ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 872

บทที่872 คุณหนูใหญ่

“คุณหนูใหญ่เจิน?”

เฉินเกอถามเข้าไปในพุ่มไม้ด้วยสงสัย

“เฉินเกอ? เป็นนายจริง ๆ! !”

หลังจากแน่ใจว่าเป็นเสียงของเฉินเกอแล้ว น้ำเสียงของเจินจีก็ตื่นเต้นขึ้นทันที

จากนั้นก็เห็นเจินจีและคนติดตามออกมาจากพุ่มไม้

“คุณหนูใหญ่เจิน ทำไมถึงมาอยู่นี่ได้?”

เมื่อเฉินเกอเห็นการมาของเจินจี ที่กำลังจ้องมองเขาอย่างประหลาดใจ

เจินจีเดินมาตรงหน้าของเฉินเกอและกล่าวด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข: “ฉันรู้ว่านายจะต้องยังมีชีวิตอยู่ พวกเราออกมาตามหานายสองวันแล้ว ในที่สุดฉันก็เจอนายแล้ว ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่?”

เมื่อได้ยินเจินจีพูดแบบนี้ เฉินเกอหันไปมองหงเวิงที่อยู่ข้าง ๆ ทันใด

“เอ่อ กลับไปแล้วค่อยคุยดีกว่า โจวโน่พวกเขาล่ะ? เป็นยังไงบ้าง?”

หลังจากที่เฉินเกอเก้ ๆ กัง ๆ อยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ถามเจินจีด้วยความเป็นห่วง ในใจคิดถึงโจวโน่และพวกสี่คนนั้น

“วางใจเถอะ พวกเขาไม่เป็นไรแล้ว ตอนนี้พักผ่อนอยู่ที่จวนตระกูลเจินแล้ว”

เจินจียิ้มและตอบเฉินเกอ

“ท่านนี้คือ?” จากนั้นเจินจีใช้สายตาสงสัยมองไปที่หงเวิงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เฉินเกอและถามขึ้น

เฉินเหอหันไปมองหงเวิง จากนั้นก็แนะนำเจินจี: “ท่านนี้คือท่านอาวุโสหงเวิง เขาช่วยชีวิตผมไว้”

“ท่านอาวุโสหงเวิงสวัสดีค่ะ ฉันชื่อเจินจี เป็นคุณหนูใหญ่ตระกูลเจิน ขอบคุณมากที่ช่วยเฉินเกอไว้”

เจินจีก็กล่าวขอบคุณกับหงเวิงเช่นเดียวกัน

หงเวิงก็ยิ้มและมองและตอบเจินจี: “ไม่ต้องเกรงใจ มันเป็นเรื่องที่ควรทำ ช่วยชีวิตคนหนึ่งครั้ง ได้บุญกว่าสร้างเจดีย์เจ็ดชั้น ได้พบกับคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลเจินนับเป็นโชคของผม”

แน่นอนว่าหงเวิงรู้บางอย่างเกี่ยวกับตระกูลเจิน และนี่เป็นครั้งแรกที่ได้พบคนตระกูลเจิน

“เฉินเกอ งั้นเรากลับจวนตระกูลเจินกันเถอะ”

จากนั้นเจินจีก็พูดกับเฉินเกอ

ในเมื่อเฉินเกอไม่เป็นไรและหาเขาเจอแล้ว ถ้าอย่างนั้นก็ต้องกลับจวนตระกูลเจิน ท้ายที่สุดแล้วการอยู่ข้างนอกเป็นเวลานานไม่ใช่เรื่องดี

หลังจากเฉินเกอได้ยินก็หันไปถามหงเวิง: “ท่านอาวุโสหงเวิง ถ้าอย่างนั้นคุณกลับไปกับพวกผมก่อนดีไหม? ผมจะได้ขอบคุณคุณสักครั้ง”

“ใช่ค่ะ เฉินเกอพูดถูก ถ้าหากท่านอาวุโสหงเวิงไม่รังเกียจก็กลับไปพร้อมกับพวกเราสิคะ” เจินจีกล่าวกับหงเวิงอย่างเห็นด้วยกับเฉินเกอ

หงเวิงยิ้มและส่ายหัวดูทั้งคู่และตอบ: “ไม่ต้องหรอก ผมไม่ไปดีกว่า”

“ได้ครับ ถ้าเป็นเช่นนั้น งั้นพวกเราคงต้องกล่าวขอบคุณท่านอาวุโสหงเวิงที่นี่ มีโอกาสจะต้องขอบคุณคุณให้ได้”

เมื่อเห็นว่าหงเวิงไม่อยากไปกับพวกเขา เฉินเกอก็จนใจทำได้เพียงรับปากว่าจะต้องขอบคุณหงเวิงให้ดีในครั้งต่อไปที่พบกับหงเวิง

“เหอ ๆ ได้ พวกคุณไปเถอะ เดินทางระวังตัวด้วย จำคำฉันไว้ ใช้ให้เกิดประโยชน์”

หงเวิงไม่ลืมที่จะกำชับเฉินเกออีกครั้ง

เมื่อเฉินเกอได้ยินก็เข้าใจและพยักหน้าด้วยความหนักแน่น เขาเข้าใจในความหมายที่หงเวิงพูดกับเขา อันที่จริงต่อให้หงเวิงไม่พูดเขาก็เข้าใจดี

พูดจบ เฉินเกอก็จากไปพร้อมเจินจีและคนอื่น ๆ ค่อย ๆ หายไปในพุ่มไม้นั้น

หลังจากเฉินเกอจากไปได้ไม่นาน ก็เห็นการเคลื่อนไหวที่รุนแรงอีกครั้งในป่าโดยรอบ

จากนั้นก็เห็นเงาดำและคนชุดดำอีกสิบกว่าคนกระโดดออกมาจากพุ่มไม้ปรากฏตัวตรงหน้าหงเวิง

“เจ้าสำนักหงเวิง เป็นอย่างไรบ้าง?” เงาดำตรงหน้าหงเวิงนั้น เขามองไปที่หงเวิงและถามด้วยสีหน้าร้ายกาจและแปลกประหลาด

หงเวิงมองไปที่เงาดำและพูดขึ้น: “ฉันมอบกระบี่หยูฉางให้เฉินเกอแล้ว เรื่องที่เหลือนายไปจัดการต่อได้”

“ฮ่า ๆ ๆ ฉันก็ไม่เป็นไรแล้วนี่ไง ผ่านพ้นภัยมาได้จะได้มีความสุขภายหลังไง!”

เฉินเกอหัวเราะตบไหล่พวกเขาและพูดปลอบใจ

และในตอนนั้น ก็เห็นเกาจื่อเฉิงและเล๋ยเล่ก็เดินออกมาจากในห้อง

“พี่เฉิน!” เล๋ยเล่ที่ยืนอยู่ที่ประตูห้องร้องตะโกนขึ้นและยิ้มให้เฉินเกอ

หลังจากที่เฉินเกอได้ยินจึงผละออกจากโจวโน่และหลินจื่อหลัน และเดินไปหาเล๋ยเล่

“สวบ!”

ไม่รอให้เฉินเกอเดินไปที่เล๋ยเล่ เห็นเพียงโจวโน่ที่พุ่งตัวเดินเข้าไปตรงหน้าเฉินเกอและยืนจ้องเขา

เฉินเกออึ้งไปและไม่เข้าใจเลยว่าโจวโน่กำลังจะทำอะไร

“อะ...อะไรเหรอ?”

เฉินเกอมองไปที่โจวโน่และถามขึ้นด้วยความสงสัย

จากนั้นก็เห็นเพียงโจวโน่ที่คว้าคอของเฉินเกอและเอียงตัวเข้าไปจูบที่ริมฝีปากของเฉินเกอ

เฉินเกอนิ่งไปด้วยความตกตะลึง ใครจะไปคิดว่าโจวโน่จะจู่โจมแบบนี้

แม้แต่เล๋ยเล่และคนอื่น ๆ ก็ตกใจอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ จากนั้นก็ต่างพากันแอบยิ้ม

ได้เห็นเฉินเกอกลับมาอย่างปลอดภัย เจินเหมยก็โล่งใจแล้ว ขอเพียงเฉินเกอไม่เป็นไรก็ดีแล้ว

“นายยังรู้ว่าต้องกลับมาเหรอ? ฉันคิดว่านายจะตายอยู่ข้างนอกนั่นแล้วเสียอีก”

เจินเหมยจ้องมองเฉินเกอและพูดด้วยความโกรธ

เฉินเกอเกาๆหัวของตัวเอง พูดด้วยความยิ้มว่า เฮๆ เป็นไปได้ยังไง ฉันไม่เป็นไร