีเยอะมาก ด้านหน้าก็เป็นแค่ของสะสม ของรักของเก่าแก่พวกนั้น แต่ว่าภายในเรื่องสำคัญจะเป็นพวกนี้ คนวงนอก ทั้งหมดก็มาเพื่อสิ่งนี้!”

จางหมินบอก

เฉินเกอวางแก้วเหล้าลง หัวคิ้วก็ขมวดขึ้นมา

เห็นจางหมินพูดด้วยท่าทางจริงจังและดูไม่เหมือนว่าเป็นเรื่องหลอก

ที่จริง ถึงแม้ว่าเมื่อกี้เฉินเกอจะไม่ได้พูดอะไร แต่ว่ามันก็มีเครื่องวัตถุโบราณอยู่จริง ก็แค่อยากให้จางหมินพูดรายละเอียดออกมาให้ฟังเท่านั้น

ภาพสุริยันของคุณปู่ จะว่าไปแล้วก็เป็นของเก่าแก่ที่เป็น เหวินลู่เครื่องวัตถุโบราณ

ตั้งแต่โบราณจนถึงทุกวันนี้ ทุกๆการเริ่มต้นขึ้นของแต่ละครอบครัว จำเป็นต้องมีพลังลึกลับเข้ามาช่วยด้วย

ก็ฟังคุณปู่บอกมา ถึงได้รู้ว่าตอนนั้นตระกูลฟางกับตระกูลเฉินเรื่องที่แย่งหยกแขวนกัน

ส่วนหยกแขวนอันนั้น แบ่งออกเป็นเครื่องวัตถุโบราณของตระกูลเฉินแล้วก็ตระกูลฟาง บ่งบอกถึงความโชคดีของทั้งสองตระกูล

ถ้าเกิดไม่ใช่เพราะแอบเข้าไปในบ้านตระกูลฟางและพยายามที่จะหาหยกแขวนอีกครึ่งหนึ่ง คุณอารองเฉินผิงอันก็คงจะไม่เกิดเรื่องหลังจากนั้นขึ้น