ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 841

บทที่ 841 มังกรเขียว

เฉินเกอกับโจวโน่นั่งพักผ่อนอยู่ข้างริมแม่น้ำ

“ทำไมตั้งครึ่งวันแล้วยังไม่เห็นเงาสักคนเลย？”

โจวโน่ถามเฉินเกอด้วยความสงสัย

เฉินเกอก็รู้สึกแปลกใจเช่นกัน

“แปลกจริงๆ หรือเราจะอยู่ในที่กันดารเกินไป？”เฉินเกออดที่จะครุ่นคิดไม่ได้

“โป้ง！”

เมื่อเสียงหายไป มีสายน้ำสายใหญ่ราวกับเสาไฟฟ้าพุ่งทะยานสู่ท้องฟ้า

มังกรสีเขียวตัวหนึ่งก็พุ่งตามขึ้นมาจากแม่น้ำ เหาะเหินอยู่กลางอากาศและอ้าปากคำรามมาทางพวกเฉินเกอสองคน

เสียงดังสนั่นเป็นบริเวณกว้าง

โจวโน่มองตาโต พวกเธอทั้งสองคนจะไปคาดเดาได้อย่างไรว่าด้านในแม่น้ำจะมีมังกรเขียวอยู่ตัวหนึ่ง

มังกรเขียวทำท่าจะเข้าจู่โจมเฉินเกอกับโจวโน่ มันรีบบินลอยมาทางพวกเขาสองคนอย่างรวดเร็ว

“ระวัง！”

เฉินเกอตะโกนเสียงดัง

ตะโกนเสร็จเฉินเกอกับโจวโน่ก็หลบไปด้านข้างพร้อมๆกัน

โชคดีที่มีปฏิภาณไหวพริบที่รวดเร็วสามารถหลบการจู่โจมของมังกรเขียวได้ แต่ตำแหน่งที่พวกเขายืนอยู่ก่อนหน้านี้ ตอนนี้กลายเป็นหลุมใหญ่ไปแล้ว ซึ่งแสดงให้เห็นถึงอานุภาพความร้ายกาจในการจู่โจมของมังกรเขียวว่ามีเท่าไหร่ ถ้าหากโดนตัวพวกเขาทั้งสองคน ร่างกายจะต้องแตกย่อยสลายแน่นอน

“กติกาบอกว่าได้ต่อสู้กับเฉพาะคนเท่านั้นไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงมีมังกรเขียวโผล่ออกมากะทันหันล่ะ！”

โจวโน่ถามอย่างไม่เข้าใจ

เฉินเกอรู้สึกว่าสิ่งนี้น่าจะเป็นการทดสอบการต่อสู้อย่างหนึ่งในแดนมายา ไม่แน่อาจจะมีสิ่งน่าอัศจรรย์ใจแฝงอยู่ก็เป็นได้

“โจวโน่ คุณหลบไปก่อน ผมจะรับมือมันเอง！”

เฉินเกอเตือนโจวโน่หนึ่งประโยค จากนั้นก็เรียกวิญญาณกระบี่ที่แฝงอยู่ภายในร่างกายให้กลายร่างออกมาเป็นกระบี่พลางกุมอยู่ในฝ่ามือ และตรงเข้ารับมือกับมังกรเขียวทันที

มังกรเขียวเห็นเฉินเกอกำลังมุ่งหน้ามาหาตน จึงเกิดความตื่นเต้นมากกว่าเดิม สะบัดร่างกายพลางกระโจนเข้าหาเฉินเกอทันที

“กระบี่เย้ยแปดทิศพิฆาต！”

วินาทีต่อมา เฉินเกอตะคอกเสียงด้วยความโมโห

กระบี่ที่ครอบด้วยแสงสีแดงก็ปรากฏขึ้นมาในอากาศ ชั่วพริบตาเดียวก็แทงทะลุตัวมังกรเขียวอย่างคมเฉียบ

“อ๊อแอ๊ออ！”

มังกรเขียวร้องคำรามด้วยความเจ็บปวด จากนั้นดวงตาทั้งคู่ก็กลายเป็นสีเทาตกลงไปในแม่น้ำทันที

มังกรเขียวถูกเฉินเกอฆ่าตายเสียแล้ว

จากนั้นบนผิวน้ำก็โผล่ของสองสิ่งที่มีแสงสว่างระยิบระยับขึ้นมา

เมื่อเฉินเกอเห็นภาพดังกล่าว จึงรีบกระโดดลงไปตรวจดู

ขณะที่เดินเข้าไปใกล้ แสงสว่างได้ดับวูบไปแล้ว ยันต์หยกมังกรเขียวหนึ่งอันและไข่มังกรหนึ่งใบก็ได้ปรากฏสู่สายตาของเฉินเกอ

เฉินเกอรีบคว้าของสองสิ่งนี้ขึ้นมา จากนั้นก็กลับไปหาโจวโน่

เห็นของสองสิ่งนี้แล้วทำให้โจวโน่กับเฉินเกอทั้งสองต่างประหลาดใจยิ่งนัก คิดไม่ถึงว่าหลังจากฆ่ามังกรเขียวตายแล้วจะได้รับรางวัลอันทรงคุณค่าอย่างนี้ แดนมายาช่างพิศวงลึกลับเสียจริงๆ

จากนั้นเฉินเกอก็นำไข่มังกรเก็บเข้าในกระเป๋าเป้ของตน และนำยันต์หยกมังกรเขียวเก็บใส่กระเป๋ากางเกงของตน

ของสองสิ่งนี้เฉินเกอไม่รู้ว่ามีประโยชน์อะไรบ้าง รอให้ผ่านด่านทดสอบให้ได้เสียก่อนแล้วค่อยไปเสาะหาความจริงจะดีกว่า แต่เฉินเกอก็รู้ว่าของสองสิ่งนี้จะต้องล้ำค่า มีประโยชน์ที่พิเศษในตัวของมันและมีความลับอะไรบางอย่างแอบแฝงอยู่แน่ๆ

“เฉินเกอ กระบวนท่าที่คุณใช้เมื่อสักครู่นี้เรียกว่าอะไรเหรอคะ？ช่างเก่งกาจเหลือเกิน！”

โจวโน่เงยหน้าขึ้นมอง พลางถามเฉินเกออย่างสงสัย

เมื่อกี้ที่เฉินเกอใช้กระบี่เรือนแสงสีแดงนั้นมันมีอานุภาพที่ร้ายแรงจริงๆ ทำให้โจวโน่รู้สึกประทับใจเหลือเกิน

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เผลอเรียกออกมากะทันหัน！”เฉินเกอก็รู้สึกไม่เข้าใจ อธิบายในขณะที่ทำท่ายักไหล่

“สี่รุมหนึ่งมันไม่ใช่นิสัยของคนดีเลยนะ！”เฉินเกอกวาดสายตามองคนเสื้อคลุมสีดำทั้งสี่ พลางพูดอย่างเย้ยหยัน

คนเสื้อคลุมดำทั้งสี่ต่างสบตากันแวบหนึ่ง พวกเขาคิดไม่ถึงว่าระหว่างการต่อสู้จะมีนักพิทักษ์คุณธรรมเข้ามาแทรกแซง

“ไอ้เด็กน้อย อย่าสาระแนเสือกเรื่องของคนอื่น มิเช่นนั้นจะฆ่านายให้ตายไปด้วย！”

ผู้นำในกลุ่มคนเสื้อคลุมสีดำมองเฉินเกอด้วยแววตาดุดันพลางเอ่ยปากตักเตือน

“อ่อ？ใช่เหรอ ถ้าอย่างนั้นวันนี้ผมจะต้องสาระแนยุ่งเรื่องนี้เสียแล้ว！”

เฉินเกอยิ้มอย่างดูถูก ดวงตาได้เปล่งกลิ่นอายสังหารอย่างเยือกเย็น

พูดจบ เฉินเกอก็คว้าฮู้เวทย์ออกจากตัวมาสองแผ่น

ฮู้เวทย์กลายเป็นผงธุลีในอากาศ ชั่วพริบตาต่อมากลายเป็นเปลวไฟที่ร้อนระอุเคลือบตัวคนเสื้อคลุมสีดำทั้งสองไว้จนค่อยๆเผาพวกเขาตายทั้งเป็นในที่สุด

“อะไรกัน！”

ส่วนคนเสื้อคลุมดำอีกสองคนที่เหลือต่างตกตะลึงจนอ้าปากค้าง

“คุณถึงเป็นปรมาจารย์ฮู้！”หัวคนเสื้อคลุมดำพูดอุทานออกมาด้วยความตกตะลึง ซึ่งสีหน้าเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกตกใจ เขาคิดไม่ถึงว่าจะได้เจอปรมาจารย์ฮู้

พูดจบ คนเสื้อคลุมดำทั้งสองเตรียมไจะบินเหาะหนีไป

แต่เฉินเกอไม่มีทางที่จะให้โอกาสแก่พวกเขา

“คิดจะหนี？ไม่มีทาง！”

เมื่อเฉินเกอเห็นก็ยิ้มอย่างเย้ยหยัน จากนั้นรีบคว้าฮู้เวทย์ออกมาอีกสองแผ่นพลางโยนออกไป

บัดนี้เห็นเพียงมีเถาวัลย์งอกออกจากร่างกายของคนเสื้อคลุมดำทั้งสอง ทำให้ทั้งคู่ถูกรัดตัวไว้แน่นหนึบ จากนั้นกระเด็นหล่นมาอยู่ตรงหน้าพวกเฉินเกอทั้งสามคน

“ผมขอรับหินเทพของพวกคุณนะ！”

เฉินเกอเหลือบมองทั้งสองคนแวบหนึ่ง จากนั้นก็เอ่ยขึ้นมาหนึ่งประโยค

พูดจบ เฉินเกอก็ใช้กระบี่แทงเข้าไปอย่างจัง จนทำให้ทั้งสองคนต้องจบชีวิตลง อย่างไร้ความปรานีใดๆ เมื่อต้องเผชิญหน้ากับศัตรูเช่นนี้ จำเป็นจะต้องใจแข็งโหดร้ายเสียบ้าง มิเช่นนั้นจะแว้งกลับมาทำร้ายตนเอง ซึ่งเท่ากับเป็นการทำร้ายตนเองนั่นเอง