ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 816

บทที่ 816 ครอบครัวพร้อมหน้า

ในตอนกลางคืน

ณ คฤหาสน์ลับแห่งหนึ่งในประเทศหนานเยว่

ครอบครัวของเฉินเกอต่างกันนั่งร่วมโต๊ะอาหารอย่างมีความสุข ทุกคนพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน หัวเราะพลันกินอาหารไปด้วย

หวงหยงหาวอิงอยู่ในอ้อมกอดของจางซู่หงแม่ของเฉินเกอ ด้วยท่าทางขี้อ้อน ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มที่เคยจางหายไป

เพราะตอนนี้คือเวลาแห่งการรวมตัวของครอบครัว

แต่สำหรับเฉินเกอ เขากลับไม่ได้มีความสุขอย่างแท้จริง เมื่อมองดูน้องชายของตัวเองที่สูญเสียดวงตาทั้งสองและลิ้นไป พ่อแม่ที่สูญเสียขาทั้งสองข้าง และพี่สาวที่ต้องทนทุกข์ทรมาน จึงทำให้เฉินเกออดรู้สึกผิดไม่ได้ จนไม่มีความสุข

เขาไม่ได้ปกป้องครอบครัวของตัวเองอย่างสุดกำลัง จึงทำให้พวกเขาต้องทุกข์ทรมานขนาดนี้

และน้องชายของเขาควรจะได้ใช้ชีวิตมีความสุขเหมือนคนธรรมดาทั่วไป แต่เพื่อไปทวงความยุติธรรมให้กับตระกูลเฉินแทนเฉินเกอ เขาถึงได้กลายเป็นแบบนี้ เฉินเกอจึงรู้สึกละอายใจต่อเขาไม่น้อย

แต่เหนือสิ่งอื่นใด ตอนนี้เฉินเกอจะต้องจัดการทำลายตระกูลฉินแห่งเมืองส้งให้สิ้นซากซักก่อน นั่นถือจะเป็นการแก้แค้นให้กับครอบครัวของเขาอย่างแท้จริง

“เสี่ยวเกอ ทำไมถึงไม่พูดอะไรเลยล่ะ？”

จางซู่หงผู้เป็นแม่ถามเฉินเกอด้วยรอยยิ้ม

“จริงด้วย เสี่ยวเกอ เป็นเรื่องยากมากเลยกว่าเราจะได้มารวมตัวกันครบหน้าครบตาอีกครั้ง มันควรจะเป็นการเฉลิมฉลองที่ดีถึงจะถูก ทำตัวให้มีความสุขหน่อย！”

ส่วนผู้เป็นพ่ออย่างเฉินจิ้นตงก็พูดต่อคำพูดของจางซู่หงพร้อมกับพูดชักชวน

เฉินเกอจึงรีบตอบกลับด้วยการทำเหมือนไม่เป็นอะไร แล้วยิ้มออกมาให้กับคนในครอบครัว

“พ่อแม่ น้องชายและพี่ นับตั้งแต่วันนี้ไป ผมจะไม่ให้ทุกคนต้องได้รับบาดเจ็บอีก ผมสัญญาว่าจะปกป้องทุกคนอย่างดีที่สุด！”

เฉินเกอมองไปที่ครอบครัวของเขา แล้วพูดด้วยสายตาที่แน่วแน่

“อืม เสี่ยวเกอ พวกเราเชื่อมั่นในตัวนาย！”

เฉินจิ้นตงยิ้มให้กับเฉินเกอพร้อมพยักหน้ารับ

และในที่สุด ทุกคนก็ลงเอยด้วยเสียงหัวเราะหลังจากที่พลัดพรากกันมานาน

พ่อแม่ของเฉินเกอพาหวงหยงหาวไปพักผ่อน ส่วนเฉินเสี่ยวก็นั่งอยู่ในสวนด้านพูดคุยกับเฉินเกอ

“เสี่ยวเกอ เธอยังจำได้ตอนแรกที่เธอรู้ว่าตัวเองเป็นทายาทเศรษฐีได้หรือเปล่า？”

เฉินเสี่ยวนั่งอยู่ข้างๆเฉินเกอ เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้ามองดูดวงดาวที่ส่องแสงและถามเฉินเกอด้วยรอยยิ้ม

เฉินเกอยิ้มจาง ๆ และตอบว่า

“จำได้อยู่แล้ว พวกพี่นี่เก็บความลับได้ดีจริงๆ ปิดบังผมอยู่ตั้งนาน พวกพี่รู้หรือเปล่าว่าตอนที่ผมอยู่ในโรงเรียนต้องเจอกับอะไรมาบ้าง！”

“ฮ่าๆๆ เสี่ยวเกอ แต่เธอก็ได้รับอะไรมามากมาย ได้เรียนรู้อะไรตั้งเยอะแยะ ไม่ใช่หรือไง？สิ่งเหล่านั้นคือประสบการณ์ที่สั่งสมในชีวิตของเธอ พวกเราในตอนนั้นเพียงอยากให้เธอเติบโตอย่างเข้มแข็ง เพราะแบบนี้ในอนาคตเธอถึงจะสามารถแบกรับความหวังของทุกคนในครอบครัวได้！”

“เธอก็ดูตอนนี้สิมันเป็นอย่างที่พวกเราหวังแล้วไม่ใช่หรอ？พ่อที่เคยเป็นเสาหลักของบ้านเรา ตอนนี้ก็เปลี่ยนเป็นเธอแล้ว เธอก็คือทุกสิ่งทุกอย่างของครอบครัวเรา ที่จริงพี่ไม่ได้หวังให้เธอจะต้องเป็นคนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกนี้หรอกนะ พี่แค่หวังว่าพวกเราจะได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขก็พอ！”

เฉินเสี่ยวจ้องเฉินเกอพลางพูดถึงสิ่งที่อยู่ในใจออกมาอย่างจริงใจ

นานมากแล้วที่พวกเขาสองพี่น้องไม่ได้มานั่งพูดคุยกันเหมือนวันนี้

“พี่ ตอนที่อยู่ในตระกูลฉินพี่คงจะได้เจอกับเรื่องลำบากมากมาย ต้องขอโทษด้วย ล้วนเป็นเพราะผมมันไม่ได้เรื่อง ที่ไม่ได้ปกป้องพ่อแม่ พี่แล้วก็น้องชายให้ดี เลยทำให้ทุกคนต้องเป็นแบบนี้！”

เฉินเกอก้มหน้าลงและกล่าวอย่างรู้สึกผิด

เฉินเสี่ยวยื่นมือออกไปลูบศีรษะของเฉินเกอและปลอบโยนเขาด้วยการสัมผัสเบา ๆ

“เสี่ยวเกอ พวกเราไม่โทษเธอหรอกนะ เพราะทั้งหมดนี้ไม่ใช่เรื่องที่เธออยากให้มันเกิดขึ้น เมื่อก่อนพวกเราคอยปกป้องเธอ ตอนนี้เธอโตแล้ว แน่นอนว่าถึงเวลาที่เธอสามารถปกป้องพวกเราแล้ว ดูสิ ตอนนี้ครอบครัวของเราก็ได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันแล้ว นี่ถึงจะเป็นเรื่องที่น่ายินดีที่สุด เรื่องที่มันผ่านไปแล้วก็ปล่อยให้มันผ่านไปเถอะนะ！”

“อืมๆ！”