ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 890

บทที่ 890 สุสาน

ก็เห็นลูกน้องในทีมของจางเล่หยิบพลั่วและอุปกรณ์เครื่องมือต่างๆออกมา จากนั้นก็ได้เริ่มขุดจากตำแหน่งที่เท้า

“เฉินเกอ ยังต้องใช้เวลาอีกหน่อยถึงจะขุดจนทะลุ พวกเราไปพักผ่อนข้างๆกันก่อนดีกว่า!”

จางเล่มองไปที่เฉินเกอแล้วเสนอ การจะขุดทางทะลุนั้นไม่ใช่เรื่องที่ง่าย ต้องใช้เวลามากในการขุด

เฉินเกอไม่มีปัญหาอยู่แล้ว ก็พยักหน้าตกลงทันที จากนั้นได้กลับไปนั่งข้างกายของพวกเล๋ยเล่

“พี่เฉิน พี่เชื่อคนเหล่านี้มั้ย?”

เล๋ยเล่มีความกังวลเล็กน้อยมองหน้าเฉินเกอแล้วถาม

เฉินเกอชายตาไปมองเล๋ยเล่ ก็ต้องเข้าใจความหมายของเล๋ยเล่อยู่แล้ว

“วางใจเถอะ พี่มีลิมิตอยู่!”

เฉินเกอมองเล๋ยเล่แล้วตอบไปหนึ่งประโยค

ได้ฟังเฉินเกอพูดแบบนี้แล้ว เล๋ยเล่ก็ไม่ได้ไปกังวลหรือสงสัยอะไรอีก เขาเชื่อว่าเฉินเกอมีความคิดเห็นของตัวเอง

“ท่านฟ่าน คุณรู้สึกยังไง?

ติดตามมาด้วย เฉินเกอก็มองไปท่านฟ่านที่นั่งอยู่อีกฝั่ง

ตลอดทางมานี้ ท่านฟ่านไม่ค่อยพูดจาสักเท่าไหร่ เงียบสงบจนน่าสงสัย

มีกำลังคนเพิ่มขึ้นก็มีความช่วยเหลือที่เพิ่มตามมาด้วย ยังไงก็ต้องระวังไว้บ้าง

ก็ได้ยินท่านฟ่านพูดออกมาเพียงประโยคเดียว

เฉินเกอฟังแล้ว ก็พยักหน้า

เวลาก็ได้ผ่านไปสองชั่วโมง ในที่สุดก็ตามมาด้วยเสียงที่ดังมากเสียงหนึ่ง ทางเดินได้ขุดทะลุแล้ว

เฉินเกอและพวกก็ได้รีบลุกขึ้นไปกรูกันเข้าไป

แน่นอนทางเดินขนาดใหญ่ปรากฏอยู่ตรงหน้าทุกคน ด้านในทางเดินนั้นมืดมิดมาก ไม่สามารถมองเห็นอะไรได้เลย

“พวกนายสองคน เข้าไปตรวจดูทางเดินก่อน หากพบเห็นความผิดปกติ ให้รีบออกมาทันที!”

จางเล่เวลานี้ได้หันหลังไปสั่งลูกน้องในทีมสองคน

“ครับ!”

ลูกน้องสองในทีมพยักหน้าตอบรับทันที จากนั้นก็ได้เปิดไฟฉาย ได้เดินเข้าไปในทางเดินพร้อมกัน

ลูกทีมทั้งสองคนมือถือไฟฉาย ได้เดินเข้าไปข้างในทางเดิน

ผ่านไปประมาณหลายนาที ลูกทีมทั้งสองก็ได้ออกมาจากทางเดิน

“รายงานหัวหน้า ข้างในปกติทุกอย่าง สามารถเข้าไปได้ครับ!”

ลูกทีมทั้งสองรายงานกับจางเล่พร้อมเพรียงกัน

“ดี ทุกคนโปรดระวังตัวด้วย ห้ามจับไปเรื่อย ให้เดินตามทีมกันไป!”

จางเล่ฟังแล้ว ก็รีบสั่งการทันที

“ครับ!”

ได้ยินคำสั่งของจางเล่ ทุกคนก็ตอบพร้อมกัน

“เฉินเกอ ไปเถอะ พวกเราเดินเข้าไปพร้อมกัน!”

พูดจบ จางเล่ก็มองไปทางเฉินเกอแล้วกล่าว

เฉินเกอพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นก็ตามจางเล่เดินเข้าไปในทางเดินพร้อมกัน ท่านฟ่านและอีกสามคนก็เดินตามอยู่ด้านหลังของเฉินเกอ

เข้าไปแล้ว ก็เห็นบนกำแพงหินสองข้างมีรูปภาพสีที่แตกต่างกันไป ดูก็รู้ว่ามีอายุยาวนานและประวัติความเป็นมาที่นานมาก

“ท่านฟ่าน รูปเหล่านี้คุณสามารถดูออกว่ามันคืออะไรมั้ย?”

เล๋ยเล่ถามต่ออย่างสงสัย ท่าทางที่ถามอย่างอยากรู้อยากเห็นมาก

“เวลาที่พวกเขาคำนวณนั้นไม่ใช่เวลาทั่วไป แต่มันเป็นเวลาที่เขาต้องเติมเลือด!”

ท่านฟ่านก็ได้พูดขึ้นมาอีกหนึ่งประโยค

คำพูดนี้ทำให้เล๋ยเล่ฟังแล้ว จู่ๆขนก็ได้ลุกซู่ทั้งตัว

ซึ่งก็หมายความว่าคนในเผ่าผีใช้วงล้อนี้ในการคำนวณเวลาที่พวกเขาต้องดูดดื่มเลือด เพียงแค่ถึงเวลา พวกเขาก็ต้องดูดเลือดสดใหม่เพิ่มเข้าไป ทำให้คนฟังแล้วรู้สึกน่าอนาถมาก

“หัวหน้า ตรงที่มีมุกหนึ่งเม็ด ยังสามารถหยิบมันขึ้นมาได้ด้วย น่าจะมีค่ามากพอสมควร!”

เวลานี้ ลูกทีมคนหนึ่งก็ได้ตะโกนบอกกับจางเล่ จากนั้นก็ได้ยื่นมือออกไปแตะมุกที่อยู่บนกำแพงหิน

“อย่าจับ!”

เฉินเกอรีบตะโกนห้ามด้วยเสียงที่โกรธเคือง

แต่น่าเสียดาย มันสายไปเสียแล้ว ลูกทีมคนนั้นได้แกะมุกออกมาจากกำแพงแล้ว ถืออยู่ในมือ มองเฉินเกอด้วยสีหน้าที่ประหลาดใจ ไม่เข้าใจว่าทำไมเฉินเกอต้องตื่นเต้นเพียงนี้

“โวง!”

วินาทีต่อมา ก็เห็นทางเข้าของห้องโถงถูกหินขนาดมหึมาเลื่อนลงมาขวางไว้แล้ว

“ระวัง!”

เฉินเกอก็ได้ตะโกนเสียงดังอีกครั้ง จากนั้นก็ได้กดท่านฟ่านและอีกสามคนลงไปบนพื้น

ตามมาด้วย ลูกธนูที่นับไม่ถ้วนก็ได้ยิงออกมาจากรอบๆกำแพง

เพียงชั่วขณะ ลูกทีมหลายคนของจางเล่ไม่ทันตั้งตัว ก็ได้ถูกลูกธนูยิงเข้าโดยตรง ล้มจมกองเลือดทีละคน

เพียงครู่เดียว ทุกคนก็ถูกกดทับไว้บนพื้น ไม่มีคนกล้าเงยหน้าขึ้นมอง กลัวว่าจะโดยลูกธนูยิงทะลุศีรษะ

สถานการณ์แบบนี้เป็นใครก็คาดไม่ถึง คาดไม่ถึงว่าด้านในนี้จะมีค่ายกลซ่อนอยู่