ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 870

บทที่ 870 กระบี่หยูฉาง

“ผู้อาวุโสคือใคร？คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”

เฉินเกอถามผู้เฒ่าชุดคลุมสีดำอีกครั้ง สำหรับตัวตนของผู้เฒ่าทำให้เฉินเกอสงสัยมาก

แม้ว่าผู้เฒ่าในชุดคลุมสีดำจะดูเลอะเทอะมอมแมมมาก แต่แค่มองก็รู้ว่าผู้นี้ไม่ธรรมดาแน่นอน

“ฉันเป็นคนที่ซ่อนตัวอยู่ในเขาลึก”

ผู้เฒ่าชุดคลุมสีดำตอบเฉินเกอด้วยน้ำเสียงทุ้ม

เฉินเกอฟังแล้วแปลกใจเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าจะมีคนอาศัยอยู่อย่างสันโดษในสถานที่แบบนี้

“ไม่ทราบว่าผู้อาวุโสชื่ออะไร?”

จากนั้นเฉินเกอก็ถามต่ออย่างสงสัย

“เรียกฉันว่าหงเวิงก็พอ”

ผู้เฒ่าชุดคลุมสีดำแนะนำตัวกับเฉินเกอโดยไม่ลังเลสักนิด

ตกกลางคืน เสี้ยวพระจันทร์ด้านนอกแขวนอยู่สูงเหนือท้องฟ้า แสงจันทร์สาดส่องลงมา ทำให้คนรู้สึกเงียบสงบ

เวลานี้ เฉินเกอออกจากถ้ำพร้อมหงเวิง ออกไปถึงข้างนอก

“ผู้อาวุโสหงเวิง นี่เราจะไปที่ไหน?” เฉินเกอตามอยู่ข้างหลังหงเวิง ถามหงเวิงอย่างสงสัย

ตอนนี้ข้างนอกมืดมิด พวกเขาสองคนที่ต้องเดินในป่าเขาลึกนี้เป็นเรื่องที่อันตรายมาก

นอกจากนี้เฉินเกอก็ไม่รู้ว่าหงเวิงจะพาไปที่ไหน ดูลึกลับมาก

ได้ยินคำพูดของเฉินเกอ หงเวิงไม่ได้ตอบ สนใจเพียงแค่จะเดินไปข้างหน้า

หลังจากเดินประมาณสิบนาที หงเวิงพาเฉินเกอมาถึงตรงหน้าม่านน้ำภูเขาสูงแห่งหนึ่ง

“ไหลจ๊อกๆ!”

ได้ยินเพียงเสียงม่านน้ำในคืนมืดมิดที่ดังมาก เหมือนกับเสียงน้ำไหล

“ที่นี่ที่ไหน?” เฉินเกอมองไปรอบๆ และถามอย่างสงสัย

“มากับฉัน!” หงเวิงเหลือบมองเฉินเกอแล้วกล่าวเบาๆ

พูดจบ หงเวิงก็เดินมุ่งไปตรงหน้าม่านน้ำ

เมื่อเฉินเกอเห็นเช่นนี้ทันใดนั้นใบหน้าก็แสดงอาการประหลาดใจ คิดไม่ถึงหงเวิงจะผ่านม่านน้ำตรงหน้านี้และหายไปในทันที

หลังจากผงะไม่กี่วินาที เฉินเกอก็ตามไป เดินไปที่ม่านน้ำอย่างระมัดระวัง เอื้อมมือไปลองก่อน

หลังจากสัมผัสหลังม่านน้ำที่สร้างขึ้นโดยม่านน้ำ มือของเฉินเกอทะลุผ่านไปทันที ตามด้วยคนทั้งคนถูกดูดเข้าไป

เมื่อเฉินเกอมีปฏิกิริยาตอบสนอง ม่านน้ำนั่นก็อยู่ข้างหลังเขาแล้ว เขาผ่านม่านน้ำเข้าไปข้างในได้โดยตรงอีกด้วย

เห็นฉากที่เกิดขึ้นนี้ ก็ทำให้เฉินเกออดไม่ได้ที่จะนึกถึงภาพหนึ่ง

และภาพนี้คือภาพในไซอิ๋ว สถานที่แห่งนี้เหมือนกับถ้ำม่านน้ำของราชาวานร

“ผู้อาวุโสหงเวิง ที่นี่คือที่ไหนกันแน่?” เฉินเกอมองดูสภาพแวดล้อมทั้งหมดด้วยความประหลาดใจและถามหงเวิง

ทั่วทั้งด้านในมีที่โล่งขนาดใหญ่มาก และข้างในยังมีกำแพงหินที่เปล่งประกายสีต่างๆ ดูเหมือนหมู่ดาวที่กว้างใหญ่ไพศาล

สถานที่สวยงามขนาดนี้เป็นครั้งแรกที่เฉินเกอได้เห็น คิดไม่ถึงว่าจะมีสถานที่ล้ำค่าฮวงจุ้ยแบบนี้อยู่นอกพรมแดนด้วย

“มาสิ ให้นายดูสิ่งหนึ่ง!” ในขณะนี้หงเวิงซึ่งยืนอยู่ไม่ไกลโบกมือให้เฉินเกอ

เฉินเกอผงะก่อนหลังจากได้ยิน จากนั้นเขาก็เดินอย่างรวดเร็วไปยังข้างกายของหงเวิง

“กระบี่หยูฉางเล่มนี้มีประโยชน์ยังไงกันแน่?”

เฉินเกอมองไปที่กระบี่หยูฉางในเสาหินและถาม

“กระบี่หยูฉางเล่มนี้เป็นกระบี่ยาวโบราณ ว่ากันว่าผู้ที่ได้รับมันจะสามารถมีพลังควบคุมน้ำ และนายก็คือคนที่มีคุณสมบัตินั้น”

หงเวิงอธิบายกับเฉินเกออย่างจริงจัง

เห็นหงเวิงพูดอย่างจริงจังขนาดนี้ เฉินเกอรู้สึกเหมือนเขาไม่ได้โกหกตัวเอง ยิ่งไปกว่านั้นเขารู้สึกว่าหงเวิงไม่จำเป็นต้องสร้างเหตุผลขึ้นมาเพื่อโกหกตัวเอง

“งั้นผมควรทำยังไงถึงจะเอากระบี่เล่มนี้ออกมาได้?” เฉินเกอหันศีรษะมองไปที่หงเวิงถามอย่างสงสัย

เมื่อได้ยินสิ่งที่เฉินเกอพูด หงเวิงก็เดินไปที่ข้างๆ เฉินเกอและดึงเขาไปอีกฝั่งที่ตรงหน้าหินสลัก

มีลายเส้นฝ่ามือบนหินสลักนี้ บนลายเส้นยังมีบางส่วนที่ส่วนเว้า

“วางมือของนายขึ้นไป!”

หงเวิงบอกกับเฉินเกอ

เฉินเกอถึงกับผงะหลังจากได้ยิน จากนั้นก็ค่อยๆ ยื่นมือออกไปวางไว้บนลายเส้นของหินสลัก

“แบบนี้เหรอ?”

เฉินเกอมองหงเวิงด้วยถามด้วยความสงสัย

“เดี๋ยวก่อน!” หงเวิงบอกเฉินเกอด้วยสัญลักษณ์ว่าอย่าส่งเสียง

ต่อมา ได้ยินภายในทั่วทั้งถ้ำมีเสียงน้ำไหลเป็นธารดังมา

จากนั้นตามเสียงของน้ำที่ไหล ก็เห็นน้ำใสไหลออกมาเป็นธารครั้งแล้วครั้งเล่าปรากฏขึ้นที่หินสลัก ต่างไหลพุ่งเข้าหาลายเส้นที่อยู่ใจกลางของหินสลัก