ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 803

บทที่803 แย่งชิง

“ว่าที่สามี?”

แน่นอนว่าเฉินเกอรู้อยู่แล้วว่าผู้หญิงที่ชื่อโจวโน่นี้คิดจะทำอะไร

ในขณะเดียวกันภายในใจนั้นก็รู้สึกโมโหอยู่บ้าง

เกรงว่าเธอคงจะไม่รู้ว่าประโยคนี้จะส่งผลกระทบอะไรกับตัวเองบ้างสินะ?

เนื่องจากว่าเวลานี้เอง สายตาของหม่าจื่อเชียงและคนอื่นๆที่มองเฉินเกออยู่นั้นก็ได้เปลี่ยนไปแล้ว

“ว่าที่สามี? น่าสนใจนี่? เจ้าหนุ่ม แกเป็นลูกเต้าตระกูลไหนของตี้ตู?”

หม่าจื่อเชียงเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา

ส่วนโจวโน่ นั้นกัดริมฝีปากตัวเองอยู่และก็รีบวิ่งมาอยู่ทางด้านหลังของเฉินเกอทันที

จริงๆแล้วสามารถมองออกว่าเธอเป็นผู้หญิงที่หยิ่งในศักดิ์ศรีคนหนึ่ง แต่สถานการณ์ในขณะนั้น ทำให้เธอเลี่ยงไม่ได้จริงๆ

เพียงแต่ไม่รู้ว่าชายหนุ่มคนนี้นั้นจะสามารถสู้ชนะหม่าจื่อเชียงและเจ็ดส้าได้หรือเปล่า แต่เพียงแค่มีโอกาสที่จะมีชีวิตรอดได้ โจวโน่ก็จะไม่ยอมปล่อยไปอยู่แล้ว

“อยู่ที่นายแล้ว!”

โจวโน่มองเฉินเกอแล้วเอ่ยพูดในใจ

เพียงแต่ที่ทำให้เธอคิดไม่ถึงนั้นก็คือ

“ฉันไม่ใช่ตระกูลไหนทั้งนั้น! แล้วอีกอย่าง ฉันเองก็ไม่ใช่ว่าที่สามีของผู้หญิงคนนี้ด้วย พวกเราไม่ได้รู้จักกัน เป็นเพียงแค่คนผ่านมาเท่านั้น คุณชายหม่า จะมองข้ามไม่ต้องสนใจฉัน มีความแค้นจะแก้แค้นกันก็แก้แค้นกันไป!”

เฉินเกอมองไปยังโจวโน่อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้

ตลก ตัวเองจะมาถูกใช้เป็นเครื่องมือมั่วๆแบบนี้เลยอย่างนั้นหรือ?

“ชิบหาย.....”

ส่วนโจวโน่นั้นก็เบิกตาขึ้นมาในทันใด

เธอไม่คิดว่า คนที่ดูเป็นสุภาพบุรุษอ่อนน้อมแบบนี้ จะไร้ความรู้สึกเช่นนี้

จึงไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมาในขณะนั้น

หลังจากที่เฉินเกอเอ่ยพูดแล้วนั้น ก็ไม่คาดคิดว่าเขาจะเดินเอามือไขว้หลังแล้วเดินจากไป

พระเจ้า ในโลกมีคนแบบนี้อยู่ด้วยหรือ?

ฉันโจวโน่ ตาบอดไปแล้วสินะ!

“ฮ่าๆๆๆ ได้ยินแล้วใช่ไหมโจวโน่? เป็นถึงคุณหนูตระกูลโจว ไม่คิดว่าจะถูกคนแยกตัวออกมาแบบนี้ อีกทั้งเธอคิดว่าจะหลอกคุณชายอย่างฉันได้ง่ายขนาดนั้นเลยหรือ?”

หม่าจื่อเชียงหัวเราะเสียจนท้องแข็ง

“ที่พวกแกตระกูลหม่าโหดเหี้ยมขนาดนี้ ก็เพื่อที่จะให้ได้หญ้าหยวนซิน ตอนนี้ แบบแปลนแผนการภายในหุบเขาโยวหมิง พวกแกก็ได้เอาไปจากตระกูลโจวแล้ว พวกแกต้องการจะฆ่าทุกคนให้หมดเลยอย่างนั้นจริงๆหรือ?”

โจวโน่กำหมัดแน่น เอ่ยออกมาอย่างน้ำตาคลอ

“แน่นอนสิ ในมือของคุณชายอย่างฉัน คุณโจวก็สำคัญพอๆกับแบบแปลนแผนการในหุบเขาโยวหมิง หรือแม้แต่จะทำให้มีความสุขยิ่งกว่าแบบแผนการนั่นอีกนะ!”

“เจ็ดส้าฟังให้ดี พวกนายหลบกันไปชั่วคราวก่อน ฉันอดทนกับไฟที่ลุกอยู่ไม่ไหวแล้ว ฉันกับคุณโจวโน่จะมีความสุขกันที่นี่ ไม่มีคำสั่งของฉัน ไม่อนุญาตให้มาเด็ดขาด!”

ปลดเสื้อผ้าตัวเองไปพลาง หม่าจื่อเชียงก็ยิ้มด้วยใบหน้าที่อัปลักษณ์ไปด้วย

ส่วนเจ็ดส้าที่ได้ยินแล้ว ก็รู้ถึงความคลั่งนี้ของหม่าจื่อเชียง จึงพากันแยกย้ายออกไปทันที

“แก ไอ้คนหน้าไม่อาย สารเลว!”

ดวงตาของโจวโน่เต็มไปด้วยน้ำตา และหัวใจเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

ในมือของเธอ แอบหยิบเอากริชสั้นออกมา

เธอได้ตัดสินใจแล้ว ว่าเธอจะต้องปกป้องหน้าตาของตระกูลโจวเป็นครั้งสุดท้าย

ยอมตาย และก็จะไม่ยอมโดนดูถูกเหยียดหยามด้วยเช่นกัน

“ฮ่าๆๆ ที่รัก ฉันมาแล้ว!”

คุณชายหม่าถอดเสื้อออกเรียบร้อยแล้ว เวลานี้ก็พุ่งเข้ามาหาโจวโน่

เพียะ!

และขณะที่คุณชายหม่าพุ่งตัวเข้าไปนั้น โจวโน่เองก็ยกกริชสั้นขึ้นมาหลับตาลงเตรียมพร้อมที่จะฆ่าตัวตายนั้น

ก็ได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้น

มือหนึ่งที่ล็อกหัวไหล่ของหม่าจื่อเชียงเอาไว้

โจวโน่ลืมตาขึ้นมา แท้ที่จริงแล้วก็เป็นชายหนุ่มที่เพิ่งจะเดินจากไปเมื่อครู่นี้คนนั้นเอง ตอนนี้ไม่คิดว่าจะกลับมาอีก

และยิ่งไม่รู้ด้วยว่าเขามาอยู่ทางด้านหลังหม่าจื่อเชียงตั้งแต่เมื่อไหร่

“ชิบ เจ้าเด็กนี่? แกอยากตายรึไง อยากจะเป็นฮีโร่อย่างนั้นหรือ? แกรู้ไหมสิ่งตอบแทนที่จะได้คืออะไร?”

หม่าจื่อเชียงโมโห ใบหน้าปรากฏความอาฆาตแค้นขึ้นมา

เวลานี้เฉินเกอจึงเอ่ยขึ้น : “เมื่อครู่นี้ ฉันได้ยินถึงแบบแปลนแผนการหุบเขาโยวหมิง ฉันคิดว่า นั่นคงจะเป็นตัวสำคัญที่จะหาหญ้าหยวนซินใช่ไหม?”

“สารเลว สุนัขอย่างแก กล้าที่จะวางแผนจะเอาหญ้าหยวนซินด้วยหรือ ฉันว่าแกรนหาที่ตายแล้ว!”

หม่าจื่อเชียงตวาดออกมาอย่างโมโห

ยกหมัดขึ้นมาแล้วจะเหวี่ยงไปที่ใบหน้าของเฉินเกอ

ส่วนเฉินเกอ ขึ้นไปอีกก็จะฟาดโดนเขาแล้ว จึงจับหม่าจื่อเชียงพลิกคว่ำลงบนพื้น

ตลกเสียจริง หม่าจื่อเชียงนี่ ดูแล้วเป็นเพียงแค่นักพรตชั้นหนึ่งเท่านั้นเอง

เฉินเกอจัดการเขา ได้โดยไม่ต้องพูดอะไรมาก

“อะไร?”