ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 578

บทที่578 เป็นคุณนั่นเอง

เมื่อได้ยินเสียงของหญิงสาว เฉินเกอที่หลับตาพัก ก็อดไม่ได้ที่จะสะดุ้งเล็กน้อย

เขาเปิดผ้าเช็ดหน้าแล้วเงยหน้าขึ้นมอง จึงพบว่าเธอไม่ใช่ใครที่ไหน

เธอคือฟางเจี่่ยนนันนั่นเอง

พูดตางจริง ตั้งแต่ตอนอยู่ที่เมืองฝั่งตะวันตกเฉียงใต้ เฉินเกอปลอมตัวเป็นอะซานผู้เป็นใบ้ และช่วยเหลือฟางเจี่่ยนนันและครอบครัว เฉินเกอก็ไม่ได้ติดต่อเกี่ยวข้องกับตระกูลฟางอีกเลย

สิ่งเดียวคือการให้หยางเสว่ตั้งรกรากในจังหวัดตะวันตกเฉียงใต้และให้หยางเสว่ดูแลอุตสาหกรรมทางตะวันตกเฉียงใต้ของครอบครัว

นับ ๆ ดูแล้วก็ไม่ได้เจอมาหนึ่งปีได้แล้ว

คิดไม่ถึงว่ากลับไดพบฟางเจี่่ยนนันที่นี่ ยิ่งกว่านั้น ดูเหมือนเธอจะเปลี่ยนไป ถ้าไม่อย่างนั้นแล้ว คุณหนูตระกูลฟางผู้สง่างามจะตกมาถึงจุดนี้ได้อย่างไร?

เฉินเกอลุกขึ้นยืน

“เจี่ยนนัน ทำไมถึงเป็นเธอได้?”

“เป็นนายจริงด้วยเหรอเฉินเกอ คิดไม่ถึงเลยว่าจะได้เจอนายที่นี่!”

หน้าของฟางเจี่่ยนนันแดงก่ำและน้ำตาคลอเบ้า

ด้วยคำพูดนั้นฟางเจี่่ยนนันอดไม่ได้ที่จะวิ่งไปหาเฉินเกอและรีบเข้ามาในอ้อมแขนของเขา

ผ่านมาตั้งนานแล้ว ก็ไม่เคยได้ข่าวคราวของเฉินเกอ บวกกับตอนนี้เกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นมากมาย ในเวลาที่ผู้ชายคนนี้กลับยืนอยู่ตรงหน้าตนเองอีกครั้ง

แรงกดดันที่หนักหน่วงของหินก้อนใหญ่ทแขวนอยู่ในหัวใจของฟางเจี่่ยนนันดูเหมือนจะลดลงหมดในขณะนี้

“ไม่เป็นไรนะ ๆ!”

เฉินเกอพูดปลอบใจเธอ

“นี่ ๆ ๆ พวกแกสองคน ยังจะมีแก่ใจจะมาจีบกันอีก ทำไมเหรอฟางเจี่่ยนนัน ไอ้ผู้ชายคนนี้คือไอ้หน้าขาวที่เลี้ยงดูเธอสมัยอยู่เมืองฝั่งตะวันตกเฉียงใต้รึไง?”

หยุนหล้าง พูดอย่างเย็นชา

สีหน้าของเขาดูน่าเกลียดเหลือทน เขาไม่พอใจที่โดนตะคอกใส่ก่อนหน้านั้น

ตอนนี้ผู้หญิงที่ตนเองถูกใจก็กลับอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายคนอื่น

ทำให้หยุนหล้าง รู้สึกเหมือนโดนสวมเขา

เมื่อเป็นลูกผู้ชายคนหนึ่งเขาจึงทนไม่ไหวอีกแล้ว

“ไปตายซะ วันนี้ฉันจะให้แกดู ว่าไอ้หน้าขาวของแกมันจะตายยังไง!”

เขาขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

ผู้คนรอบข้างต่างพากันหลบถอยหลังไป

เพราะที่ เกาะโม่เต่า แห่งนี้ คุณชายหยุน คนนี้เขาสามารถฆ่าคนได้จริง

“หยุนหล้าง เป็นฉันที่ไม่ได้เรื่องเอง ทำให้คุณปู่และหมอเทวดาต้องถูกนายคุกคาม นายมีอะไรมาลงที่ฉัน อย่าไปยุ่งกับเพื่อนของฉัน!”

หลังจากฟางเจี่่ยนนันสงบจิตสงบใจได้แล้วนั้น เธอจึงได้รู้ว่าเธอกระโดดเข้ากอดเฉินเกอเพราะความตื่นเต้นดีใจ ซึ่งเป็นอะไรที่ไม่ทันได้รู้ตัว

หยุนหล้าง เป็นคนจิตใจคับแคบ ถ้าเป็นอย่างนี้อาจจะทำให้เฉินเกอต้องพลอยเดือดร้อนไปด้วย

ดังนั้นเธอจึงรีบปล่อยมือจากเฉินเกอและพูดกับหยุนหล้าง ให้เข้าใจ

“เฉินเกอ นายรีบไปจากที่นี่เสีย!”

ฟางเจี่่ยนนันก้มหน้าแล้วพูดกับเขา

“ไม่เป็นไร ผมอยู่ด้วยเขาไม่ทำอะไรคุณไม่ได้หรอก!”

เฉินเกอมองฟางเจี่่ยนนัน เขายิ้มและส่ายหน้าอย่างอดไม่ได้

“ฉันรู้ว่าเฉินเกอเก่ง เธอเป็นคุณชายใหญ่แห่งตระกูลเฉิน แต่ที่นี่เกาะโม่เต่า โดยเฉพาะกับตระกูลหยุน พวกเขาไม่เกรงกลัวตระกูลอื่นหรอก ในทางกลับกัน เฉินเกอ บนโลกนี้ยังมีเรื่องที่นายคิดไม่ถึง เขากล้าจะฆ่านายได้จริง ๆ นะ นายรีบไปเถอะ!”

ฟางเจี่่ยนนันพูดขึ้นอย่างร้อนรน

“อยากไป? เกรงว่ามันจะไม่ง่ายอย่างนั้น ฉันไม่สนว่าแกจะเป็นคุณชายฉงคุณชายเฉิน อยู่ที่นี่ ต้องก้มหัวให้ฉัน ตระกูลหยุน จับมันเอาไว้!”

หยุนหล้าง โบกมือ

เขาคิดไว้แล้วว่าเขาต้องการอัดไอ้หน้าขาวนี้ให้สาแก่ใจก่อนที่จะฆ่าเขาทิ้ง

บอดี้การ็ดเจ็ดแปดคนพุ่งตัวตรงเข้าไปหาเฉินเกอ

“หลบหลังฉัน!”

เฉินเกอจับมือฟางเจี่่ยนนันแล้วดึงตัวเธอให้ไปยืนอยู่หลังเขา

“พวกนั้น!”

และหมัดของคนเหล่านั้นได้พุ่งเข้ามาที่ใบหน้าของเฉินเกอในขณะนี้

ฟางเจี่่ยนนันร้องขึ้นด้วยความกังวล

แต่คิดไม่ถึงว่า เฉินเกอนั้นจะหันกลับมาอย่างใจเย็นและยิ้มให้ฟางเจี่่ยนนัน: “อย่ากลัว พวกมันมาไม่ถึงตัวผมหรอก!”

ตุบ!

ระหว่างที่พูด ก็มีหมัดของคนคนหนึ่งสาวเข้าใส่หน้าอกของเฉินเกอ