ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 869

บทที่ 869 ตกหน้าผา

“ตามเร็วเข้า ตามไปฆ่าเขาซะ!” เล่หู่กัดฟันออกคำสั่ง

จากนั้น เล่หู่ก็นำคนของเล่หงถังสิบกว่าคนไล่ล่าตามไปยังทิศทางที่เฉินเกอวิ่งหนีไป

ต้องรู้ว่าการไล่ตามของเล่หงถังนั้นรวดเร็วมาก ในไม่ช้าพวกเขาก็สามารถไล่ตามทันเฉินเกอ

และในขณะนี้ เฉินเกอก็ถึงทางตันแล้ว เขาถูกผู้คนของเล่หงถังบังคับให้ไปถึงหน้าผาแห่งหนึ่ง ข้างใต้เป็นเหวลึก

“หึ ไอ้นี่ ดูสิว่าแกจะหนีไปทางไหน!”

เล่หู่พูดทันทีด้วยท่าทางเย้ยหยัน

เฉินเกอขมวดคิ้ว จ้องมองเล่หู่อย่างเคร่งขรึม เขาคิดไม่ถึงว่าเล่หู่ละคนอื่นๆ จะตามทันตัวเองได้เร็วขนาดนี้

“แกคิดว่าแกสามารถฆ่าฉันได้เหรอ?”

เฉินเกอยกมุมปาก เผยให้เห็นมุมปากที่แปลกมองไปที่เล่หู่พูดอย่างน่าสงสัย

เล่หู่ฟังแล้วก็ผงะเล็กน้อย เขาไม่เข้าใจเฉินเกอถามแบบนี้หมายความว่าอะไร ต้องรู้ว่าตอนนี้เฉินเกอนั้นถึงทางตันแล้ว

“เหอะ! ตอนนี้แกยังมีที่ให้หนีอีกเหรอ? ด้านหลังของแกเป็นเหวลึก งั้นแกก็โดดลงไป! แน่นอนอยู่แล้วว่าแกต้องตกไปตาย!” เล่หู่จ้องมองเฉินเกอพูดอย่างเย็นชา

“งั้นเหรอ? งั้นก็ลองดู” เฉินเกอกล่าวด้วยความดูถูกหลังจากที่ฟัง

พูดจบ เฉินเกอก็หันหลังไปและกระโดดไปที่หน้าผาด้านหลัง ตกลงไปที่หน้าผาโดยตรง

เล่หู่ก็ประหลาดใจเช่นกัน เขาจะไปคิดถึงได้ยังไงว่าเฉินเกอจะเลือกวิธีนี้เพื่อจบชีวิตตัวเองแบบนี้ ยอมฆ่าตัวตายยังดีกว่าตกอยู่ในมือของเขา

“หึ!”

จากนั้น เล่หู่ก็ส่งเสียงเย็นชา หลังจากนั้นก็หันกลับมาและพาลูกน้องของตัวเองจากไป

เล่หู่รู้ว่าครั้งนี้เฉินเกอต้องตายแน่ๆ หน้าผาสูงขนาดนี้ ไม่มีความหวังที่จะอยู่รอดแน่นอน

แต่จะเป็นแบบนี้จริงๆ เหรอ?

สถานการณ์จริงๆ ต้องไม่เป็นอย่างที่เล่หู่คาดหวังอยู่แล้ว

หลังจากตกลงไปในเหวลึกที่มืด เฉินเกอยังไม่ตาย แต่ถูกต้นไม้ใหญ่ช่วยชีวิตไว้ เขาถูกแขวนอยู่บนกิ่งก้านของต้นไม้ใหญ่นี้ ข้างใต้มีแม่น้ำไหลเชี่ยว

แรงกระแทกที่ทรงพลังทำให้เฉินเกอเป็นลมหมดสติไป เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองรอดมาได้

และขณะนี้ ในป่าอีกด้านหนึ่ง

เห็นเล๋ยเล่กับโจวโน่ทั้งสองได้พาหลินจื่อหลันและ เกาจื่อเฉิงมาถึงป่าเล็กๆ นอกเมืองของเมืองมังกรแดง

“เล๋ยเล่ โจวโน่ พวกนายมาถึงสักที ฉันก็นึกว่าเกิดอะไรกับนายแล้วซะอีก”

เมื่อเห็นเล๋ยเล่และโจวโน่ทั้งสองมาถึง เจินจีที่รอคอยมานานก็รีบเดินหน้าไปกล่าวทักพวกเขาทั้งสอง แล้วรีบให้คนไปช่วยหามหลินจื่อหลันและเกาจื่อเฉิงลงมา

“เอ๊ะ? เฉินเกอล่ะ? ทำไมยังไม่เห็นเขาล่ะ?”

ตามด้วยเจินจีนึกขึ้นได้ทันทีถามโจวโน่และเล๋ยเล่ เขาไม่เห็นร่างของเฉินเกอ

“เขาให้พวกเราหนีไปก่อน ตัวเขาเองไปล่อคนของเล่หงถังออกไป”

เล๋ยเล่ขมวดคิ้ว ตอบกลับด้วยท่าทางจริงจังหนักแน่น

“อะไรนะ? อันตรายเกินไปแล้ว” เจินจีฟังแล้วก็ตกใจทันที

ต้องรู้ว่าเฉินเกอต้องเผชิญกับคนของเล่หงถังมากมายเพียงลำพัง จะสู้ได้อย่างไร จะต้องพบอันตรายมากอย่างแน่นอน

“คุณหนูใหญ่เจิน รบกวนเธอรอพวกเราอยู่ที่นี่สักพัก ฉันกับโจวโน่จะไปตามหาเฉินเกอ”