ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 859

บทที่ 859 สัตว์ร้าย

“โฮก! "

สิงโตพุ่งเข้ามาใส่เฉินเกอ ปากของมันร้องคำรามอย่างดุร้าย

สิ้นเสียง สิงโตก็กระโดดขึ้น ร่างกายขนาดมหึมาของทันกระโจนเข้าใส่เฉินเกอ

แน่นอนว่าเฉินเกอไม่ปิดโอกาสให้มัน ทันใดนั้นเขาก็สไลด์ตัวและลอดใต้ท้องสิงโตไปทันที

“ตูม!”

อาศัยจังหวะนี้ เฉินเกอพุ่งโจมตีเข้าใส่หลังสิงโตทันที

แค่เพียงฝ่ามือเดียว เฉินเกอก็ทำให้เจ้าสิงโตกระเด็นออกไปไกลหลายเมตร

แม้ว่าสิงโตจะมีขนาดตัวใหญ่ แต่การเคลื่อนไหวของมันทั้งหนักและเชื่องช้าอย่างยิ่ง อีกทั้งความเร็วของเฉินเกอนั้นยิ่งไม่ต้องกล่าวถึง ดังนั้นมันจึงถูกเฉินเกอสั่งสอนไปหนึ่งยก 

อย่างไรก็ตามเฉินเกอเองก็ไม่คิดจะฆ่าสิงโตแต่อย่างใด เขาแค่ต้องการปราบมันเท่านั้น

สิงโตตัวใหญ่เช่นนี้ หากตนสามารถสยบมันลงได้ สำหรับเฉินเกอแล้วนี่เป็นเรื่องดีเรื่องหนึ่ง

หลังจากกระเด็นไปไกล และกลิ้งกับพื้นไปหลายตลบ มันก็ค่อยๆ พยุงตัวขึ้นมาอย่างยากลำบาก จากนั้นมันก็หันศีรษะและมองไปที่เฉินเกอ ปากยังคงส่งเสียงคำรามต่ำ

มันไม่ได้โง่ และรู้ว่าตัวมันไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเฉินเกอ ดังนั้นมันจึงไม่กล้าโจมตีเฉินเกออีกต่อไป

เฉินเกอก้าวไปข้างหน้าอย่างช้าๆ สองก้าว จากนั้นจึงชี้ไปที่สิงโตและตะโกน "ฉันให้ทางเลือกแกสองทาง อย่างแรก แกจงติดตามฉันไปอย่างเชื่อฟัง ฉันเป็นนายของแก อย่างที่สอง ฉันจะฆ่าแกและทำเป็นอาหารกินซะเดี๋ยวนี้ ฉันเองก็ยังไม่เคยได้ชิมเนื้อราชสีห์มาก่อนเสียด้วย แกเลือกเอาเอง! "

ในตอนนั้นเอง เมื่อสิงโตได้ยินคำพูดของเฉินเกอ มันก็สงบลงทันที และราวกับกำลังจมอยู่ในสมาธิ

คล้ายว่าสัตว์อสูรพวกนี้ล้วนมีพลังจิต และสามารถเข้าใจสิ่งที่คนพูดได้

หลังจากนั้นไม่นาน สิงโตก็เอ่ยคำรามเสียงต่ำอีกครั้ง

“เอ๋ ยังไม่ยอมสยบ? แกคิดว่าแกเป็นคู่ต่อสู้ของฉันหรือ?”

หลังจากได้ยินเสียงนั้น เฉินเกอก็เอ่ยเยาะเย้ยต่อสิงโตอย่างไม่พอใจ

พูดตามตรง หากเขาต้องการฆ่าสิงโตก็สามารถทำได้ด้วยการเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ตอนนี้เขาให้โอกาสสิงโตอีกครั้ง

หากสิงโตยังคงดื้อรั้น เฉินเกอก็จะไม่เมตตามันอีก หากมันไม่เต็มใจที่จะติดตามเขาไป อย่างนั้นก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องเก็บไว้ ฆ่ามันเสียโดยตรงยังจะดีกว่า

“หึ! ” 

เมื่อเฉินเกอพูดเช่นนี้ สิงโตก็ส่งเสียหึออกมา จากนั้นมันจึงน้อมตัวลง และหันศีรษะไปด้านใดด้านหนึ่งไม่มองเฉินเกอ ท่าทีของมันดูหยิ่งยโสอย่างยิ่ง 

“โอ้ แกยังจะมาเล่นตุกติกกับฉันอยู่ใช่ไหม! " เฉินเกออดไม่ได้ที่จะล้อเล่น เขารู้สึกว่าสิงโตตัวนี้นั้นราวกับเด็กน้อยคนหนึ่งเสียจริง

สวบ!

ในตอนนั้นเอง เงาดำร่างหนึ่งก็บินออกจากตัวของเฉินเกอ และหยุดลงตรงหน้าสิงโต

พริบตา สิงโตก็คล้ายกับกำลังตกใจกลัวจนแทบจะกลายเป็นลูกบอลไปในทันที ท่าทางของมันแสดงถึงความว่าง่ายเชื่อฟังขึ้นมา มันก้มหัวลง ดวงตาทั้งสองกำลังดูมองไปที่เงาที่กำลังกระโดดโลดเต้นที่อยู่ตรงหน้าเขา

"เฮ้ คุณผู้ชาย ผลวิหายสะผลเดียวนายก็ยอมขายตนแล้ว รู้งี้ว่าคงไม่ต้องเสียพลังงานไปสู้กับแกหรอก! "

เมื่อมองไปที่การกระทำของสิงโตตรงหน้า ก็ทำเอาเฉินเกอหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออกขึ้นมา

แต่อย่างนี้ก็ดี สิงโตตัวนี้เชื่อฟังตนแล้ว นั่นก็หมายถึงว่าเขาเองก็จะมีสัตว์เลี้ยงอีกตัวเพิ่มขึ้นมา

เขาใช้ผลวิหายสะไปอีกแล้วสองผล นี่ทำให้เขาปวดใจอยู่นิดหน่อย นั่นเพราะผลวิหายสะมีค่าอย่างยิ่ง เฉินเกอหวังเพียงว่า สิงโตจะไม่เลียนแบบมังกรเขียวน้อยและต้องการผลวิหายสะอีก ไม่เช่นนั้นต่อให้มีอีกนับร้อยก็คงจะไม่เพียงพอ

“พี่เฉิน เมื่อครู่นั่นคือผลวิหายสะในตำนานใช่หรือไม่?”

เล๋ยเล่ถามเฉินเกอด้วยความประหลาดใจ

เล๋ยเล่เคยได้ยินเรื่องผลวิหายสะมานานแล้ว แต่เขาไม่คาดคิดว่าเฉินเกอจะมีผลวิหายสะครอบครองอยู่ นั่นทำให้เขารู้สึกอิจฉาจริงๆ

“ไม่ผิด! ” 

เฉินเกอตอบด้วยรอยยิ้มจางๆ 

แต่ตอนนี้เมื่อทุกคนรู้แล้ว เฉินเกอเองก็ไม่คิดจะเก็บครอบครองไว้แค่คนเดียว เขารีบหยิบผลวิหายสะออกมาสี่ลูกจากนั้นจึงส่งมอบให้พวกโจวโน่ทั้งสี่ทันที

“เอ้า ให้พวกคุณคนละลูก ไม่แน่มันอาจจะมีประโยชน์สำหรับการเลื่อนขั้นของพวกนาย! ” เฉินเกอเอ่ยอย่างใจกว้าง ในเมื่อพวกโจวโน่ทั้งสี่เป็นเพื่อนที่ดีของตน และยอมติดตามตนเองมาตามหาผนึกสวนหลิง แน่นอนว่าเฉินเกอเองก็ต้องขอบคุณพวกเขากลับด้วยเช่นกัน

เมื่อเห็นว่าเฉินเกอมอบผลวิหายสะให้ พวกโจวโน่ทั้งสี่ก็ตื่นตะลึงยินดีขึ้นมา จากนั้นจึงหยิบผลวิหายสะขึ้นมากินทันที

หลังจากรับผลวิหายสะลงไป ความแข็งแกร่งของคนทั้งสี่ก็ได้ทะลวงเลื่อนขั้นไปทันที โจวโน่ได้เข้าสู่การบำเพ็ญจิตชั้นสองของขอบเขตเจินเหริน หลินจื่อหลันได้ทะลุเข้าสู่การบำเพ็ญจิตของขอบเขตเจินเหริน เกาจื่อเฉิงเข้าสู่การบำเพ็ญจิตชั้นสี่ของขอบเขตเจินเหริน ส่วนเล๋ยเล่นั้นเข้าสู่การบำเพ็ญจิตชั้นเก้าของขอบเขตเจินเหริน