ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 854

บทที่ 854 พลังบดขยี้

ท่ามกลางสายตาของสาธารณชน ไป๋เล่ค่อยๆ ลุกขึ้นยืน

ไป๋เล่เดินออกมาต่อหน้าทุกคนและตรงไปที่เฉินเกอ

“นึกไม่ถึงว่านายจะเลือกฉัน ดูเหมือนว่าตำแหน่งลูกศิษย์คณบดีจะต้องเป็นของฉันแล้ว!”

ไป๋เล่มองเฉินเกอด้วยใบหน้ามั่นใจ

นี้ขนาดยังไม่ได้เริ่มประมือ ไป๋เล่ก็ยังหยิ่งผยองถึงขนาดนี้

เฉินเกอยังคงมีสีหน้าไม่จริงจัง ในสายตาเขาไป๋เล่ก็แค่ตัวตลกคนหนึ่งเท่านั้น ความหยิ่งผยองของเขาไม่ได้อยู่ในสายตาของตน

ผู้แข็งแกร่งมักถ่อมตน อีกทั้งยังไม่มีทางทำตัวกร่างอีกด้วย ท่าทางโง่เขลาแบบนี้ ก็คงมีแต่ไป๋เล่

“ทั้งสองฝ่ายโปรดเตรียมตัวให้พร้อม! "

ปรมาจารย์หยุนคงเอ่ยเตือนเฉินเกอและไป๋เล่

เมื่อได้ยินคำพูดของปรมาจารย์หยุนคง ไป๋เล่ก็เตรียมท่าโจมตีและรอการโจมตีตลอดเวลา ขอเพียงได้ยินคำสั่ง เขาก็จะโจมตีเฉินเกอทันที

เฉินเกอยังคงสงบอย่างยิ่ง ดวงตาทั้งสองหลับลงยืนอยู่ที่เดิม ท่าทางไม่มีการแสดงออกใดๆ

คนรอบข้างเห็นพฤติกรรมท่าทางเฉินเกอ ทุกคนก็คิดไปว่าหรือเฉินเกอกำลังยอมรับความพ่ายแพ้?

“เริ่มต้นประลอง!”

ไม่กี่วินาทีต่อมา ปรมาจารย์หยุนคงก็ออกคำสั่ง

ฉวบ! 

สิ้นเสียง ไป๋เล่ก็ออกตัวทันที ดาบในมือพุ่งเข้าใส่เฉินเกอทันที

แต่เฉินเกอยังคงยืนอยู่บนที่เดิมอย่างสงบนิ่ง ไร้ความเคลื่อนไหว ราวกับกำลังรอให้ไป๋เล่แทงตัวเอง

เมื่อทุกคนกำลังคิดว่าเฉินเกอต้องพ่ายแพ้แน่ เฉินเกอก็ลืมตาขึ้น เขายกมือขึ้นชูสองนิ้ว จากนั้นก็จับดาบของไป๋เล่เอาไว้ทันที

ปลายดาบที่แหลมคมอยู่ห่างจากดวงตาของเฉินเกอออกไปเพียงไม่กี่เซนติเมตร เป็นการกระทำที่หวาดเสียวอย่างยิ่ง

“อะไร!” 

ไป๋เล่ตื่นตะลึงประหลาดใจ

เขาคิดจะดึงดาบกลับคืนมา แต่กลับพบว่าไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไร้หนทางนำมันกลับมาได้ ราวกับว่ามันถูกตรึงไว้ในอากาศ

“เพล้ง! ”

วินาทีถัดมา ดาบของไป๋เล่ก็ถูกนิ้วของเฉินเกอหักลง 

ยังไม่ทันให้ไป๋เล่ได้ตอบสนองกลับมา เฉินเกอก็ใช้มืออีกข้างฟาดใส่ตีหน้าอกไป๋เล่

ไป๋เล่กระเด็นออกไปทันที หลังจากบินเป็นเส้นโค้งอย่างสวยงามในอากาศเขาก็ตกลงมาบนพื้น มุมปากมีเลือดไหลออกมา 

ฝ่ามือนี้ของเฉินเกอไม่ได้คิดจะหมายเอาชีวิตของไป๋เล่ ยังไงเสียนี่ก็เป็นการประลอง มาถึงจุดนี้เขาก็หยุดลง อีกทั้งยังไม่ใช่การสู้เอาชีวิต ดังนั้นเฉินเกอจึงยั้งมือเอาไว้ ไม่อย่างนั้นเกรงว่าในตอนนี้ไป๋เล่คงกลายเป็นศพเย็นชืดร่างหนึ่งไปนานแล้ว 

“เฉินเกอชนะ!”

ปรมาจารย์หยุนคงตะโกนบอกทันที

“แปะแปะแปะ! "

ในเวลานี้ ใบหน้าของสวีหมีแสดงรอยยิ้มมีความสุข และปรบมือขึ้นมา

เมื่อเห็นสวีหมีปรบมือ ปรมาจารย์ทั้งสี่และนักเรียนด้านล่างต่างก็ทำตามๆ กัน ถัดมาทั้งลานประลองก็ดังก้องไปด้วยเสียงปรบมืออย่างอบอุ่น

เฉินเกอได้รับชัยชนะ ชนะอย่างไม่ต้องสงสัย

ตอนนี้ทุกคนรู้แล้วว่าเฉินเกอนั้นมีความแข็งแกร่งจริงๆ ไม่ใช่แค่คำพูดเท่านั้น และยังมีคุณสมบัติเหมาะสมที่จะเป็นศิษย์ของคณบดี

“ฉันไม่ยอม ฉันต้องการสู้กับเขา! "

ในเวลานี้ มีเสียงดังขึ้นจากกลุ่มชั้นระดับเยี่ยม

“เป็นคุณชายเหลย! ”

"คุณชายเหลยออกโรงแล้ว เห็นทีจากนี้จะต้องมีเรื่องสนุกๆ ให้ดูแน่! "

ผู้คนเห็นว่าทั้งเฉินเกอและเล๋ยเล่ล้วนกำลังยืนอยู่ที่เดินทั้งคู่ เพียงแต่สีหน้าของเล๋ยเล่เห็นได้ชัดว่าไม่ดีนัก 

หากอยู่ใกล้ๆ ก็จะเห็นได้ว่าง่ามมือของเล๋ยเล่นั้นฉีกขาดออกอีกทั้งยังมีเลือดไหลออกมาตลอดเวลาและกำลังหล่นลงบนพื้นดินที่แตกสลายทีละหยดๆ

การเคลื่อนไหวเพียงครั้งเดียว สามารถบอกถึงชัยชนะและความพ่ายแพ้ได้

หลังจากทั้งสองยืนอยู่ที่เดิมไม่กี่วินาที เล๋ยเล่ก็ค่อยๆ ถอนกำปั้นกลับ

“ฉันแพ้แล้ว! "

หลังจากเห็บหมัดกลับ เล๋ยเล่ก็พูดคำสามคำออกมา

หา!

เมื่อคำพูดนี้ออกมา ทั้งลานประลองก็ตกอยู่ในความเงียบงัน

ทุกคนต่างอยู่ในความตกตะลึง

เล๋ยเล่ยอมรับความพ่ายแพ้?

ทุกคนไม่ได้คาดคิดถึงผลลัพธ์นี้มาก่อน ต้องบอกว่าในสถานศึกษาหลิงคงนั้นเล๋ยเล่คือผู้ที่แข็งแกร่งที่สุด ตอนนี้ถึงกับพ่ายแพ้ให้เฉินเกอ อีกทั้งตัวเขาเองยังเป็นฝ่ายเอ่ยปากอีกด้วย นี่แทบจะเป็นเรื่องสะเทือนโลก

คนที่มีตาในใจย่อมสามารถเข้าใจได้อย่างชัดเจน เล๋ยเล่ใช้แค่การเคลื่อนไหวเพียงครั้งเดียวก็รู้แล้วว่าพลังของเขาไม่อาจเทียบเท่าเฉินเกอได้

“นายมีพลังแข็งแกร่งอย่างยิ่ง สมควรแก่การนับถือของฉัน! "

เล๋ยเล่มองเฉินเกอด้วยรอยยิ้ม

“นายเองก็ไม่เลว หวังว่าพวกเราจะเป็นเพื่อนกันได้! "

เฉินเกอเองก็ยิ้มกลับอย่างสุภาพและตอบกลับคำพูดของเล๋ยเล่ จากนั้นจึงเป็นฝ่ายยื่นมือออกไปหาเล๋ยเล่ก่อน 

"แน่นอน สามารถเป็นเพื่อนกับนายได้ถือเป็นความโชคดีของฉัน!” เล๋ยเล่ยื่นมือออกไปจับมือเฉินเกอแน่นอย่างไม่ลังเล

ในเวลานี้ ทั้งสองคนราวกับกำลังรู้สึกถึงความเห็นอกเห็นใจกันที่เป็นคนแข็งแกร่งระหว่างกัน และเคารพนับถือกันอย่างผู้ที่แข็งแกร่งมักกระทำ

เฉินเกอคิดว่าเล๋ยเล่เป็นเพื่อนที่คู่ควร คนที่สามารถใจกว้างได้อย่างเล๋ยเล่นั้นมีไม่มากนัก มี