ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 818

บทที่ 818 เปลี่ยนบรรยากาศ

หลังจากที่เคลียร์ปัญหาของเหยียนวซุ่น เฉินเกอก็ครุ่นคิดอย่างหนัก

เขารู้ว่าเขาควรจะไปที่เมืองส้งสักหน่อยหลังจากนี้ เพราะตระกูลฉินแห่งเมืองส้ง ต้องตาย

หลังจากคิดอยู่พักหนึ่งเฉินเกอก็หยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมากดหมายเลขโทรศัพท์ของหยุนเห้าเทียนแห่งแกงค์ดากอน บอกให้เขาส่งคนมากำจัดศพของเหยียนวซุ่นและพวกของเขา

แน่นอนหยุนเห้าเทียนไม่ได้คัดค้านคำพูดของเฉินเกอและตอบตกลงกลับมา

ในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงหยุนเห้าเทียนก็ส่งคนมาเอาศพของเหยียนวซุ่นและพวกของเขาย้ายออกไป

เวลาอันสงบสุขในตอนเช้าพอถูกพวกเหยียนวซุ่นเข้ามาทำลายไปแบบนี้ ทำให้เฉินเกอไม่พอใจเล็กน้อย

แต่ยังดีที่ครอบครัวของเขาไม่ได้รับอันตราย และไม่มีใครรู้เรื่องที่เกิดขึ้น จึงทำให้เฉินเกอรู้สึกโล่งอก

พอกลับมาถึงคฤหาสน์ ทุกคนในบ้านของเฉินเกอก็ต่างตื่นกันหมดแล้ว อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่จำเป็นต้องทำอะไรเลย เพราะมีคนรับใช้พิเศษที่คอยดูแลพวกเขาอยู่

เฉินเกอเดินเข้าไปในห้องพ่อแม่ของเขา เพราะเขาต้องการที่จะพูดคุยบางอย่างกับพวกเขา

“พ่อ แม่ พี่ หยงหาว ตอนนี้ผมมีเรื่องอยากปรึกษากับทุกคนหน่อย เพื่อถามความเห็นของทุกคน！”

เฉินเกอมองไปที่ครอบครัวของเขาพร้อมกับเอ่ยปากพูด

เฉินจิ้นตงตอบเฉินเกอด้วยรอยยิ้ม

“เสี่ยวเกอ พวกเราก็เป็นคนบ้านเดียวกัน พูดมาเถอะ！”

“อืม คือว่าอย่างนี้นะครับ ผมอยากให้ทุกคนไปอาศัยอยู่ที่ตำหนักสวนหยาง มู่หานก็อยู่ที่นั่นด้วย อยู่ที่นั่นมีคนสามารถดูแลทุกคนอย่างดี ที่นี่ผมรู้สึกว่ามันไม่ค่อยปลอดภัย！”

หลังจากนั้นเฉินเกอก็พูดสิ่งที่อยู่ในใจของเขาออกมา

แม้ว่าสถานที่แห่งนี้จะค่อนข้างเงียบสงบ แต่การมาถึงของพวกเหยียนวซุ่น และชายชุดคลุมสีดำเมื่อคืนนี้ ทำให้เฉินเกอต้องกังวลอย่างหนัก และเขาจำเป็นต้องย้ายครอบครัวไปอยู่ซ่อนตัว

อย่างการที่ให้พวกเขาไปอยู่ที่ตำหนักสวนหยางก็ถือว่าปลอดภัย แถมซูมู่หานภรรยาของเขาก็อยู่ที่ตำหนักสวนหยางด้วย จึงทำให้สามารถดูแลพวกเขาทั้งสามได้ดียิ่งขึ้น

เมื่อได้ยินความคิดของเฉินเกอ เฉินจิ้นตงพวกเขาก็ไม่มีใครออกความเห็นใดๆ

“เสี่ยวเกอ พวกเราว่าตามที่ลูกต้องการนั่นแหละ！”

เฉินจิ้นตงพูดกับเฉินเกอ

ตอนนี้พวกเขาเดินไม่ได้ มันเท่ากับเป็นคนไร้ประโยชน์ ดังนั้นทุกอย่างจึงฟังตามที่เฉินเกอเตรียมการไว้ เฉินเกอว่ายังไง พวกเขาก็ทำอย่างนั้น ขอเพียงแค่ให้ครอบครัวได้อยู่ด้วยกันก็พอ

“ครับ ถ้างั้นอีกสักครู่ผมจะส่งทุกคนไปที่ตำหนักสวนหยาง！”

เฉินเกอพยักหน้าพลางตอบกลับ

พอตอนบ่าย เฉินเกอก็ขับรถส่งคนในบ้านไปยังตำหนักสวนหยาง

ในตำหนักสวนหยางมีท่านซินแสกุ่ยและกลุ่มคนของแกงค์ดากอนอยู่ เขาจึงไม่ต้องกังวลอะไรเกี่ยวกับครอบครัวของเขา ขอเพียงแค่อย่ามีนักสู้ผู้แข็งแกร่งจากขอบเขตเจินเหรินมาที่นี่ ก็ไม่มีอะไรที่น่าเป็นภัยคุกคามต่อพวกเขา

ยิ่งไปกว่านั้นเฉินเกอไม่เชื่อว่าจะมีใครกล้าบุกเข้าไปในฐานของเขาจริงๆ

ซูมู่หานที่เห็นเฉินเกอกลับมาก็รู้สึกดีใจอย่างมา แล้วตรงเข้าไปซบอกของเฉินเกอทันที

ทุกครั้งที่เฉินเกอออกไป ซูมู่หานก็เฝ้าภาวนาในใจตลอดว่าขอให้เฉินเกอกลับมาอย่างปลอดภัยทุกครั้ง

“มู่หาน พ่อกับแม่แล้วก็หยงหาวขอฝากให้คุณช่วยดูแลแล้ว ผมยังมีเรื่องที่ต้องไปจัดการ คงต้องใช้เวลาสักระยะแล้วค่อยกลับมา ถ้าเกิดมีเรื่องอะไรคุณก็ส่งเสียงผ่านเครื่องส่งเสียงมาหาผมแล้วกัน！”

ก่อนจากไปเฉินเกอได้มอบเครื่องส่งเสียงสองสามอันให้กับซูมู่หานพร้อมกับกำชับ

ซูมู่หานพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง เธอรู้ว่าเฉินเกอมีความรับผิดชอบที่หนักหนาดังนั้นเธอจึงทำสิ่งที่เธอจึงทำงานช่วยเหลือเขาอยู่ข้างหลังอย่างดีที่สุด เป็นผู้หญิงผู้อยู่เบื้องหลังที่แข็งแกร่งขอเฉินเกอถึงจะถูก และก็จะไม่มีทางสร้างภาระเพิ่มให้กับเขา