ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 76

บทที่76 ร้องขอความช่วยเหลือที่ริมแม่น้ำ

　　พอเฉินเกอพูดคำนี้จบ ก็มาดูที่หน้ารถ

　　พูดตามตรง ไม่สงสารคนหลอกลวง

　　แต่ตอนนี้จะทำอะไรได้ เรื่องเกิดไปแล้ว อีกอย่างยังเกิดที่งานเลี้ยงวันเกิดของคุณย่าซูมู่หาน

ต้องการให้พวกเขาชดใช้หรอ ซูมู่หานจะต้องเสียหน้าเป็นแน่

อีกอย่าง ตัวเองก็ละอาย

　　ได้แต่ทุกข์ใจ ยากจะพูดได้

　　ดังนั้นเฉินเกอได้แต่ให้พวกเขารีบไปทำอย่างอื่น ส่วนตัวเองเตรียมไปร้านซ่อมรถ 4s

　　“คุณคิดว่าเป็นใคร？คุณว่าไม่เป็นไรก็ไม่เป็นไรหรอ？”

　　“ไม่รู้คงคิดว่าคุณคือคุณชายเฉินของถนนการค้าจินหลิง รอคุณไปถึงจุดนั้นแล้ว ค่อยมาวิจารณ์ล่ะสิ！”

　　“ใช่ๆ ถ้าพวกเราไป ก็ชนแล้วหนีแหละ และชนแล้วหนีที่ต้องมีการชดใช้เงินเยอะขนาดนี้ ต้องรับผิดชอบไม่น้อยแน่ ไม่ตระหนักถึงกฎหมายเลย！”

　　ครั้งหนึ่ง พวกลูกพี่ลูกน้องของซูมู่หาน ญาติจำนวนมาก ต่างก็เริ่มล้อเลียนเฉินเกอขึ้นมา

　　โดยเฉพาะอย่างยิ่งซูหยิ่ง พูดด้วยใบหน้าเย็นชา：“คนบ้านนอกที่ไม่รู้เรื่องอะไร คุณจะไปคุยกฎหมายกับเขา？”

　　“พอแล้วๆ อย่าพูดถึงเขาอีกเลย เขาช่วยอะไรไม่ได้สักอย่าง เวลานี้ ยังไงทุกคนก็รีบใช้เส้นสายหน่อย มาคิดว่าเรื่องนี้ควรจัดการอย่างไรดีกว่า？”

　　ถังหรานเหลือบมองเฉินเกออย่างเรียบๆ นำหัวข้อกลับไปที่เรื่องรถอย่างไร้เรี่ยวแรง

　　“เสี่ยวหรานพูดถูก ในเมื่อเรื่องเกิดไปแล้ว หนีไปไม่ใช่วิธี เห้อ ถ้าไม่ได้จริงๆ เดี๋ยวฉันติดต่อผู้อำนวยการหรานของสำนักงานบริหารธุรกิจการค้า ปีนั้นปู่พวกคุณหน้าซื่อใจคดต่อเขา ไม่แน่คุณชายผู้นี้ เขาอาจจะรู้จัก！”

　　คุณยายพูด

　　คนไม่น้อยต่างเริ่มโทรไปกระชับความสัมพันธ์

　　หลี่เจี่ยนหนานไม่ให้ตัวเองด้อยกว่า ดูว่าจะใช้เส้นสายได้หรือไม่ เข้าใจเจ้าของรถสักหน่อยว่ามีที่มาที่ไปอย่างไร

　　เฉินเกอส่ายหน้าด้วยรอยยิ้มขมขื่น

　　เป็นแบบนี้ต่อไป ทำให้ทุกคนต่างละอายได้

　　เห้อ！

　　ถอนหายใจออกมา เฉินเกอหยิบกุญแจรถมา

　　biubiu！！！

　　เสียงดังขึ้นสองครั้ง

　　ไฟกะพริบ

　　“โอ๊ย！”

　　ทุกคนต่างตกใจ

　　จากนั้น ก็มองไปที่เฉินเกอที่ค่อยๆเข้ามา

　　กดไปอีกครั้ง

　　เสียงดังอีกสองที

　　เสียงเครื่องยนต์ลัมโบร์กีนีออกตัว ทั้งหลังคาเปิดออกเอง พับเป็นรถเปิดประทุน

　　เฉินเกอหยิบน้ำแร่จินม่ายหลางที่ตัวเองดื่มไปครึ่งขวด จากเก้าอี้คนขับรถ

　　เขากระหายน้ำจะตายอยู่แล้ว

　　เสียงดื่มน้ำเข้าไปไม่กี่คำ แล้วจึงเช็ดปากแล้วพูด：“ผมบอกแล้ว ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร พวกคุณมีอะไรควรทำก็ไปทำเถอะ？”

　　จากนั้น ไม่มีคนตอบเฉินเกอ ที่เขาได้รับ คือความเงียบที่เหมือนความตาย

　　“ตุบ！”

　　ตอนนี้เอง โทรศัพท์หลี่เจี่ยนหนานที่กำลังจะโทรออก จับไว้ไม่ดี ก็ตกลงไปที่พื้น

　　กูตง！

　　ซูฉีกับแฟนสาวของเขาที่อยู่ข้างๆ ทั้งสองกลืนน้ำลายเข้าไปพร้อมกัน

　　หน้าอกของซูหยิ่งก็กระเพื่อมขึ้นมา อ้าปากเล็กน้อย เป็นสัญลักษณ์คลื่นใหญ่ในใจของเธอตอนนี้

　　ถังหรานยืนอยู่ข้างๆเฉินเกอ ตอนนี้ สีหน้าสับสน มองเขาอย่างประหลาดใจ

　　คุณยายก็ตะลึง

　　ทุกคนต่างตะลึง

　　“รถคันนี้……ของเฉินเกอหรอ？”

　　ไม่รู้ว่าใครทำลายความเงียบก่อน

　　พูดอย่างถูกต้องคือ ไม่รู้ว่าใครเป็นตัวแทน เอาความประหลาดใจของทุกคนพูดออกมา

　　ซูมู่หานก็พูดอย่างประหลาดใจเช่นกัน：“เฉินเกอ รถคันนี้ของคุณ？”

　　“แน่นอนว่าของผม บอกคุณไปแล้วไง สองสามวันนี้ จะพาคุณไปเที่ยวรอบๆ！”

　　เฉินเกอพูด

　　ซูมู่หานจำได้แล้ว

　　วันที่สอบวันนั้น ตอนที่เฉินเกอส่งตัวเองกลับหอ บอกว่าช่วงนี้จะขับรถหรูพาเธอไปเที่ยวรอบๆ

　　ตอนนั้นที่ตัวเองตอบไปคือ อย่างนั้นฉันจะรอ！

　　แล้วเฉินเกอยังพูดอะไรอีก？นั่นก็คือที่จริงแล้วเขาคือลูกคนรวยจริงๆ

　　ที่ตัวเองตอบคือ คุณชายเฉิน ฉันจะรอให้วันนั้นมาถึง

　　ตอนนั้น ซูมู่หานแค่ล้อเล่น ร่วมมือกับที่เฉินเกอล้อเล่น

　　แต่ตอนนี้ ตอนที่เฉินเกอเปิดประตูรถหรูลัมโบร์กีนี ซูมู่หานก็รู้สึกเหมือนฝัน

　　“เฉินเกอ รถคันนี้ของคุณจริงหรอ？ฉันไม่เชื่อ ฉันไม่เชื่อ ฉันไม่เชื่อ！！！”

　　ซูหยิ่งจึงได้สติคืนมา แก้มเจ็บปวด เจ็บจนเธอควบคุมไม่อยู่

　　เฉินเกอ คุณก็แค่คนจนที่ได้รับรางวัลมา