ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 871

บทที่871 พัฒนาอีกขั้น

หลังจากนั้นไม่นาน

เพียงเห็นฝ่ามือของเฉินเกอถูกสายน้ำห่อหุ้มไว้แน่น ภายใต้ความคลุมเครือคุณสามารถเห็นลายของฝ่ามือได้อย่างชัดเจน

“ตูม!”

ในช่วงเวลาต่อมาเสาหินด้านหลังเฉินเกอและหงเวิงก็ระเบิดออก

กระบี่หยูฉางในเสาหินบินออกมาทันที กระแสน้ำที่อยู่รอบ ๆ ต่างถูกชะล้างออกไปทันที

“เฉินเกอ ไปเอากระบี่หยูฉางสิ!”

เมื่อหงเวิงเห็นดังนี้ก็เตือนเฉินเกอขึ้นทันที

เฉินเกอหันไปมองหงเวิงแล้วรีบเดินเข้าไป ยื่นมือออกไปกำกระบี่หยูฉางที่อยู่ตรงหน้าไว้แน่น

นาทีกระบี่หยูฉางถูกเฉินเกอกำไว้แน่นนั้น คลื่นพลังพุ่งออกมาจากดาบในชั่วพริบตา วิ่งจากด้ามจับเข้าสู่ฝ่ามือของเฉินเกอ และไหลจากฝ่ามือของเฉินเกอไปที่ภายในร่างกายของเขา

ในเวลานั้น เฉินเกอรู้สึกถึงความไม่สบายใจของตำแหน่งดานเถียนของเขา

ความรู้สึกเช่นนี้ทำให้เฉินเกอรู้สึกคุ้นเคยเป็นอย่างดี

มันคืออะไร?

มันคือพลังที่ทะลวงไปถึงดานเถียนของตัวเขา และเป็นการปะทุอีกครั้ง

และปะทุอีกครั้งซึ่งนำพาความปีติมาให้เฉินเกอ ดูแล้วว่าพลังงานที่มีอยู่ในกระบี่หยูฉางนี้จะทรงพลังจริง ๆ ช่างเหมือนกันกับตอนที่ได้รับกระบี่ซิงหยวนไม่ผิดเพี้ยน

เฉินเกอรีบนั่งลงแล้วหยิบผลวิหายสะออกมาจากแหวนเก็บของ และรีบนำมากิน

หลังจากกลืนผลวิหายสะไปไม่นานมันก็ออกฤทธิ์ เฉินเกอประสบความสำเร็จและเข้าสู่การบำเพ็ญจิตชั้นสองของขอบเขตเจินเสินทันที

ภายในเวลาอันสั้นเพียงครึ่งเดือน เฉินเกอปรับปรุงขอบเขตของเขาอย่างต่อเนื่อง ความเร็วระดับนี้มีเพียงเฉินเกอเท่านั้นที่ทำได้

“เฉินเกอ รู้สึกยังไงบ้าง?”

หลังจากที่เฉินเกอสงบลงหงเวิงก็ถามเฉินเกอด้วยความห่วงใย

เฉินเกอยิ้มเบา ๆ และตอบกลับ: “เหอ ๆ ท่านอาวุโสหงเวิง ผมไม่เป็นไร ผมแค่เกิดการพัฒนาขึ้นเท่านั้น พลังในกระบี่หยูฉางนี้ทรงพลังมาก แถมยังทำให้ผมพัฒนาขอบเขตขึ้นไปอีกขั้นด้วย!”

เมื่อเขาพูดคำเหล่านี้น้ำเสียงของเฉินเกอเผยให้เห็นความประหลาดใจ

พูดตามจริง เฉินเกอรู้ดีว่าตนเองนั้นควรจะขอบคุณหงเวิงสักครั้งจึงจะถูก

ถ้าไม่ใช่หงเวิงพาตนมาสถานที่แห่งนี้ เขาคงไม่มีทางพบกระบี่หยูฉาง อีกทั้งยังทำให้ตนเองพัฒนาขอบเขตขึ้นไปด้วย ทั้งหมดนี้เป็นผลมาจากหงเวิง

“ท่านอาวุโสหงเวิงครับ ขอบคุณท่านมาก ขอบคุณที่พาผมมาที่นี่ และขอบคุณที่ให้ผมได้กระบี่หยูฉางนี้มา แต่ว่าทำไมกระบี่เล่มนี้ถึงมีชื่อว่ากระบี่หยูฉางเหรอครับ?”

เฉินเกอหันไปกล่าวคำขอบคุณกับหงเวิง จากนั้นก็ถามหงเวิงขึ้นด้วยความสงสัย

หงเวิงยิ้มอยู่ในใจและอธิบาย “หึ ๆ กระบี่หยูฉางนี้แท้จริงแล้วมีชื่อที่แท้จริงว่ากระบี่แห่งความกล้า-หยูฉาง เป็นหนึ่งสิบในกระบี่ศักดิ์สิทธิ์โบราณ พลังงานที่ร่างกายเธอได้รับเมื่อครู่นั้นมันคือพลังความกล้า มันจะนำพาพลังอันแข็งแกร่งมาให้เธอ มีเพียงคนที่มีความกล้ามากกว่าคนทั่วไปจึงจะได้รับการตอบรับจากกระบี่หยูฉาง”

หลังจากได้ฟังคำอธิบายจากหงเวิงแล้ว เฉินเกอก็เข้าใจได้ในทันที

หากจะพูดถึงความกล้า เฉินเกอนั้นแข็งแกร่งมาก มิฉะนั้นเขาคงไม่กล้าแบกรับภารกิจกอบกู้โลกเพียงลำพัง

“หึ ๆ ไม่ต้องขอบคุณหรอก ท้ายที่สุดเธอคือคนที่ถูกลิขิตให้ได้กระบี่ด้ามนี้ ฉันเองก็เป็นเพียงผู้นำทางเท่านั้น ฉันหวังเพียงว่าเธอจะใช้กระบี่ด้ามนี้ให้เป็นประโยชน์” หงเวิงโบกมือไปมาใส่เฉินเกอเพื่อแสดงว่าไม่เป็นไร

หงเวิงไม่อยากจะให้เฉินเกอคิดว่าจะต้องตอบแทนอะไรตนเอง

แท้จริงแล้วหากจะให้พูดตามจริง ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าเฉินเกอคือผู้ที่ถูกลิขิตแล้วให้เป็นเจ้าของกระบี่นี้ เกรงว่าตัวเองคงจะคว้ากระบี่นี้ไปเองแล้ว จะรอการมาถึงของเฉินเกอไปทำไมกัน

แต่เรื่องบางเรื่องถูกโชคชะตากำหนดไว้แล้ว ดังนั้นหงเวิงเองก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้

จากนั้น เฉินเกอและหงเวิงจึงได้เดินทางออกจากถ้ำม่านน้ำและกลับออกไปด้านนอก

เมื่อเห็นว่าท้องฟ้าข้างนอกเริ่มซีดและใกล้จะรุ่งสางแล้ว

เฉินเกอมองด้วยความประหลาดใจหลังจากเหลือบมองแวบหนึ่ง คิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะเข้าไปนานขนาดนี้ เพียงครู่เดียวก็เข้าสู่รุ่งอรุณแล้ว เรียกได้ว่าเวลาช่างผ่านไปอย่างรวดเร็วนัก

“แกรกกราก! แกรกกราก! แกรกกราก!”

ในขณะนี้มีเสียงเคลื่อนไหวแผ่วเบาดังมาจากป่ารอบ ๆ

หลังได้ยินเสียงนั้น ทันใดนั้นเฉินเกอและหงเวิงก็หันไปดูรอบ ๆ อย่างรวดเร็ว

เฉินเกอยื่นมือออกไปกำกระบี่หยูฉางแน่น จากนั้นก็ตั้งท่าเตรียมพร้อมจะลงมือ

“ใช่เฉินเกอหรือเปล่า?”

ในตอนนั้นเอง ก็ได้ยินเสียงหญิงสาวที่คุ้นเคยดังออกมาจากพุ่มไม้รอบ ๆ

ไม่ผิด เสียงนี้เป็นเสียงของเจินจี