ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 56

บทที่ 56 ทำไมถึงหยุดไม่ได้

เฉินเกอหันกลับมา ตอนนี้ได้มองหยางเสว่ด้วยใบหน้าที่ไม่แยแส

“หยางเสว่ สิ่งที่เธอพูดมาแน่นอนว่าฉันไม่เคยลืมมันมาก่อน และเพราะว่าเธอไม่เคยรังเกียจฉัน ถึงทำให้ฉันรู้สึกว่าชีวิตนี้ยังมีความหวัง เธอรู้อะไรไหม มีหลายครั้งที่ฉันคิดว่า เพื่อเธอแล้ว ฉันสามารถให้ทุกอย่างของฉันกับเธอได้ เวลาที่ผ่านมา ตอนที่เธอบอกเลิกฉัน พูดตรงๆ ความเจ็บปวดนั้นจนถึงตอนนี้มันก็ยังไม่จางหายไปจนหมด แม้กระทั่งตอนนี้ ฉันก็ยังหวังว่าเธอจะสามารถใช้ชีวิตอย่างตรงไปตรงมาได้！”

“หลังจากนี้ก็เหมือนกัน หวังว่าเธอจะสามารถ ใช้ชีวิตอย่างตรงไปตรงมาได้！”

หลายวันมานี้ได้เกิดเรื่องขึ้นมามากมาย การจะไปคืนดีกับหยางเสว่ มันเป็นไปไม่ได้แล้ว！

แต่คำพูดพวกนี้ไม่ใช่การเสแสร้ง เป็นความรู้สึกจริงๆของเฉินเกอ

พอหยางเสว่ได้ฟังคำพูดนี้ก็กลับมาเป็นปกติ

เพียงแต่ว่าใบหน้ายังคงแดงก่ำอยู่

ใช่แล้ว เมื่อก่อน เคยมีผู้ชายคนนนึงรักเธอมากขนาดนั้น สามารถทำเพื่อเธอได้ทุกอย่าง

แต่ตัวเองล่ะ สิ่งที่ตามหาก็เป็นเพียงแค่สิ่งปลอบใจสิ่งลวงตา

ตอนนี้หยางเสว่ไม่กล้าพูดอะไรอีก เมื่อก่อนตัวเองก็เคยรักเฉินเกอจากใจจริง

เวลานั้นตัวเอง ก็แค่อยากจะหาผู้ชายคนนึงที่รักแค่ตัวเองคนเดียว

แต่หลังจากนั้น พอได้เห็นผู้หญิงมากมาย ที่สวยไม่เท่าตัวเอง ล้วนสามารถหาผู้ชายที่ทั้งหล่อและรวยเป็นแฟนได้

เพราะงั้นใจของหยางเสว่จึงรู้สึกสั่นคลอน

เมื่อก่อนเธอก็แค่เคยได้ยินข่าวของลู่หยาง ไม่เคยรู้จักมาก่อน

แต่พอเห็นเขาขับรถBMWมาจอดอยู่ตรงหน้าตัวเองเพื่อขอเดต ใจของหยางเสว่ก็รู้สึกสั่นไหวขึ้นมา

เมื่อเทียบกับลู่หยาง เฉินเกอเป็นคนที่ไม่มีอะไรเลย

ตอนที่เลิกกัน ตัวเองก็เจ็บปวด แต่ตอนที่ได้รับโทรศัพท์ไอโฟนมาจากลู่หยาง ความเจ็บปวดนี้ก็หายไป

ตอนนี้ เฉินเกอกลับเป็นลูกคนรวย เป็นลูกคนรวยที่รวยอันดับต้นๆ

หยางเสว่เสียใจกับกระทำของตัวเองจริงๆ

เธอได้ปล่อยคนสำคัญของตัวเองไปแล้ว！

และคำพูดของเฉินเกอในตอนนี้ได้บอกอย่างชัดเจนว่า ไม่มีวันจะกลับมาเหมือนเดิมได้อีก！

เธอรู้สึกว่าตอนนี้ตัวเองเหมือนกับถูกถอดเสื้อผ้าออกแล้วโยนลงกลางห้าง เต็มไปด้วยความอับอาย

“โอเคร ฉันเข้าใจแล้ว！”

ดวงตาของหยางเสว่แดงก่ำ กำหมัดแน่น พูดอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า

“แต่เฉินเกอแกจำคำพูดฉันเอาไว้ให้ดีๆ ฉันหยางเสว่จะไม่ยอมให้แกดูถูกฉันไปตลอดหรอก ต้องมีสักวัน ที่ฉันจะทำให้แกเฉินเกอต้องมองแผ่นหลังของฉันเหมือนกับในตอนนี้！ฉันจะเอาความอับอายในครั้งนี้คืนแกกลับไปให้หมด！”

หยางเสว่เช็ดคราบน้ำตาออก หลังจากที่มองเฉินเกอด้วยความแค้น ก็ถอดชุดพนักงานออก แล้วโยนลงตรงเท้าของเฉินเกอ！

เฉินเกอจ้องมองแผ่นหลังของเธอ โดยเฉพาะสายตาสุดท้ายที่หยางเสว่มองมา เกิดความรู้สึกอึดอัดขึ้นในใจ

ฮึ ยังคงยืนยันคำเดิม หวังว่าเธอจะใช้ชีวิตอย่างตรงไปตรงมาได้！

เรื่องนี้บอกได้ว่าเหนือความคาดหมายมาก คนที่ตบไปหนึ่งทีอย่างเจิ้งยวี่ ตอนนี้ก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก

ถึงจะบอกว่าเป็นแฟนเก่า แต่ก็เคยเป็นแฟนเก่าของคุณชายเฉิน

มีแต่ต้องกลืนความไม่พอใจนี้ลงคอไป

พวกเขาได้เข้ามาถึงห้องเหมา

สำนักงานบริหารธุรกิจการค้าอย่างผู้อำนวยการหวาง และสำนักการศึกษาอย่างผู้อำนวยการส้ง วันนี้ที่นัดเจอกับเฉินเกอความจริงแล้วมีเป้าหมายแอบแฝงอยู่

มีปัญหาการลงทุนในบางพื้นที่ แล้วก็เพื่อสร้างโรงเรียนแห่งความหวังสำหรับพวกเด็กๆที่มาจากที่อื่นอะไรพวกนั้น

พวกเขาหวังว่าจะได้รับความช่วยเหลือจากจินหลิงบริษัทการค้า

พวกนี้ล้วนเป็นคำสั่งจากพี่สาวเฉินเสี่ยว

ส่วนตอนนี้ ก็ได้ปล่อยให้ตัวเองดูแล เฉินเกอเอวก็เข้าใจความหมายของพี่สาวตัวเองดี ก็คือต้องการสร้างหนี้บุญคุณให้กับพวกเขา

เฉินเกอเซ็นสัญญาอย่างรวดเร็ว

หวางเหว่ยหมินและส้งชิวเซิงแน่นอนว่าพวกเขาซาบซึ้งเป็นอย่างมาก

ต้องรู้ไว้ว่า สิ่งที่เซ็นเฉินเกอมานั้นทุกอย่างล้วนไม่ใช่สิ่งที่จะสามารถสร้างขึ้นมาได้ง่ายๆ

อย่างเช่นโรงเรียนประถมแห่งความหวัง การจะสร้างในจินหลิง มียี่สิบหลังพอดิพอดี

เป็นมื้ออาหารที่กินได้อย่างราบรื่น

เฉินเกอยังได้ทำความรู้จักกับนักธุรกิจมากมายในจินหลิง

“คุณชายเฉิน นี่เป็นนามบัตรของผม หลังจากนี้ถ้าเกิดต้องการความช่วยเหลือ บอกมาแค่คำเดียวก็พอ！”