ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 863

บทที่ 863 ปัญหามาเยือน

เมื่อเห็นอูฉวนถูกเตะจนบิน รอยยิ้มที่มีความสุขปรากฏบนใบหน้าของเจินเหมยทันที

ใครให้อูฉวนทำเองก็รับผลกรรมเอง แกว่งเท้าหาเสี้ยน อย่างไงก็ตามมันไม่ใช่ธุระอะไรของเธอ ทุกอย่างเป็นสิ่งที่อูฉวนสมควรได้รับ

หลังจากนั้น เจินเหมยก็พาพวกเฉินเกอทั้งห้าจากไป

ไม่นานหลังจากที่เฉินเกอและคนอื่นๆ จากไป อูฉวนจึงค่อยๆ ฟื้นตัวขึ้นมา ลุกขึ้นจากพื้น

เมื่อลุกขึ้น อูฉวนก็บีบที่หน้าอกของตัวเอง เขารู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรง คาดว่าได้รับบาดเจ็บภายใน

เมื่ออูฉวนต้องการหาร่างของเจินเหมยและเฉินเกอ แต่พบว่าทั้งสองไม่อยู่แล้ว จึงเป็นลมหมดสติไป ล้มลงกับพื้นโดยไม่มีเรี่ยวแรงสักนิด

และในขณะนี้ พวกเฉินเกอทั้งห้าติดตามเจินเหมยกลับไปที่จวนตระกูลเจิน

“เฉินเกอ นายนี่ร้ายจริงๆ ทั้งๆ ที่สามารถจัดการได้เพียงคราวเดียว นายยังจะเล่นอูฉวนอีก!”

เจินเหมยมองเฉินเกอและพูดติดตลก

“เอิ่ม”

“ใครให้เขาอยากแข่งกับฉัน แน่นอนว่าฉันไม่สามารถยุติการต่อสู้เร็วขนาดนี้!”

“ใช่แล้ว อีกเรื่อง เธออย่าดึงฉันออกมาเป็นเกาะกันบัง”

เฉินเกอรู้สึกกระอักกระอ่วนครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดเตือนสติเจินเหมย

ถ้าเจินเหมยต้องทำแบบนี้ทุกครั้ง จริงๆ แล้วนั้นปัญหาทั้งหมดจะมาหาตัวเอง งั้นตัวเขาเองไม่รู้ว่าจะทำให้เกิดขุ่นเคืองกับคนอื่นอีกมากขนาดไหน สร้างศัตรูกับอีกกี่ตระกูล

เดิมมีศัตรูตระกูลหนึ่งอยู่แล้วในเมืองมังกรแดง ตอนนี้มีอูฉวนเพิ่มขึ้นมาอีกคนหนึ่ง ทำให้เฉินเกอปวดหัวจริงๆ

“โอเคโอเค ฉันรู้แล้ว ครั้งนี้ฉันก็แค่เพื่อต้องการกำจัดไอ้หมอนั่น ครั้งหน้าไม่ทำแล้ว!”

ฟังเฉินเกอพูดแบบนี้ เจินเหมยพยักหน้ากล่าวอย่างรวดเร็ว

แต่จริงๆ แล้วเจินเหมยมีความสุขมาก อย่างน้อยเฉินเกอก็เต็มใจที่จะช่วยตัวเองสั่งสอนอูฉวน

หลังจากสั่งสอนอูฉวน พวกเฉินเกอทั้งห้าก็จากไปพร้อมกับเจินเหมย มุ่งหน้าไปที่ตระกูลเจิน

และอูฉวนถูกหามกลับไปที่บ้านอู บอกได้ว่าอูฉวนได้กลายเป็นคนพิการแล้ว วิทยายุทธของเขาถูกเฉินเกอทำลายโดยตรง ฉะนั้นจึงไม่สามารถขยับได้เลย

หลายวันผ่านไป

ในค่ำคืนนี้ ตระกูลอูแห่งเมืองมังกรแดง

ท่านผู้อาวุโสสามคนในชุดคลุมยาวมาที่จวนตระกูลอู ทั้งหมดล้อมรอบอยู่ข้างเตียงของอูฉวน

ตั้งแต่อูฉวนถูกเฉินเกอทำให้พิการ นอนอยู่บนเตียงทุกวันเหมือนเจ้าชายนิทรา

ไม่ว่าจะเป็นกิจวัตรประจำวันทั่วไปต่างๆ เขาต้องได้รับการดูแล น่าอนาถจริงๆ

แต่เพื่อรักษาลูกชายของตัวเองให้หาย อูฉีไม่ลังเลที่จะทุ่มเงินจำนวนมากเพื่อเชิญท่านผู้อาวุโสทั้งสามคนที่มีวิทยายุทธชั้นยอดจากภูเขากู่หลิ่งมา จุดประสงค์ก็คือรักษาอูฉวนให้หาย

ท่านผู้อาวุโสคนหนึ่งนั่งข้างเตียงของอูฉวน ดำเนินการตรวจดูให้กับอูฉวน

หลังจากนั้นสักพัก ท่านผู้อาวุโสผู้นี้ก็ค่อยๆ พูดเอ่ยขึ้น

“อืม สถานการณ์ของคุณชายอูร้ายแรงจริงๆ!”

เมื่อได้ยินคำพูดของท่านผู้อาวุโสผู้นี้พูด ทันใดนั้นอูฉีก็แสดงสีหน้าสงสัย

“ท่านชิว ทำไมพูดแบบนี้ล่ะ?”

อูฉีถามท่านผู้อาวุโสผู้นี้

ท่านผู้อาวุโสผู้นี้นามว่าชิวหลิ่ง พลังอยู่ในขั้นการบำเพ็ญจิตชั้นสามของขอบเขตเจินเสิน

“เจ้าบ้านอู สถานการณ์ของคุณชายอูนี้เกิดจากผู้ที่มีฝีมือแข็งแกร่งคนหนึ่ง คนนี้เฉียบคมและเด็ดขาด แม่นยำมาก เกรงว่าการจะรักษาคุณชายอูให้หายไม่ใช่เรื่องง่าย”

ชิวหลิ่งถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ส่ายหัวและตอบกลับอูฉี

อูฉีฟังแล้ว หน้าบึ้งตึงทันที ความโกรธในใจของถูกจุดชนวนขึ้นอีกครั้ง

ตอนนี้เป็นไงล่ะ เขาก็ไม่สามารถไปหาเฉินเกอเพื่อแก้แค้นให้ลูกชายได้

ทั่วทั้งเมืองมังกรแดง สิ่งเดียวที่ตระกูลอูกลัวคือตระกูลเจินไม่กล้าฉีกหน้ากับตระกูลเจิน

“ท่านชิว ฟังจากความหมายในคำพูดของท่าน ฉวนเอ๋อของผมน่าจะยังมีวิธีที่ช่วยได้ใช่ไหม?”

แต่ไม่ใช่ข่าวร้ายทั้งหมด อูฉีตอบสนองทันทีจ้องไปที่ชิวหลิ่งแล้วกล่าวถาม

“เจ้าบ้านอูโปรดวางใจได้ มีพวกเราทั้งสามออกหน้าสามารถเอาชนะไอ้นั่นได้แน่นอน ถึงเวลาแก้แค้นให้คุณกับคุณชายอูแล้ว!”

ชิวหลิ่งกล่าวอย่างมั่นใจมาก

พูดจบ ชิวหลิ่งทั้งสามก็กระโดดออกไปทันที ออกจากตระกูลอูโดยตรง

ยามดึกดื่น

ภายในจวนตระกูลเจิน

เฉินเกอและเจินเหมยนั่งอยู่ในสวนดอกไม้ด้านหลัง

ตั้งแต่เฉินเกอช่วยเจินเหมย ก็ทำให้ความรู้สึกของเจินเหมยที่มีต่อเฉินเกอแน่นแฟ้นขึ้นเรื่อยๆ ทั้งสองนั่งคุยกันในสวนดอกไม้ด้านหลัง

แต่ตอนนี้พวกเฉินเกอทั้งห้าปลอดภัยชั่วคราว อย่างน้อยก็อาศัยอยู่ที่ตระกูลเจินชั่วคราวได้ ตระกูลเจินอยู่ที่เมืองมังกรแดงถือได้ว่ามีอิทธิพล ดังนั้นอิทธิพลอื่นๆ จึงไม่กล้าที่จะรุกรานโดยภาระการณ์

และในขณะนี้ ยังไม่รอให้เจินเหมยพูดออกมา กระบี่เล่มหนึ่งพุ่งเข้าหาเฉินเกอและเจินเหมย

“ระวัง!”

เฉินเกอตอบสนองอย่างรวดเร็ว ลากเจินเหมยไปทันที

ทั้งสองหลบหนีกระบี่ได้อย่างราบรื่น และกระบี่ก็ปักอยู่บนพื้น

สิ่งนี้ทำให้พวกเขาสองคนตื่นตัว มองไปรอบ ๆ

วินาทีถัดมา เห็นเพียงผู้อาวุโสสวมชุดคลุมสีเทาสามคนกระโจนเข้ามาจากนอกกำแพงรั้ว หยุดที่ตรงหน้าเฉินเกอและเจินเหมย

“ไอ้นี่ วันนี้ฉันจะมาเอาชีวิตแก!”

ชิวหลิ่งจ้องเฉินเกอพูดอย่างเย็นชา

“คุณเป็นใคร? ผมไม่มีความคับข้องใจกับคุณ ทำไมต้องเอาชีวิตของผม?”

เฉินเกอขมวดคิ้ว จ้องชิวหลิ่งกล่าวถาม

“หึ ไอ้นี่ อย่าพูดมาก ความตายมาเยือนก็แค่ให้ชีวิตของแกอย่างเชื่อฟังก็พอ!”

ชิวหลิ่งไม่มีทางพูดตัวตนของตัวเองแน่ แต่ตะโกนอย่างเย็นชา