ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 817

บทที่ 817 แก้แค้น

ในเวลานี้ ณ เมืองส้งที่อยู่ห่างออกไป

ตระกูลฉิน

“ป๊าบ！”

ฉินเจินผู้นำตระกูลฉินโยนแก้วในมือลงไปกับพื้น แล้วแก้วก็แตกเป็นเสี่ยงอย่างไม่มีชิ้นดี จนทำให้คนตระกูลฉินที่ยืนอยู่โดยรอบไม่มีใครกล้าพูด ต่างพากันก้มหน้าลง แม้แต่ความกล้าที่จะมองฉินเจินก็ไม่มีเลย เพราะกลัวว่าฉินเจินจะลงความโกรธบนตัวของพวกเขา

“ไอ้สารเลว ฉันจะต้องทำให้เฉินเกอแหลกละเอียดเป็นผุยผงให้ได้！”

ฉินเจินคำรามออกมา การแสดงออกของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชังที่มีต่อเฉินเกอ

ตระกูลฉินจากโลกยู่ถูกทำลายลง ตระกูลทางฝั่งเมืองส้งนี้ก็สั่นคลอนไม่น้อย ฉินเจินคิดไม่ถึงว่าเฉินเกอจะมีความกล้ามากขนาดนั้นจนไปทำลายตระกูลฉินแห่งโลกยู่ได้

“พ่อ ตอนนี้พวกเราควรจะทำยังไงดี？”

ชายวัยกลางคนคนหนึ่งเดินก้าวไปข้างหน้าและถามฉินเจินอย่างระมัดระวัง

เขาก็คือลูกชายของฉินเจิน ฉินซอง

“หึ ทำยังไง？ฉันจะให้เฉินเกอชดใช้ด้วยความเจ็บปวดที่แสนทรมาน！”

แสงประกายอันเย็นยะเยือกแวบเข้ามาในดวงตาของเฉินเกอ และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ในใจของเขานั้นได้คิดวิธีการจัดการกับเฉินเกอเรียบร้อยแล้ว

ในค่ำคืนอันเงียบสงบ

ในคฤหาสน์ตระกูลฉิน ชายชราสามคนในชุดยาวสีเทานั่งอยู่ในห้องโถงกำลังพูดคุยกับฉินเจิน

“ท่านเหยียน ครั้งนี้พวกเราตระกูลฉินจากโลกยู่ถูกทำลาย ถือเป็นเรื่องที่หนักหนายิ่ง ผมถึงได้จำเป็นต้องมาขอให้ท่านออกจากเขา เพื่อที่จะแก้แค้นให้กับตระกูลฉินของเรา！”

ฉินเจินมองดูชายชราที่นั่งอยู่ข้างหน้าของเขาพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

ชายชราคนนี้ชื่อว่าเหยียนวซุ่น มาจากตำหนักหลินซานแห่งโลกยู่ เป็นผู้มีพลังการบำเพ็ญจิตชั้นสองของขอบเขตเจินเหรินและเป็นผู้อาวุโสรองแห่งตำหนักหลินซาน ทั้งยังมีความสัมพันธ์ที่ดีกับตระกูลฉินแห่งโลกยู่อีกด้วย

“ท่านผู้นำตระกูลฉิน ตระกูลฉินแห่งโลกยู่ถือเป็นตระกูลที่คอยค้ำจุนตำหนักหลินซานมาโดยตลอด ผมต้องไปช่วยแน่นอนอยู่แล้ว！”

เหยียนวซุ่นพูดเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโรย แต่กลับมีแรงผลักดันที่แข็งแกร่ง

“มีผู้อาวุโสทั้งสามออกไปช่วยสู้ เจ้าเด็กนั่นต้องตายคาที่สถานเดียว！”

ฉินเจินพูดด้วยรอยยิ้มแห่งชัยชนะโดยคิดว่าครั้งนี้เฉินเกอจะต้องตายแน่นอน

ส่วนอีกสองคนเป็นผู้พิทักษ์ตำหนักหลินซาน หยูซิวกับเฉาจิน หากแยกออกมาทั้งสองมีพลังการบำเพ็ญจิตชั้นหนึ่งของขอบเขตเจินเหริน เมื่อมีผู้มีพลังการบำเพ็ญจิตชั้นสองของขอบเขตเจินเหรินและผู้มีพลังการบำเพ็ญจิตชั้นหนึ่งของขอบเขตเจินเหรินต่อกร ฉินเจินไม่เชื่อหรอกว่าเฉินเกอจะมีชีวิตรอดไปได้

จากนั้น ฉินเจินก็บอกที่อยู่ของให้กับพวกของเหยียนวซุ่น แล้วเหยียนวซุ่นและอีกสองคนก็ได้หายตัวออกไปทันที ตรงไปยังเฉินเกอเพื่อแก้แค้น

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น เฉินเกอตื่นแต่เช้าและไปที่สวนเพื่อนั่งทำสมาธิ

การนั่งสมาธิทุกวันกลายเป็นนิสัยอย่างหนึ่งของเฉินเกอไปแล้ว ซึ่งมันยังสามารถช่วยให้เทพจิตเก้าภพที่อยู่ในตัวเขาสามารถพัฒนาได้อย่างสมดุลมากขึ้นด้วย

แต่แล้ว พอเขาเพิ่งนั่งสมาธิได้ไม่นานนัก เขาก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายแห่งการสังหารจากรอบตัวเขา

ออร่าสังหารพุ่งเข้ามาในทิศทางของเขาอย่างรวดเร็ว และพลังนั้นก็ไม่ใช่พลังน้อยๆ

เพียงเสี้ยววินาที ก็มีกระบี่เล่มหนึ่งบินเข้ามาจากที่ที่ไม่ไกลนัก

จู่ๆเฉินเกอก็ลืมตาขึ้น พร้อมกับปล่อยพลังฝ่ามือที่เต็มไปด้วยเจินชี่ออกไป แล้วกระบี่ที่พุ่งมาจากกลางอากาศก็หยุดลง

“ป๊าบ！”

ค่อยๆออกแรง กระบี่ก็หักเป็นสองท่อน แล้วหล่นลงไปกับพื้น

“พรืบๆๆ！”

ทันใดนั้นก็มีร่างเงาสามคนบินเข้ามาจากด้านนอกคฤหาสน์ แล้วหยุดลงต่อหน้าเฉินเกอ พวกเขาไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นเหยียนวซุ่นพวกเขาสามคนนั่นเอง

เฉินเกอจ้องไปยังเหยียนวซุ่นทั้งสามคน คิ้วก็ขมวดแน่น สีหน้าเคร่งขรึม

“ถ้าให้ผมเดา ตระกูลฉินจากเมืองส้งเป็นคนส่งพวกคุณมาสินะ！”

เหยียนวซุ่นพวกเขาทั้งสามที่ตามมาถึงตัวเฉินเกอ ก็ยืนล้อมเขาเอาไว้ พลางจ้องเฉินเกอแล้วพูดด้วยความเย็นชา

“ฮ่าๆๆ！”เฉินเกอหัวเราะเสียงดัง

“ผมเคยบอกว่าผมจะหนีหรอ？ผมก็แค่ไม่อยากให้พวกคุณทำบ้านผมพังเท่านั้น ไม่อย่างงั้นหากพวกคุณตายไปใครจะชดใช้ให้ผมเล่า？

เฉินเกอเหลือบไปมองเหยียนวซุ่นด้วยความนิ่งเฉย ในน้ำเสียงเต็มไปด้วยคำดูถูกที่มีให้กับเหยียนวซุ่นพวกเขาทั้งสามคน

“จองหองนัก！”

เหยียนวซุ่นด่าออกมาอย่างโมโห แล้วเรียกพลังทั้งหมดในตัวออกมา

“ดูสิว่าฉันจะบดขยี้กระดูกของแก！”

เหยียนวซุ่นคำรามออกมาพร้อมกับพุ่งไปหาเฉินเกอ คิดอยากจะกำจัดเฉินเกอให้ตายไปเร็วๆซะ

“ตาแก่ อย่างคุณเนี่ยนะ ดูสิเดี๋ยวผมจะทำลายโครงกระดูกคุณเอง！”

เฉินเกอก็ไม่ยอมแพ้ใครจึงคำรามใส่เหยียนวซุ่นด้วยคำพูดเดียวกัน

เมื่อได้ยินคำพูดของเฉินเกอ คนที่ใกล้ตายอย่างเหยียนวซุ่นก็เกิดอาการเลือดกระอักปาก

“บูม！”

เพียงเสี้ยวนาที เหยียนวซุ่นก็ถูกเฉินเกอใช้เท้าเตะกลางอากาศ ก่อนจะกระแทกลงไปบนพื้นอย่างรุนแรง

“แคร๊ก！”

ในขณะที่เขาล้มลงกับพื้นเสียงกระดูกหักก็ดังขึ้น

เหยียนวซุ่นที่กระดูกแตกหัก ก็เหมือนกับร่างกายแหลกสลายนอนกองลงกับพื้น เหลือเพียงแต่ลมหายใจอันแผ่วเบา　

“ตาแก่ พลังแค่นี้ของคุณ คิดจะมาแก้แค้นผม ตลกสิ้นดี！”

เฉินเกอชี้นิ้วไปยังเหยียนวซุ่นพร้อมกับพูดดูถูก