ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 65

บทที่ 65 นายไปเป็นผู้ช่วยไลฟ์สด

หานเฟยเอ๋อที่มาถึงทะเลสาบเล็กอย่างรวดเร็ว

สวมชุดกระโปรงสั้น ผมยาวคลุมไหล่ ผิวพรรณขาวใส สวยเหมือนเน็ตไอดอลจริงๆ

แต่ความงามของหานเฟยเอ๋อเป็นธรรมชาติจริงๆแตกต่างจากเน็ตไอดอลบางคน

เฉินเกอเคยเห็นหน้าสดตามธรรมชาติของเธอ แน่นอนว่านับเป็นหญิงงามเหนือหมู่หญิงงาม

แหะๆ เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ก็น่าอับอายอยู่บ้าง เมื่อตอนเปิดเทอมปีหนึ่ง หานเฟยเอ๋อนั่งอยู่ตรงหน้าเฉินเกอ

เฉินเกอยังเคยแอบชอบหานเฟยเอ๋ออยู่เหมือนกัน!

น่าเสียดาย ที่เมื่อเทียบกับสาวๆคนอื่นแล้ว สายตาของหานเฟยเอ๋อที่มองผู้คน สูงซะจนไม่สามารถสูงกว่านี้ได้อีกแล้ว

ลู่หยางที่ได้รับการยกย่องว่าเป็นผู้ร่ำรวย ยังมีหวังหยางคนนั้น ก็เคยตามจีบหานเฟยเอ๋อ ผลก็คือถูกเมินกันหมด!

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเฉินเกอเลย　　

"หึหึ ตัวเองนั่งอยู่ริมทะเลสาบสบายเชียวนะ! หยางเสว่ให้ฉันส่งคำพูดถึงนาย!"

หานเฟยเอ๋อโอบไหล่พลางกล่าวอย่างเย็นชา

"เธอว่ายังไง?"

เฉินเกอเอ่ยถาม

"เธอบอกว่าไม่ช้าก็เร็วเธอจะกลับมา และจะทำให้นายเฉินเกอต้องมีสักวันที่รู้สึกอับอาย ให้นายรอดู!"

เฉินเกอก้มหน้าลง คราวนี้ยั่วยุให้หยางเสว่หงุดหงิดแล้วจริงๆ

เธอน่าจะเกลียดตัวเองจะตายอยู่แล้ว

แต่กลับมาลองคิดๆดู แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน หลังจากนี้หยางเสว่ไม่น่าจะไปทำเรื่องไม่ดีอีก สรุปว่า เธอทำดีก็พอแล้ว!

"โอ้!"

เฉินเกอตอบรับเสียงหนึ่ง

"หึ! ดูเหมือนว่านายจะทำให้หยางเสว่โกรธ ทำไมนายถึงทำให้เธออับอายล่ะ?"

หานเฟยเอ๋อกวาดมองเฉินเกอหัวจรดเท้า

แม้ว่าเฉินเกอจะถูกหวย แต่หานเฟยเอ๋อก็ยังดูถูกอยู่

"ไม่มีอะไร!"

ตอนนี้หัวใจของเฉินเกอสับสนวุ่นวาย นอกจากนี้ จะเล่าเหตุการณ์ทุกที่เกิดในวันนั้นออกมาก็ไม่ดีนัก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าคนที่คุยอยู่เป็นหานเฟยเอ๋อ

สินค้านี้จะต้องนำเรื่องของตัวเองไปไลฟ์สดเป็นเรื่องขบขันอย่างแน่นอน

เธอทำเรื่องแบบนี้มาไม่น้อย

"นายคิดจะพูดหรือไม่พูดก็ตามใจนาย ถึงยังไงคำพูดที่หยางเสว่ให้ฉันบอกนายฉันเอามาให้แล้ว!"

ฮึเสียงเย็นเสียงหนึ่ง หานเฟยเอ๋อก็หมุนกายจากไปแล้ว

ความสัมพันธ์ของเธอกับหยางเสว่ แม้ว่าจะเป็นเพื่อนร่วมห้อง แต่โดยทั่วไปแล้ว ก็งั้นๆ

เพราะว่าหยางเสว่ก็สวยมากเช่นกัน ซึ่งนี่ก็เหมือนกับเสือสองตัวอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้

แต่ตอนนี้หยางเสว่ไปแล้ว ในใจของหานเฟยเอ๋อจึงรู้สึกผ่อนคลายไม่น้อย

เรื่องที่เธอให้ตนเองทำนั้น ตนเองก็ทุ่มไปสุดตัวเช่นกัน

เฉินเกอยังอยู่ที่ริมตลิ่งต่อไป อีกทั้งเขาตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองเหนื่อยมาก จึงนอนลงมาโดยเอามือรองศีรษะ ช่วงเวลาแห่งความเงียบนี้ สามารถทำให้หัวใจของเฉินเกอ สงบลงมาอย่างแท้จริง

ทันใดนั้น ครู่หนึ่งเสียงฝีเท้าก็ดังขึ้น

ดวงตาสีดำสนิทจ้องเขม็งตรงหน้าตัวเอง

เงาร่างหนึ่งปรากฏขึ้นมาต่อหน้าต่อตาตัวเอง　　

ยืนห่างจากตรงหน้าร่างตัวเองออกไปเพียงหนึ่งเมตร

เฉินเกอที่นอนอยู่ เงยหน้ามองแวบหนึ่ง ก็ตกตะลึงในทันใด

"หึหึ เฉินเกอเห็นนายว่างขนาดนี้ ฉันบังเอิญว่ามีเรื่องหนึ่งอยากให้นายช่วยทำให้ฉัน!"

คนที่กลับมาย่อมเป็นหานเฟยเอ๋อ

และสาเหตุที่เฉินเกอตกตะลึงก็คือ

ตอนนี้เฉินเกอนอนอยู่ ส่วนหานเฟยเอ๋อที่สวมชุดกระโปรงสั้นยืนอยู่

สิ่งที่ควรเห็นไม่ควรเห็น เฉินเกอล้วนเห็นมันหมดแล้ว

สีดำ!

"เฮ้ย!"

เฉินเกอหน้าแดงด้วยความอับอาย เร่งรีบลุกขึ้นมา

"คุณว่าไงนะ?"

"หึหึ นายนี่ต่ำต้อยจริงๆ ถูกลอตเตอรี่มีเงินแล้ว ก็ยังทำเหมือนไม่มีเงิน ไม่เคยเห็นผู้หญิง! รึยังไง? คบกับหยางเสว่มาตั้งนานแล้ว ก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น? ดูนายสิหน่อมแน้มซะขนาดนั้น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าไม่ได้เรื่อง!"

หานเฟยเอ๋อพูดอย่างดูแคลน　　

เธอรู้อยู่แล้วว่าทำไมเฉินเกอถึงหน้าแดง แต่หานเฟยเอ๋อก็เปิดกว้างมาก จึงไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้