ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 819

บทที่ 819 เสแสร้ง

เฉินเกอปล่อยโจวโน่ออก

“ทำไมคุณมาที่นี่？ก่อนจะมาทำไมไม่บอกกล่าวกันก่อนสักคำ？”

โจวโน่มองไปยังเฉินเกอแล้วถามด้วยความสงสัย

“ก่อนหน้านี้ผมไปที่บ้านคุณ ผู้คุ้มกันที่อยู่หน้าบ้านบอกว่าคุณออกไปข้างนอก ดังนั้นผมก็เลยลองออกมาเสี่ยงดวงดูว่าจะได้เจอคุณข้างนอกนี้หรือเปล่า！”

เฉินเกอพูดอธิบายสั้นๆกับโจวโน่

เมื่อได้ยินสิ่งที่เฉินเกอพูด โจวโน่ก็ไม่สามารถพูดได้ว่าเธอมีความสุขแค่ไหน

นับตั้งแต่ที่แยกทางกับเฉินเกอ โจวโน่ก็รู้สึกเบื่อเอามากๆ เอาแต่คิดเฉินเกอ

“โน่เอ๋อ เขาคือใคร ？”

ชายหนุ่มที่สวมชุดสูทสีขาวพอเห็นโจวโน่และเฉินเกอสนิทสนมกันอย่างนี้ ก็ถึงกับโมโหหนัก เดินตรงเข้าไปตรงหน้าโจวโน่พร้อมกับถาม

โจวโน่เหลือบไปมองชายหนุ่มชุดสูทขาว ก่อนจะพูดด้วยเสียงเย็นชา

“เขาเป็นแฟนฉันเอง หลินจื่อเจ๋ทางที่ดีคุณอย่ามารบกวนฉันอีกเลย ไม่อย่างนั้นคุณต้องระวังตัวหน่อยเดี๋ยวจะโดนแฟนของฉันสั่งสอนเอา！”

เฉินเกอที่ได้ยินก็คิ้วขมวดแน่นขึ้นมา

โจวโน่ตัวร้ายยังช่างกล้าใช้คนอื่นเป็นโล่กำบังจริงๆ

“เอ่อ ผมไม่ใช่ ผมไม่ใช่แฟนของเธอ！”

เฉินเกอที่ไม่ยอมปล่อยให้โจวโน่เอาเปรียบง่ายๆ จึงพูดค้านทันที

โจวโน่เหลือบไปจ้องเฉินเกออย่างกะทันหัน ด้วยความคิดที่ว่าทำไมเฉินเกอถึงได้ซื่อบื้ออย่างนี้นะ ก็เห็นอยู่ว่าเธอเพียงหาข้ออ้างที่จะหลุดพ้นจากการรบกวนของหลินจื่อเจ๋

ชายหนุ่มสวมชุดสูทขาวชื่อหลินจื่อเจ๋ เป็นคุณชายตระกูลหลินแห่งตี้ตูของโลกยู่ ซึ่งเขานั้นคอยตามจีบตามหยอดโจวโน่อยู๋ตลอด แต่ไม่ว่าทำยังไงโจวโน่ก็ไม่ชอบเขา แม้แต่จะมองเขาให้เต็มตาเธอก็ไม่มอง สิ่งนี้จึงทำให้ใจของหลินจื่อเจ๋ไม่สงบ เอาแต่คิดว่าเขาจะต้องจีบโจวโน่จนติด

“โจวโน่ คุณจัดการกับธุระของตัวเองก่อนเถอะ รอให้คุณจัดการเสร็จแล้ว พวกเราค่อยหาที่นั่งคุยกันดีกว่า！”

เพื่อที่จะไม่ให้คนอื่นเข้าใจผิด เฉินเกอจึงพูดเตือนกับโจวโน่ พอพูดจบ เฉินเกอที่กำลังคิดจะหันหลังจากไป

เมื่อเห็นเฉินเกอกำลังจะไป โจวโน่ก็เริ่มร้อนรน ล้นเล่นหน่ะ มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่เฉินเกอจะเป็นฝ่ายมาหาเธอ โจวโน่จะปล่อยเฉินเกอไปง่ายๆได้อย่างไร แถมเฉินเกอก็ยังเป็นหนี้บุญคุณเธออยู่ด้วย โจวโน่จึงรีบเอื้อมมือออกไปจับแขนของเฉินเกอเอาไว้ พร้อมกับเอนตัวเอาไปแนบชิดกับเฉินเกอ ก่อนจะทำให้เฉินเกอรู้สึกผ่อนคลาย

“เฉินเกอ คุณอย่าลืมไปสิว่าคุณยังติดหนี้บุญคุณฉันอยู่ ฉันบอกกับคุณนะว่าผู้ชายคนนี้เขาน่ารำคาญเกินไป คุณต้องแกล้งเป็นแฟนฉันก่อน ให้ฉันหลุดพ้นจากเขาแล้ว ฉันจะนับว่าคุณใช้หนี้คืนให้ฉันแล้ว！”

โจวโน่เข้าใกล้หูของเฉินเกอ พร้อมกับกระซิบเบาๆ

เฉินเกอไม่ใช่คนประเภทที่พูดแล้วไม่รักษาคำพูด ในเมื่อโจวโน่ให้เขาทำแบบนี้ในการใช้หนี้บุญคุณ เช่นนั้นเฉินเกอก็คงต้องตอบตกลงได้อย่างเดียว

เมื่อเห็นเฉินเกอไม่ได้พูดอะไร โจวโน่ก็รับรู้ได้ทันทีว่าเฉินเกอได้ตกลงแล้ว

“หลินจื่อเจ๋ ฉันกับแฟนยังมีธุระ คุณอย่ามารบกวนฉันอีก พวกเราเป็นไปไม่ได้หรอก ลาก่อน！”

โจวโน่หันหน้าไปยังหลินจื่อเจ๋ ตักเตือนเขาด้วยสีหน้าที่จริงจัง

หลินจื่อเจ๋ในฐานะคุณชายแห่งตระกูลหลิน จะทนกับความอัปยศอดสูอย่างนี้ได้อย่างไร ผู้หญิงที่ตัวเองรักกลับถูกผู้ชายอื่นแย่งไป มันทำให้เขารู้สึกอับอายจนเกินไป

“นายชื่ออะไร？ฉันอยากจะท้าประลองนายสักตั้ง！”

หลังจากนิ่งไปชั่วครู่ หลินจื่อเจ๋ก็ชี้หน้าเฉินเกอตะโกนออกมาด้วยความโกรธ

เฉินเกอขมวดคิ้วเล็กน้อย รู้สึกว่าหลินจื่อเจ๋คนนี้นี่ช่างไม่รู้จักเจียมตัวจริงๆ โจวโน่พูดขนาดนี้แล้วยังไม่ยอมปล่อยเธออีก

“หลินจื่อเจ๋ คุณมีอะไรจะมาท้ากับแฟนของฉัน ด้วยพลังแค่นั้นของคุณงั้นหรอ แฟนของฉันแค่ใช่มือเดียวก็ทำให้คุณตายได้แล้ว！”โจวโน่พูดอย่างดูถูก พร้อมกับจ้องหลินจื่อเจ๋อย่างเหยียดหยาม จนทำให้หลินจื่อเจ๋อับอายขายขี้หน้า