ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 79
บทที่79 หนิงฝานตกตะลึงพรึงเพริด
“หลี่เจิ้นกั๋ว？อาหลี่！”
มองเห็นหลี่เจิ้นกั๋ว จวงเฉียงก็ตกใจมาก จากท่าทางของหลี่เจิ้นกั๋วตอนนี้แล้ว เขาก็ไม่กล้าเข้าไปทักทาย
อีกอย่างตอนนี้ จวงเฉียงยังไม่หายจากอาการตกตะลึงที่เฉินเกอทิ้งไว้ให้เมื่อครู่
“ประธานหลี่！”
หวังเฉียงต้อนรับทันที
“เป็นไงบ้าง？คุณชายเฉินล่ะ？”
หลี่เจิ้นกั๋วรีบพูด
“คุณชายเฉินขับรถไปแล้วครับ เขากลัวว่าช้าจะไปไม่ทัน！”
หวังเฉียงรีบพูด
“โอ๊ย แย่แล้ว！เร็ว พาผมไปสถานที่ของคุณชายเฉิน วันนี้คุณชายเฉิน ไม่ว่ายังไงก็เกิดเรื่องไม่ได้！”
หลี่เจิ้นกั๋วพูดไป ได้เรียกให้คนเริ่มทยอยออกไปด้านนอก ตอนนี้เอง ตอนที่ออกไปนั้น หลี่เจิ้นกั๋วก็ส่งข้อความไปให้เฉินเกอก่อน จากนั้นเขาก็หยิบปุ่มควบคุมสีแดงอย่างระมัดระวัง แล้วกดลงไป ……
ส่วนจวงเฉียงเจิ้งเชียนเชียนพวกเขาต่างตกตะลึง
“อะไรนะ？เฉิน……คุณชายเฉิน？”
พวกเขาจะยังฟังไม่ออกได้ไง คุณชายเฉินที่หลี่เจิ้นกั๋วคนนี้พูด เหมือนว่าจะเป็นเฉินเกอนั่น！
เฉินเกอคือคุณชายเฉิน？คุณชายเฉินคือเฉินเกอ？
ในใจทุกคนต่างตะลึง ชื่อของคุณชายเฉินแห่งถนนการค้าจินหลิง ทุกคนจะไม่ได้ยินได้อย่างไร ช่วงนี้แพร่สะพัดออกไป
แต่ ใครต่างคิดไม่ถึง จะเป็น ……
ใช่！ตอนที่เฉินเกอเพิ่งเข้ามา ร้อนรนมาก พวกเขาเยาะเย้ยเฉินเกอ แต่เฉินเกอกลับไม่สน ขับรถออกไป
และขับก็คือ ลัมโบร์กีนีLevingtonคันนี้
นี่คือรถของเขา！
พอคิดถึงเมื่อก่อน เฉินเกอก็เหมาห้องอาหารเลี้ยงทุกคนที่วิลล่าสปาที่แพงที่สุด
ใจกว้างมาก！
ยังไงก็ยังไม่เข้าใจ เฉินเกอจะเป็นคุณชายเฉินนั่น！
ก้นของจวงเฉียงเกือบจะนั่งไปที่พื้น
เขาถามพนักงานที่ปรึกษาการขายข้างๆอย่างไม่อยากจะเชื่อ：
“คุณชายเฉินที่ผู้จัดการหวังกับประธานหลี่พูดถึง？ใช่ชื่อเฉินเกอไหม？รถคันเมื่อกี๊ ของเขาหรอ？”
พนักงานที่ปรึกษาการขายพยักหน้าด้วยความเคารพ：“ใช่ พวกคุณไม่รู้จักเขาหรอ？”
ประโยคสุดท้ายนี้แปลกๆ
ในใจยังตะลึงที่พวกคุณกล้าพูดกับคุณชายเฉินอย่างนี้ และยังคิดว่าพวกคุณเจ๋งกว่าคุณชายเฉิน สุดท้าย พวกคุณต่างหากที่ไม่รู้จักคุณชายเฉินเอง！
“แม่เอ๊ย！”
ตอนนี้ จวงเฉียงตะลึง
เจิ้งเชียนเชียนหน้าดูแย่ยิ่งขึ้น คนที่ถูกตัวเองดูถูก จะเป็นคนที่แม้แต่ตัวเองยังเงยคอขึ้นมองไม่ได้？
สรุปตอนนี้ พวกเจิ้งเชียนเชียน ในใจรู้สึกคิดอะไรมากมาย มีความคิดอยากจะตาย！
“ไม่อย่างนั้น พวกเราก็แอบไปดูไหม อาจะจะเป็นชื่อซ้ำกัน？”หลี่ห้าวกับหลี่เนี่ยนพูดพร้อมกัน
มีความหลอกตัวเองนิดๆ พวกเขายังไม่ยอมเผชิญหน้ากับความจริงตรงนี้
“โอเค ผมเห็นด้วย！”
“ผมก็เห็นด้วย！”
“ถ้าอย่างนั้นก็รีบหน่อย ไม่อย่างนั้นตามไม่ทัน！”จวงเฉียงเช็ดเหงื่อเย็นๆ และตามหลี่ห้าวไปขับรถ！
อีกอย่างเฉินเกอ เขาขับรถไปอย่างบ้าคลั่ง
และยังฝ่าไฟแดงสิบกว่าครั้ง
ในที่สุด ก็มาถึงอาคารที่ยังก่อสร้างไม่เสร็จที่หนิงฝานบอก
ที่นี่ร้างมาก สร้างไปได้แค่ไม่กี่สิบชั้น ที่ร้างเพราะเป็นปัญหาด้านโครงสร้าง
เพราะด้านหลังตึกนี้ คือจุดบรรจบกันของปลายน้ำคูน้ำเมืองจินหลิง
น้ำไหลไว
เดิมทีรากฐานดั้งเดิมของอาคารนี้ มีระยะห่างจากแม่น้ำ แต่เนื่องจากการพังทลายของดิน ทำให้ริมน้ำใกล้จะมาถึงตัวอาคารด้านล่าง
เลยกลายเป็นตึกอันตราย ต้องหยุดลง！
ที่นี่ เมื่อก่อนเฉินเกอเคยเห็นในข่าว
“เฉินเกอ！คิดไม่ถึงว่าจะมาถึงไวขนาดนี้！”
ในตอนนี้เอง บนตึกก็มีเสียงพูดออกมา เป็นหนิงฝาน มองลงมาที่เฉินเกอ
เฉินเกอเต็มไปด้วยความโกรธ ไม่พูดอะไร แต่วิ่งขึ้นไปด้านบนสุดของตึก
หนิงฝานยังคงสวมหมวกแก๊ป แค่เขาในตอนนี้ ดูมืดมนมากขึ้น แน่นอน ดูแข็งแรงล่ำขึ้น ไม่โกนหนวด ยิ่งเหมือนคนเถื่อน
ส่วนข้างๆเขา ก็คือซูมู่หานที่ถูกเขามัดไว้แน่นๆ และยังใช้เทปกาวปิดปาก
“อื้ออื้ออื้อ……”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！