ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 814

บทที่ 814 พลังพุ่งทะยาน

หลังจากผ่านไปครึ่งวัน

หลังจากผ่านไปครึ่งวันอาการบาดเจ็บของเฉินเกอก็หายเป็นปกติด้วยความช่วยเหลือของเฟิงหรูเฉิน ยิ่งไปกว่านั้นเฟงหรูเฉินก็ยังถ่ายทอดวิชาห้ามังกรไฟเคล็ดลับวิชาที่เขาฝึกฝนมาทั้งชีวิตให้กับเฉินเกออีกด้วย แต่เฟิงหรูเฉินนั้นเพียงขอเฉินเกอเพียงอย่างเดียว แถมคำขอของเขาก็คือสิ่งที่เฉินเกอกำลังจะไปทำ นั่นก็คือฆ่าฉินเหิน

เฉินเกอนั้นไม่จำเป็นต้องฝึกฝนวิธีการใช้ห้ามังกรไฟเลย เพราะหลังจากที่เฟิงหรูเฉินถ่ายทอดวิชาให้กับเฉินเกอเสร็จ เฉินเกอก็สามารถใช้มันได้เองโดยอัตโนมัติ หรือจะพูดว่าพลังทั้งหมดเฟิงหรูเฉิน เฉินเกอสามารถใช้ได้หมดเลย

“เฉินเกอ ทุกอย่างฉันได้ถ่ายทอดให้เธอจนหมดแล้ว ในที่สุดฉันก็ปลดทุกอย่างไปได้สักที ที่เหลือคงต้องรบกวนเธอแล้ว！”

หลังจากถ่ายทอดวิชาเสร็จเฟิงหรูเฉินก็ทิ้งคำเอาไว้ก่อนที่จะหายวาบเข้าไปในโพรงไม้แล้วทุกอย่างก็นิ่งสงบ

เขาหายไปดังชื่อของเขา เฟิงหรูเฉินเปลี่ยนกลายเป็นดังฝุ่นละออง แล้วได้จากไปอย่างสงบเสียที

แต่ก่อนสิ่งอื่นใด เฉินเกอจะต้องฆ่าฉินเหินให้ตาย นี่ถึงจะทำให้คำขอสุดท้ายของเฟิงหรูเฉินสำเร็จ

“ท่านอาวุโสเฟิงหรูเฉิน ผมเฉินเกอจะไม่ทำให้ท่านผิดหวังแน่นอน！”

เฉินเกอยืนอยู่ด้านนอกโพรงไม้ มองไม้ยังต้นไม้ที่สูงตระหง่านที่อยู่ตรงหน้าของเขา ด้วยท่าทางจริงจัง และพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น หลังจากพูดจบ เฉินเกอก้มหัวคำนับให้ต้นไม้อย่างสุดซึ้งและหันหลังจากไป

“นายท่าน ยินดีด้วย ในที่สุดท่านก็เข้าสู่ขอบเขตเจินเหรินได้แล้ว！”

หลังจากที่ออกมา ญาณกระบี่ที่ในร่างก็กล่าวยินดีกับเฉินเกอ

หลังจากที่ได้รับวิชาเคล็ดลับจากเฟิงหรูเฉิน ก็ทำให้ เทพจิตเก้าภพในร่างของเฉินเกอเพิ่มระดับพลังมากขึ้น พลังพุ่งทะยานเป็นเท่าตัวทันที ส่งเสริมให้ตัวเขาเข้าสู่ขอบเขตเจินเหรินอย่างเต็มตัว

และเมื่อเข้าสู่ขอบเขตเจินเหรินอย่างเต็มตัวแล้ว เขาก็ไม่จำเป็นต้องบินข้ามกำแพงหลบหนีอีกต่อไป เฉินเกอกระโดดขึ้นกำแพงแล้วเหยียบบินบนนั้นก่อนจะบินขึ้นไปอย่างไม่หยุดหย่อน

คราวนี้เฉินเกอจะต้องฆ่าฉินเหินให้ได้

แต่ก่อนจะไป เฉินเกอต้องกลับไปบอกโจวโน่กับเฉินเสี่ยวพี่สาวของเขาก่อน ตามที่ได้ตกลงกันไว้ก่อนหน้านี้ ซึ่งโจวโน่ได้พาเฉินเสี่ยวไปหลบพักผ่อนอยู่ในเมืองเล็กๆแห่งหนึ่งไม่ไกลจากหุบเขาโยวหมิง รอให้เฉินเกอไปหา

หลังจากผ่านไปไม่นาน เฉินเกอก็มาถึงเมืองแห่งนี้

ทันทีที่ได้เห็นเฉินเกอกลับมาอย่างปลอดภัย ทั้งโจวโน่และเฉินเสี่ยวก็เหมือนได้ยกหินก้อนใหญ่ในใจออกไป

เพราะพวกเธอที่รอมาหนึ่งวันแล้ว ก็ยังไม่เห็นเฉินเกอกลับมาสักที จึงพากันเป็นห่วงเขาอย่างมาก

“เสี่ยวเกอ ดีจริงๆที่เธอไม่เป็นอะไร！”

เฉินเสี่ยวพูดพลันกอดเฉินเกอไว้แน่น

เฉินเกอจึงลูบหลังของเฉินเสี่ยวอย่างอ่อนโยนพร้อมกับปลอบโยน

“พี่ ฝีมือผมระดับไหนพี่ไม่รู้หรือไง ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ไม่มีทางเกิดอะไรกับผมหรอก！”

“อย่างนั้นก็ไม่ได้อยู่ดี ถ้าเกิดเธอเป็นอะไรขึ้นมา ฉันจะอธิบายกับพ่อแม่ยังไงล่ะ”

เฉินเสี่ยวราวกับเด็กน้อยที่ส่ายหน้าพร้อมกับทำปากมุ่ย เพราะถ้าหากเฉินเกอน้องชายของตัวเองเป็นอะไรไปจริงๆ เธอเองก็ไม่อยากจะมีชีวิตต่อไปแล้ว

“โจวโน่　ขอบคุณมากที่ช่วยดูแลพี่สาวของผม！”

จากนั้น เฉินเกอก็หันไปยิ้มพร้อมกล่าวขอบคุณโจวโน่ด้วยความจริงใจ

“แล้วคุณจะทำอย่างไรเป็นการขอบคุณฉันล่ะ？”

โจวโน่แสดงรอยยิ้มขำขัน พลางขยิบตาให้เฉินเกอและถามอย่างล้อเลียน

เฉินเกอประหม่าอยู่ครู่หนึ่ง สำหรับสิ่งสวยงามอื่นๆเขานั้นไม่เคยหลงใหลเลย เพราะเขาเป็นผู้ชายที่แต่งงานแล้ว ที่บ้านยังมีหญิงงามผู้ล้ำเลิศอย่างซูมู่หาน ดังนั้นจึงไม่มีผู้หญิงคนไหนที่มาทำให้เฉินเกอรู้สึกใจเต้นได้อีก

“ถือว่าผมเป็นบุญคุณชีวิตของคุณ คุณอยากให้ผมตอบแทนยังไง คุณโปรดคิดให้ดี ผมสามารถทำตามคำขอของคุณได้หนึ่งอย่าง！”

เฉินเกอจึงรีบเสนอข้อเสนออย่างอื่นให้กับโจวโน่ทันที