ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 850

บทที่850 ศิษย์ในความดูแล

ได้ยินคณบดีพูด เฉินเกอก็มองสี่ปรมาจารย์ที่นั่งอยู่ด้านข้างแวบหนึ่ง

สี่ปรมาจารย์ต่างนั่งตัวตรงให้อยู่ในอิริยาบถที่ดี รอคอยให้เฉินเกอตัดสินใจเลือก

หลังจากดูไปได้สักพัก เฉินเกอก็ยังไม่เลือกสักที

จึงทำให้สวีหมีกับสี่ปรมาจารย์เผยสีหน้าที่สงสัยขึ้นมา

“เฉินเกอ หรือนายเลือกไม่ถูกเหรอ？”สวีหมีเอ่ยปากถามเฉินเกอ

มุมปากของเฉินเกอเผยยิ้มเป็นรูปเรเดียนที่ทำให้คนอยากต่อการหลั่งถึง จ้องมองสวีหมีพลางตอบว่า“คณบดีครับ นอกจากสี่ปรมาจารย์นี้แล้ว ไม่มีตัวเลือกอื่นแล้วหรือครับ？”

“นาย！”

“พ่อหนุ่ม นายดูถูกความสามารถของสี่ปรมาจารย์หรือ？”

คำพูดของเฉินเกอทำให้ปรมาจารย์ตี้จ้างโมโหขึ้นมา จ้องถามเฉินเกอตาเขม่น

อันที่จริงเฉินเกอไม่ได้คิดเช่นนั้น

“ปรมาจารย์ตี้จ้างเข้าใจผิดแล้วครับ ผมไม่ได้ดูถูกพวกคุณปรมาจารย์ทั้งสี่ เพียงแต่ผมหวังว่าจะมีตัวเลือกที่ดีกว่า”เฉินเกออธิบายให้ปรมาจารย์ตี้จ้างเข้าใจอย่างสุขุมเรียบเฉยในขณะที่ยืนอยู่กับที่

“อ่อ？แล้วนายอยากได้ตัวเลือกอย่างอื่นแบบไหน？”

สวีหมีถามเฉินเกออย่างสนอกสนใจ เขารู้สึกว่าชายหนุ่มตรงหน้าช่างพิเศษเหลือเกิน

“ไม่ทราบว่าคณบดีมีความคิดจะรับศิษย์ในการดูแลไหมครับ？”

จากนั้น เฉินเกอก็เอ่ยปากแสดงความคิดเห็นต่อสวีหมี

“พ่อหนุ่ม คณบดีเป็นคณบดีของสถานศึกษาหลิงคง นายจะทำเสียมารยาทพูดตามอำเภอใจได้อย่างไรกัน”ปรมาจารย์ตี้จ้างตวาดเสียงใส่เฉินเกอหนึ่งประโยค

ปรมาจารย์หยุนคงก็ได้เปลี่ยนสีหน้ากลายเป็นตื่นตระหนกตกใจ เขาคาดไม่ถึงว่าเฉินเกอจะกล้าพูดเช่นนี้ออกมา

สวีหมีคือใคร？คณบดีสถานศึกษาหลิงคง ซึ่งมีสถานะที่สูงส่ง จะไปรับศิษย์ในความดูแลได้ง่ายๆเช่นไร

แต่สวีหมีไม่ได้โกรธคำพูดของเฉินเกอ แต่กลับเผยรอยยิ้มแห่งความพึงพอใจออกมา

“เฉินเกอ นายใจกล้าเหลือเกิน เป็นคนแรกที่กล้าเสนออย่างนี้ ไม่เลว ไม่เลวจริงๆ”คำพูดประโยคนี้ไม่ได้ตำหนิเฉินเกอแต่อย่างใดแต่เป็นการชื่นชมเฉินเกอต่างหาก

ได้ยินคำพูดของสวีหมี สี่ปรมาจารย์ต่างก็เผยสีหน้าประหลาดใจขึ้นมา

เป็นครั้งแรกที่พวกเขาเห็นสวีหมีมีความสนใจและเอ็นดูนักฝึกมากขนาดนี้

“ได้ ชั่วชีวิตนี้ผมยังไม่เคยรับศิษย์ของตัวเองมาก่อนเลย ถ้าอย่างนั้นวันนี้ผมจะถือเป็นกรณีพิเศษ รับนายเป็นศิษย์คนเดียวของสวีหมี！”

ต่อจากนั้นสวีหมีก็จ้องมองเฉินเกอพลางตอบตกลง ยินดีรับเฉินเกอเป็นศิษย์ในการดูแลของตน

ซัวะ！

สี่ปรมาจารย์เปลี่ยนสีหน้ากะทันหัน

ผลสรุปเช่นนี้ไม่ได้อยู่ในความคาดเดาของพวกเขาทั้งสี่คนเลย

คิดไม่ถึงว่าสวีหมีจะยินดีทำลายสถิติเพื่อเฉินเกอ

“ขอบคุณคณบดีครับ ไม่ใช่ ขอบคุณอาจารย์ครับ！”เฉินเกอรีบเอ่ยคำขอบคุณสวีหมีอย่างเคารพ

ในเมื่อได้เข้ามายังสถานศึกษาหลิงคงแล้ว ถ้าอย่างนั้นก็ต้องกลายเป็นคนที่เก่งที่สุด ให้สี่ปรมาจารย์มาเป็นอาจารย์ที่ปรึกษา มันไม่ใช่สิ่งที่เฉินเกอปรารถนา อยากจะเป็นศิษย์ของคณบดีแต่เพียงผู้เดียวต่างหาก

“ท่านบอกว่าพ่อหนุ่มคนนี้จงใจปิดบังความสามารถที่แท้จริงของตน และความสามารถที่แท้จริงของเขาเป็นยังไงกันครับ？”ปรมาจารย์ตี้จ้างถามต่ออย่างประหลาดใจ

“อย่างน้อยน่าจะอยู่ในขั้นการบำเพ็ญจิตชั้นเก้าของขอบเขตเจินเหรินแล้ว และมีแนวโน้มจะก้าวเข้ามาถึงขั้นขอบเขตเจินเสินแล้ว！”

สวีหมีพูดหนึ่งประโยค

คำพูดนี้ทำให้สี่ปรมาจารย์ตกตะลึงมากมาย เพราะตอนนี้ศิษย์ในสถานศึกษาหลิงคงไม่มีใครไปขึ้นขั้นการบำเพ็ญจิตชั้นเก้าของขอบเขตเจินเหรินได้ สูงสุดก็อยู่ระหว่างชั้นเจ็ดและชั้นแปด ถ้าเฉินเกออยู่ในขั้นการบำเพ็ญจิตชั้นเก้าของขอบเขตเจินเหริน นั้นก็แสดงว่าเขามีคุณสมบัติเพียงพอต่อการเป็นลูกศิษย์ของสวีหมี

“ถ้าเป็นเช่นนั้น พ่อหนุ่มคนนี้จะกลายเป็นประวัติศาสตร์ลูกศิษย์ที่มีพรสวรรค์มากที่สุด และไม่มีใครอื่นด้วย！”ในที่สุดปรมาจารย์ตี้จ้างก็ไม่มีข้อสงสัยประการใดอีกต่อไป อีกทั้งยังได้เปลี่ยนน้ำเสียงในการพูดถึงอีกด้วย

เสียดายที่ลูกศิษย์อย่างนี้ไม่ใช่ของเขา แต่เป็นลูกศิษย์ในการดูแลของคณบดี มิเช่นนั้นเขาก็จะยิ่งมีสถานะโอ้อวดได้มากขึ้นนสถานศึกษาแห่งนี้

แต่ในใจปรมาจารย์ตี้จ้างได้คิดไว้แล้วว่าต้องไปเชื่อมความสัมพันธ์กับเฉินเกอดีๆ

บัดนี้ อีกฝั่งหนึ่ง

เฉินเกอเดินตามปรมาจารย์หยุนคงมาถึงศาลาตงเยี่ยนของสถานศึกษาหลิงคงแล้ว

ตลอดที่ผ่านมาศาลาตงเยี่ยนเป็นห้องเก็บของจิปาถะ แต่ตอนนี้เฉินเกอกลายเป็นศิษย์ของสวีหมีแล้ว แน่นอนว่าต้องมีที่พักสำหรับแสดงสถานะของเขาได้เป็นอย่างดี คงไม่สามารถให้เฉินเกอไปอยู่กับคนพวกห้องระดับต้นกับห้องระดับกลางหรอกนะ ซึ่งจะเป็นการลดสถานะของเขาโดยเปล่าประโยชน์

“ปรมาจารย์หยุนคงครับ ตรงนี้ยังไม่ใครเคยอยู่มาก่อนใช่ไหมครับ？”

เห็นฝุ่นละอองเกาะจับตัวอยู่เต็มตามที่ต่างๆของศาลา เฉินเกอจึงได้ถามปรมาจารย์หยุนคง

ปรมาจารย์หยุนคงรีบพยักหน้าตอบเฉินเกอทันที“ใช่ครับ หรืออย่าเรียกผมว่าปรมาจารย์เลยนะครับ ตอนนี้คุณเป็นถึงศิษย์โปรดของคณบดี และมีสถานะที่ไม่ธรรมดาเลย！”

“คิกคิก ปรมาจารย์หยุนคงยกยอเกินไปแล้ว ถึงผมจะเป็นศิษย์ในการดูแลของท่านคณบดี แต่ผมยังคงเป็นลูกศิษย์คนหนึ่ง สถานะไม่เหมือนกันเลย ผมจึงต้องเคารพคุณอยู่แล้ว！”

เฉินเกอพูดกับปรมาจารย์ตี้จ้างอย่างเจียมเนื้อเจียมตัว