ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 510

บทที่510 วีรบุรุษช่วยสาวงาม

“เฮ้ย พี่ชาย!”

ลู่หานโบกมือให้ชายหนุ่มที่เข้ามาด้วยรอยยิ้มแล้วกล่าว

“พวกเธอ........”

ชายหนุ่มที่เดินเข้ามายิ้มเล็กน้อย วางสัมภาระของตัวเองลง

พอดีข้างๆลู่หานยังมีโต๊ะว่าง ชายหนุ่มก็เลยนั่งลง

“โชคชะตาฟ้าลิขิต เมื่อกี้ตอนอยู่บนรถไฟคุยกันถูกคอมาก เดิมทียังอยากจะขอวีแชทของพี่ด้วย!”

ลู่หานกล่าว

“พอแล้วลู่หาน คนเขามากินข้าว อย่ารบกวนคนอื่นเลย!”

พี่สาวของลู่หานที่ชื่อลู่เสว่ได้เหยียบเท้าของลู่หานเบาๆ เพื่อเตือนเธอ

“ก็ใช่ไงลู่หาน ขอวีแชทอะไรกันน่ะ!”

ลู่ชาวก็กล่าวขึ้น

และเฉินเกอมองภาพที่อยู่ตรงหน้า เพียงแค่ส่ายหัวเล็กน้อยแล้วยิ้มแหยๆ

เมื่อกี้อยู่บนรถไฟ เฉินเกอได้เจอกับสามพี่น้องตระกูลลู่

พูดแล้วยังมีอุบัติเหตุเล็กน้อย

นั่นก็คือสองสาวของตระกูลลู่ พอดีนั่งตรงข้ามกับเขา

และคนข้างกายของตัวเขานั้น เป็นชายแก่อายุเจ็ดแปดสิบปี ตลอดทางได้พิงนอนที่หน้าต่าง

ดังนั้นคนที่ชื่อลู่ชาวนั้น อยากที่จะมาขอเปลี่ยนที่นั่งกับเฉินเกอ

จริงๆมันก็ไม่มีอะไร

แต่ว่าลู่ชาวได้ยื่นเงินหนึ่งพันหยวนให้กับเฉินเกอ แล้วบอกให้เฉินเกอไปนั่งทางโน้น

หากพูดขอกันดีๆ เฉินเกอต้องเปลี่ยนให้แน่นอนอยู่แล้ว

ขณะนั้น จึงไม่ได้สนใจลู่ชาว

หากไม่ใช่ลู่หานห้ามปราม ทั้งสองเกือบจะปะทะกันแล้ว

จากนั้น ลู่หานก็ได้สนทนากับเฉินเกอ หนึ่งปีกว่าที่ผ่านมา เฉินเกอขึ้นเหนือล่องใต้ เขาไม่ใช่เฉินเกอที่รู้จักแค่เมืองผิงอันกับเมืองจินหลิงอีกแล้ว

เพราะสนทนากันแล้ว เฉินเกอเล่าเรื่องเหนือใต้ ทำให้ลู่หานฟังอย่างหลงใหล

มองย้อนกลับไปทั้งสามคนคนที่โตสุดก็คือลู่เสว่ มีความสุขุมเล็กน้อย

ไม่ได้คุยกับเฉินเกอแม้แต่คำเดียว

ดังนั้น จึงได้เกิดภาพตรงหน้าขึ้น

“พี่จะไปไหนเหรอ? มาเรียนที่เจียงหลงหรือมาทำงานเหรอ?”

ลู่หานได้ถามอีก

“มาเที่ยวมั้ง!”

เฉินเกอพูดอย่างยิ้มๆ

“อ้อๆ งั้นฉันขอแนะนำที่ที่หนึ่งให้พี่ หลงเจียงมีสถานที่แห่งหนึ่งชื่อว่าวิลล่าไป๋น่า ข้างในนั้นสนุกมากๆเลย สามารถตีกอล์ฟ ยังสามารถขี่ม้า!”

ลู่หานกล่าว

“ที่ตรงนั้นคนธรรมดาเข้าไปได้เหรอ? เธอก็อย่าไปเป็นห่วงเรื่องคนอื่นเลย รีบกินข้าวเถอะ!”

ลู่เสว่นั้นที่ไม่ชอบเฉินเกอเลยแม้แต่น้อย ขณะนี้จึงพูดขึ้น

เห็นได้ชัดว่า พื้นเพของทั้งสามคนนี้ไม่ธรรมดา

ลู่เสว่นั้น เกิดมาก็เป็นคนที่มีความฝ่ายสูง จากทั้งสามคนเธอเป็นคนที่ติดดินน้อยที่สุด

ลู่เสว่ซึ่งคุ้นเคยกับการพบปะผู้คนระดับสูง เป็นปกติที่จะไม่เห็นคนธรรมดาอย่างเฉินเกออยู่ในสายตา แม้แต่เป็นเพื่อนยังไม่มีสิทธิ์

“ก็ได้!”

ลู่หานก็ไม่ได้พูดจาอีกต่อไป

เฉินเกอสั่งข้าวผัดไข่ นั่งกินอยู่ข้างๆอย่างสบายใจ

สามพี่น้องตระกูลลู่ที่อยู่ด้านข้างเพียงกินไปไม่กี่คำ

ก็เก็บข้าวของเตรียมจะจากไป

“เฮ้ย ฉันอยู่หลงเจียงพักอยู่ที่วิลล่าตระกูลลู่ มีโอกาสก็มาเที่ยวหาฉันนะ ฉันชื่อลู่หาน!”

ก่อนจะจากไป ลู่หานกระซิบกับเฉินเกออีกครั้ง

จากนั้นลู่เสว่ก็ถูกดึงตัวออกไป

“เจ้าเด็กน้อย ช่างไร้เดียงสาเสียจริง!”

เฉินเกอหัวเราะแห้งๆ

เขาไม่มีทางจะที่จะไปตระกูลลู่เพื่อหาลู่หานอย่างแน่นอน

ไม่ง่ายที่สองสามวันนี้สามารถหลีกเลี่ยงบรรยากาศความแค้น เฉินเกอจะได้พักผ่อนสบายๆ

ใช้โอกาสนี้ เฉินเกอยังได้ไปเที่ยวตามแหล่งท่องเที่ยวของหลงเจียงมาหลายที่

ค่ำคืนนั้น ฟ้าค่อยๆมืดมิด เฉินเกอจึงนึกขึ้นได้ ต้องหาที่พักแล้ว

“พวกแกทำอะไรอะ?”

ทางเข้าซอยซอยหนึ่ง

ชายหนุ่มขี้เมาหลายคน ถูกกระชากลากถูหญิงสาวคนหนึ่ง กำลังเข้าไปในซอยตัน

“ทำอะไร แน่นอนก็เพื่อความสนุกไง มาสิ!”

ชายหนุ่มสามคน ลากหญิงสาวเข้าไปในซอย

หญิงสาวพยายามดิ้นรนต่อสู้

ทันทีที่เงยหน้าขึ้นก็เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังเดินมา

เธอใช้แรงผลักคนเสเพลพวกนั้น

วิ่งไปจับแขนของชายหนุ่มไว้

“สามี พวกเขากำลังลวนลามฉัน!”