ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 820

บทที่ 820 วิหารฮู้

เฉินเกอค่อยๆเดินไปข้างกายของหลินื่อเจ๋

“คุณชายหลิน นายแพ้แล้ว เงินหนึ่งร้อยล้าน！”

เฉินเกอโน้มตัวลง พลันเอื้อมมือออกไปแล้วพูดกับหลินจื่อเจ๋ที่กำลังกองอยู่กับพื้น

หลินจื่อเจ๋ที่คิดว่าเฉินเกอจะเข้ามาสั่งสอนตนอีกครั้ง กำลังจะปิดตายอมรับการสั่งสอน แต่พอได้ยินคำพูดของเฉินเกอ ทันใดนั้นหลินจื่อเจ๋ก็ถอนหายใจออกมา

เมื่อแพ้การพนัน หลินจื่อเจ๋จึงต้องมอบเงินหนึ่งร้อยล้านให้กับเฉินเกออย่างเลี่ยงไม่ได้

เงินทองเป็นของนอกกาย ถึงยังไงเงินเล็กน้อยแค่นี้สำหรับหลินจื่อเจ๋ก็ไม่ได้ถือเป็นปัญหาอะไร ในเมื่อแพ้ก็คือแพ้

แต่หลินจื่อเจ๋ไม่สูญเสียแค่เงิน เขายังสูญเสียศักดิ์ศรีของตัวเอง สูญเสียศักดิ์ศรีของคุณชายแห่งตระกูลหลิน สิ่งนี้จึงทำให้หลินจื่อเจ๋ยอมรับไม่ได้

เฉินเกอที่พอได้เงินหนึ่งร้อยล้านก็พาโจวโน่เดินจากไป โดยที่ทั้งทั้งสองไม่ได้สนใจว่าหลินจื่อเจ๋จะเป็นหรือตาย ปล่อยหลินจื่อเจ๋นอนกองอยู่กับที่ ผ่านไปสักระยะ หลินจื่อเจ๋ก็ลุกขึ้นมาจากพื้นแล้วเดินจากไปอย่างโซซัดโซเซ

แต่เรื่องนี้กลับยังไม่จบ….

อีกฝั่งหนึ่ง เฉินเกอก็พาโจวโน่มายังร้านกาแฟแห่งหนึ่ง แล้วทั้งสองก็นั่งลง

“เฉินเกอ ทำไมอยู่ๆคุณถึงมาหาฉันล่ะ？คิดถึงฉันแล้วใช่ไหม？”

ทันทีที่ทั้งสองนั่งลง โจวโน่ก็เอ่ยปากถามมองไปยังเฉินเกอด้วยสีหน้าที่คาดหวัง

เฉินเกอหันไปมองโจวโน่ พลันคิดในใจว่ายัยติ๊งต๊องนี่ชอบเขาจริงๆงั้นหรอ？ถึงได้ถามคำถามนี้

“ผมมาหาเพราะมีเรื่อง！”

เฉินเกอตอบด้วยใบหน้าที่จริงจัง

“ชิ คุณนี่ไร้อารมณ์จริงๆ คนเขาอุตส่าห์ถามแบบนี้ จะเล่นด้วยสักหน่อยก็ไม่ได้ หื้ม ซื่อบื้อจริงๆ！”

เมื่อได้ยินคำพูดของเฉินเกอ โจวโน่ก็ทำเสียงบ่นพร้อมกับทำปากมุ่ย ด้วยท่าทางที่สุดแสนจะน่าเอ็นดู

ไม่ใช่ว่าเฉินเกอไม่อยากตอบ แต่เป็นเพราะเขานั้นแต่งงานมีครอบครัวแล้ว แน่นอนว่าไม่สามารถทำเรื่องที่ผิดต่อซูมู่หานได้ จำเป็นต้องมีขอบเขตของตัวเอง ส่วนเมื่อกี้ที่ปลอมเป็นแฟนของโจวโน่นั้นถือเป็นข้อยกเว้นไปแล้วสำหรับเฉินเกอ ถ้าเกิดสมมุติว่าเขาไม่ได้คบกับซูมู่หาน อย่างนั้นเฉินเกอก็ไม่แน่ใจแล้วว่าอาจจะมีความรู้สึกบางอย่างกับโจวโน่ แต่นั่นก็เป็นแค่การสมมุติเท่านั้น

“โจวโน่ คุณรู้จัดราชเทพหรือเปล่า？”

จากนั้น เฉินเกอก็หันไปถามโจวโน่

“ไม่รู้จัก！”

โจวโน่หันหน้าหนีและตอบอย่างเด็ดขาดด้วยความโกรธเล็กน้อย

เฉินเกอที่เห็นอย่างนั้นก็รู้สึกเอือระอา ผู้หญิงสมัยนี้ต่อกรได้ยากขนาดนี้เลยหรือไงนะ

“อืม ในเมื่อคุณไม่รู้จัก อย่างนั้นก็ไม่เป็นไร รบกวนคุณแล้ว ผมขอตัวก่อน！”

เฉินเกอไม่ใช่คนประเภทที่ชอบดื้อดึง ดังนั้นเขาจึงลุกขึ้นแล้วกล่าวลากับโจวโน่ เตรียมตัวจะออกไป

ตอนนี้โจวโน่ถึงกับร้อนรน เพราะถ้าเกิดเฉินเกอไปจริงๆ งั้นที่เธอตั้งใจแกล้งก็ไม่มีความหมายหน่ะสิ

แต่ก็พูดได้เพียงว่าเฉินเกอเองไม่อยากรับมุกจากโจวโน่ ยิ่งไปกว่านั้นเฉินเกอก็ไม่รู้ด้วยว่าโจวโน่ไม่ได้โกรธเขาจริงๆหรอก แต่เพียงแสร้งทำให้เขาดูเท่านั้น เพื่อให้เขาเล่นกับเธอก็เท่านั้นเอง

แต่น่าเสียดายที่เฉินเกอไม่สุนัข จึงไม่ชอบประจบสอพลอเอาอกเอาใจ

“ก็ได้ๆ ฉันแค่แกล้งคุณหน่อยไม่ได้หรือไง ช่างไม่รู้เรื่องเอาซะเลย！”

โจวโน่รีบคว้าเฉินเกอเอาไว้แล้วพูดขึ้น

เฉินเกอถึงได้นั่งลงแล้วไปยังโจวโน่เพื่อรอฟังคำตอบ