ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 577

ทที่577 ข้อพิพาท

ใต้ท้องทะเลลึก

เรือทองแดงโบราณลำใหญ่แล่นผ่านกองเรือของเฉินเกอไป

การปรากฏตัวของมันเหมือนกับความสามารถของมัน ไม่สามารถตรวจจับได้ เจ้ายักษ์ใหญ่ที่ปกคลุมไปด้วยคราบทองแดงดูโบราณนี้มันคืออะไรกันนะ

ไม่นานจากนั้น เรือทองแดง ลำใหญ่นี้ก็มุดลงไปใต้ทะเลลึก

สัตว์ประหลาดใต้น้ำจำนวนนับไม่ถ้วนได้เห็นกันและหนีเอาชีวิตรอด

ในที่สุดเรือทองแดง ก็ค่อย ๆ เลือนหายไป และก้นทะเลก็คืนความเงียบสงบ แต่เนื่องจากสึนามิคลื่นใต้น้ำยังคงโหมกระหน่ำอยู่ตลอดเวลา!

... ...

กองเรือเร่งความเร็วไปข้างหน้าและในที่สุดก็มาถึงเกาะโม่เต่า ในตอนเย็น

จากการแสดงชัดเจนบนแผนที่ เฉินเกอตัดสิน

เกาะโม่เต่า แห่งนี้ในแง่ของที่ตั้งทางภูมิศาสตร์ควรเป็นเครื่องหมายกึ่งกลางจากวังราชาสมุทร ในขณะเดียวกัน จากภาพวาดจิตรกรรมแสดงให้เห็นว่าขอทานเฒ่า พาชาวบ้านสามสิบหกคนมาหยุดพักที่นี่

บนเกาะโม่เต่า ในเวลานั้น มีเพียงหมู่บ้านชาวประมงอยู่ประปราย

ในขณะเดียวกัน เรือลำใหญ่ของไท่หยางเหมิงก็ปรากฏตัวขึ้นที่นี่ด้วยเช่นกัน

มันลอยขึ้นมาทำให้คนสามสิบหกคนนั้นต่างตกใจกลัว

และยังมีข้อสงสัยอีกข้อหนึ่งคือ ในตอนที่ขอทานเฒ่าพาคนไปที่วังราชาสมุทร นั้น กลุ่มคนกลับเหลือเพียงยี่สิบเจ็ดคน

อีกเก้าคนหายตัวไปอย่างปริศนา

ซึ่งก็คือที่เกาะโม่เต่า นี้ หรือว่าพวกเขาถูกฆ่าตาย?

จะเป็นไปได้ยังไง! พวกเขาสามสิบหกคนล้วนเป็นคนธรรมดา ขอทานเฒ่าก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องฆ่าพวกเขา!

เฉินเกอกำลังคิดถึงเรื่องนี้

เรือก็เข้าเทียบท่าที่ท่าเรือ

เฉินเกอจึงได้สติและสำรวจดูเกาะโม่เต่า

เมื่อผานมาเป็นหมื่นปีในวันนี้เกาะโม่เต่า ไม่มีความเป็นเกาะที่มีเพียงหมู่บ้านชาวประมงอาศัยอยู่ประปรายอีกต่อไปแล้ว แต่ได้กลายเป็นเกาะที่มีเมืองตั้งอยู่

เรือที่ผ่านไปผ่านมาต่างนำพาความเจริญเข้ามาด้วย ทำให้เกาะเจริญรุ่งเรืองมาก

ความมืดคืบคลานเข้ามา

แต่บนเกาะโม่เต่า กลับมีแสงไฟสว่างไสวเหมือนตอนกลางวัน

เมื่อเข้าไปในเมืองตามตรอกซอกซอยต่างมีผู้คนมากมาย

ราวกับมีการจัดงานรื่นเริง

“นี่เป็นงานเทศกาลต้อนรับเทพศักดิ์สิทธิ์บนเกาะโม่เต่า งานจะถูกจัดทุกสามปี!”

กู่หยูเซียว ที่อยู่ข้างเฉินเกอพูดขึ้นอย่างเรียบเฉย

“รับเทพ? เทพอะไร?”

“ฉันจะรู้ได้ยังไงล่ะ!”

กู่หยูเซียว พูดขึ้นอย่างเรียบเฉย

เฉินเกออดไม่ได้ที่จะยิ้มแห้ง ๆ จากนั้นจึงได้สั่งให้ลูกน้องจัดหาที่พัก

“ดูเหมือนว่าที่นี่จะมี ลัทธิอูกู่ซึ่งเซ่งจู้ ท่านนั้น เป็นคนสั่งการให้ประชาชนจัดงานเฉลิมฉลอง!”

กู่หยูเซียว เห็นเฉินเกอไม่ได้สนใจตนเอง ที่กำลังหาเรื่องคุย

“ดูเหมือนจะเป็นคนหน้าใหญ่นะ ให้คนอื่นจัดงานให้ตัวเอง!”

เฉินเกอพยักหน้าอย่างอดไม่ได้

“หรือว่า เซ่งจู้ จะมีความสามารถป้องกันไม่ใช่สึนามิเข้าโจมตีที่นี่?”

“ทำเป็นเล่นไป ที่เกาะโม่เต่า นี้ ไม่เคยถูกโจมตีจากคลื่นสึนามิเลยสักครั้ง แคล้วคลาดเสมอ!”

กู่หยูเซียว พูดขึ้น

“งั้นก็แปลกนะ!”

แต่ตอนนี้เฉินเกออยู่ที่นี่นอกเหนือจากการจัดการเรื่องคนงานและการจัดเตรียมแผนการเดินทางต่อไป สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเฉินเกอต้องการหาเจ้าหน้าที่ท้องถิ่นและดูประวัติการก่อตั้งเมืองที่นี่เพราะเกาะนี้เป็นไท่หยางเหมิงเคยมาเยือน

ไม่รู้ว่าจะมีร่องรอยอะไรของไท่หยางเหมิงหรือไม่

เรื่องนี้ เฉินเกอได้สั่งให้ลูกน้องไปทำตั้งแต่อยู่บนเรือแล้ว

สถานที่พักเป็นสถานพักตากอากาศหรูบนเกาะ

บนเกาะมีน้ำพุร้อน

เฉินเกอพักผ่อนอยู่ในน้ำพุร้อน ระหว่างรอชาวบ้านนำบันทึกมณฑลมาที่นี่

ในทางกลับกันน้ำพุร้อนมีกลุ่มคนหนุ่มสาวชายและหญิงที่ใช้ชีวิตอย่างหรูหราส่งเสียงหัวเราะคิกคัก ซึ่งทำให้เฉินเกอเบื่อเล็กน้อย

แต่เฉินเกอก็ไม่ใช่พวกชอบหาเรื่องจึงได้ไม่สนใจการมีตัวตนของพวกเขา