ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 813

บทที่ 813 ภูติไม้

“นายท่าน”

“นายท่าน รีบตื่นเถอะ”

ในเวลานั้นเอง ญาณกระบี่ก็ลอยออกมาจากร่างของเฉินเกอแล้วค่อยๆนั่งลงข้างกายเฉินเกอพร้อมกับเรียกปลุก

ในตอนนี้ร่างกายของเฉินเกอเต็มไปด้วยบาดแผลและรอยฟกช้ำ เหลือเพียงแต่ลมหายใจอันแผ่วเบา เพราะแม้แต่พลังภายในร่างกายตอนนี้ล้วนถูกทำลายไปจนหมดแล้ว แต่ยังโชคดี โชคดีที่ในตัวเขามีพลังเทพจิตเก้าภพอยู่ ไม่อย่างนั้นเขาคงตายไปแล้ว ในขณะนั้นเองกิ่งไม้ที่อยู่รอบๆก็เลื้อยเข้ามารัดตัวของเฉินเกอเอาไว้แล้วพาเขาเข้าไปในโพรงไม้

หนึ่งวันผ่านไป

เฉินเกอที่เพิ่งรู้สึกตัว พลางค่อยๆลืมตาทั้งสองขึ้น

“แค่กๆๆ”

หลังจากที่ฟื้นขึ้นมา เฉินเกอก็ไออย่างหนัก

“พ่อหนุ่ม อย่าเพิ่งขยับ บาดแผลของเธอยังไม่หายดี นอนพักผ่อนรักษาตัวก่อนเถอะ！”

ทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้นมา เสียงนั้นทุ้มหนา ราวกับเป็นเสียงที่ผสมผสานระหว่างสวรรค์และโลก เฉินเกอจึงมองไปรอบๆอย่างระมัดระวัง แต่ก็ไม่เห็นเงาคนเลย

“คุณ คุณคือใคร？”

เฉินเกอขมวดคิ้ว พร้อมกับถาม

“เหอะๆๆ！”

“ฉันเป็นนักพรตภูตไม้แห่งหุบเขาโยวหมิง ตอนนี้เธออยู่ในร่างกายของฉัน ซึ่งก็คือในโพรงไม้นั่นเอง เพราะฉันช่วยเธอเอาไว้！”

เมื่อได้ยินคำถามของเฉินเกอ นักพรตภูตไม้ถึงกับหัวเราะเบาๆ ก่อนจะพูดอธิบายให้กับเฉินเกอ

หลังจากที่ได้ยินเฉินเกอก็ได้เข้าใจ

“ขอบคุณอย่างมากสำหรับการช่วยเหลือท่านอาวุโส แค่กๆๆ”

เฉินเกอกล่าวขอบคุณแก่นักพรตภูตไม้ก่อนจะไอออกมาอีกครั้ง แล้วเลือดก็พุ่งออกมา

“เธอได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก นอนพักไปก่อนเถอะ อย่าเพิ่งขยับตัว พลังเจินชี่ในร่างกายของเธอกำลังค่อยๆฟื้นตัว และมันก็ต้องใช้เวลาสักระยะถึงจะดีขึ้น！”

นักพรตภูตไม้พูดกำชับกับเฉินเกออีกครั้ง

เฉินเกอจึงทำได้เพียงเชื่อฟังแล้วลงกลับไปนอน เขาไม่คิดเลยว่าพลังห้ามังกรไฟของฉินเหินจะมีความรุนแรงถึงขนาดนี้ ดูแล้วพลังหลุนหวางชั้นเก้าในโลกของเขาจะไม่สามารถต้านทานมันได้ นอกจาก จากเขาสามารถเข้าสู่ขอบเขตเจินเหริน

“พ่อหนุ่ม ยังไงเสียเธอก็ยังไม่มีที่จะไป ลองเล่ามาให้ฉันฟังสิว่าไปทำอะไรมาถึงได้รับบาดเจ็บหนักขนาดนี้？”

เพื่อความอบอุ่นและบรรยากาศที่ผ่อนคลาย นักพรตภูตไม้จึงได้เริ่มพูดคุยกับเฉินเกอ

“ผมต่อสู้กับผู้นำตระกูลฉินแห่งเมืองไป๋ตี้บนหุบเขาโยวหมิง ถูกเขาใช้กระบวนท่าห้ามังกรไฟของเขาทำร้าย จนตกลงมายังหุบเหวนี้！”เฉินเกอตอบด้วยความอับอาย

อับอายที่คนมีพลังหลุนหวางชั้นเก้าจากโลกถูกคนอื่นทำร้ายให้บาดเจ็บสาหัสจนตกลงมายังหุบเหวลึก มันเป็นเรื่องยากที่จะพูดออกไปได้ “ห้ามังกรไฟ？ฮ่าๆๆๆๆ”

พอได้ยินคำตอบของเฉินเกอ นักพรตภูติไม้ก็หัวเราะออกมาเสียงดัง แล้วเสียงหัวเราะดังก้องไปทั่วโพรงต้นไม้อยู่เป็นนาน

เฉินเกออดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว สีหน้าดูทุกข์เล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าเรื่องนี้มันจะน่าหัวเราะเยาะได้ขนาดนี้

“ผู้อาวุโส ท่านกำลังหัวเราะผมอยู่งั้นหรอ？”

เฉินเกอถามอย่างกล้าหาญ

“เปล่า！”

“ฉันไม่ได้หัวเราะเธอ แต่กำลังหัวเราะเยาะฉินเหินคนตระกูลฉินคนนั้น！”

นักพรตภูติไม้รีบปฏิเสธทันที

“เพราะเหตุใด？”