ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 853

บทที่ 853 ระดับต้นกับระดับเยี่ยม

"ฉันเอง! "

ในเวลานั้นเองก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากห้องระดับต้น

เมื่อได้ยินเสียงนี้ เฉินเกอก็รู้สึกคุ้นหูอย่างมากและหันไปมองเขาทันที

ที่แท้ก็คือหลินจื่อหลัน

เฉินเกอไม่คาดคิดว่า หลินจื่อหลันจะลุกขึ้นยืนขึ้นก่อน

ต้องรู้ว่านี่คือการแข่งขันระหว่างระดับต้นและระดับเยี่ยม ดังนั้นทั้งสองฝ่ายจึงมีช่องว่างด้านความแข็งแกร่งค่อนข้างเกินไปจริงๆ 

"นายชื่ออะไร? "

ปรมาจารย์หยุนคงถามหลินจื่อหลัน

“หลินจื่อหลัน! ” หลินจื่อหลันเอ่ยชื่อตนออกมา

ส่วนทางระดับเยี่ยมเองก็มีคนออกมาแล้วหนึ่งคน และคนๆ นั้นก็ไม่ใช่ใคร แต่เป็นไป๋เล่ที่เพิ่งออกมาเมื่อครู่ 

ไป๋เล่และหลินจื่อหลันล้วนเป็นคนจากโลกยู่เหมือนกัน เพียงความแข็งแกร่งของไป๋เล่นั้นเหนือกว่าหลินจื่อหลันอยู่นิดหน่อย ก็

หลินจื่อหลันอยู่ในขอบเขตหลุนหวาง ส่วนไป๋เล่เข้าสู่ขอบเขตเจินเหรินแล้ว ดังนั้นช่องว่างระหว่างพวกเขาจึงยังค่อนข้างใหญ่

มุมปากของไป๋เล่แสดงรอยยิ้มแปลกๆ ออกมา เขาคิดไปว่าในที่สุดตนเองก็สามารถทำร้ายหลินจื่อหลันได้สักที

ในฐานะที่เป็นคนที่อยู่ในโลกยู่ แต่อิทธิพลของตระกูลหลินนั้นสูงกว่าตระกูลไป๋เล็กน้อย ดังนั้นนี่จึงเป็นเหตุผลว่าทำไมไป่เล่ถึงได้ดูหมิ่นหลินจื่อหลันมาตลอด เขาคิดว่าความแข็งแกร่งของนายน้อยตระกูลหลินนั้นช่างอ่อนแออย่างยิ่ง จนทำเอาแทบอยากจะหัวเราะเยาะ 

"โอ้ คุณชายหลิน ในที่สุดคราวนี้พวกเราก็ได้ประลองกันแล้ว เพียงแต่คุณจะต้องระวังหน่อย อย่าได้หาว่าฉันลงมือไม่เกรงใจ!”

ไป๋เล่เดินไปหน้าหลินจื่อหลัน จากนั้นจึงจ้องมองหลินจื่อหลันด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย

หลินจื่อหลันไม่ใส่ใจกับคำพูดของไป๋เล่ เขารู้ว่าจิตใจของไป๋เล่กำลังคิดอะไร ไป๋เล่จะต้องเห็นตัวเองยืนขึ้นแน่ดังนั้นจึงได้จงใจที่จะออกมาแข่งขันกับตัวเอง เพื่อที่จะใช้โอกาสนี้ในการทำให้ตัวเองอับอาย

แม้ว่าหลินจื่อหลันจะรู้ว่าความแข็งแกร่งของเขาเทียบไม่ได้กับไป๋เล่ แต่เขาเองก็ไม่ถอยหลังกลับด้วยความกลัว และจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อต้านทานไป๋เล่

"ทั้งสองฝ่ายพร้อมแล้ว การประลองเริ่มได้! "

ปรมาจารย์หยุนคงเรียกหลินจื่อหลันและไป๋เล่เพื่อออกคำสั่ง

หลินจื่อหลันและไป๋เล่ต่างก็ถอยไปด้านหนึ่ง ระยะห่างระหว่างพวกเขาอยู่ห่างออกไปประมาณ 10 เมตร ทำให้พวกเขามีพื้นที่ในการตอบสนองอยู่บ้างเล็กน้อย

ในเวลานี้ เฉินเกอที่นั่งอยู่ด้านบนกำลังมองลงไปด้านล่าง ในใจก็อดกังวลขึ้นมาไม่ได้

เฉินเกอรู้ถึงความแข็งแกร่งของหลินจื่อหลัน ดังนั้นการประลองครั้งนี้มีโอกาสอย่างมากที่จะจบลงด้วยความพ่ายแพ้ของหลินจื่อหลัน เนื่องจากยังไงเสียไป๋เล่ก็อยู่ในขอบเขตเจินเหรินไปแล้ว 

แต่เฉินเกอก็ไม่สามารถออกหน้าเพื่อหยุดมันได้ ใครใช้ให้มันเป็นกฎการประลองของสถานศึกษาหลิงคงกัน

เฉินเกอได้แต่คิดว่าทางที่ดีที่สุดขอให้หลินจื่อหลันพอรับไหว ไม่แพ้จนยับเยินเกินไปก็พอ

"การประลองเริ่มขึ้น! "

จากนั้น ตามคำสั่งของปรมาจารย์หยุนคง การประลองครั้งที่สองเริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ

ทันทีที่สิ้นเสียงลง ไป๋เล่ก็ออกตัวอย่างไม่พูดไม่จา และพุ่งเข้าใส่หลินจื่อหลันอย่างรวดเร็ว 

ในพริบตา ไป๋เล่ก็มาถึงหน้าหลินจื่อหลัน ในมือหยิบดาบออกมาแทงไปที่หลินจื่อหลันทันที

แน่นอนว่าความเร็วของขอบเขตเจินเหรินนั้นย่อมเหนือกว่าขอบเขตหลุนหวางอยู่ไม่น้อย

แต่โชคดีที่หลินจื่อหลันอยู่ในสมาธิตลอดเวลา ดังนั้นเขาจึงตอบสนองทันทีด้วยการก้าวถอยหลัง หลีกเลี่ยงการเคลื่อนไหวครั้งแรกของไป๋เล่

"โอ้ ดูเหมือนว่าปฏิกิริยาของนายจะเร็วดีนี่"

ไป๋เล่ยิ้มอย่างเย็นชา มุมปากมีร่องรอยเหยียดหยาม น้ำเสียงของเขาเผยให้เห็นถึงความเยาะเย้ยต่อหลินจื่อหลัน