ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 896

บทที่ 896 รังหมี

“ท่านฟ่าน คุณจำอะไรไม่ได้เลยเหรอ?”

เฉินเกอถามท่านฟ่านถามด้วยความสงสัย

ท่านฟ่านส่ายหัวเล็กน้อย ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสงสัย เขาจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา

“ท่านฟ่าน ทำไมคุณต้องกลืนมุกผี?”

เฉินเกอจ้องไปที่ท่านฟ่านและซักถาม

ถ้าท่านฟ่านไม่กลืนมุกผีนี้ ท่านฟ่านก็จะไม่กลายเป็นแบบนั้น

“ฉันกลืนมุกผีเหรอ?”

หลังจากท่านฟ่านได้ฟัง ก็ตกใจมาก เบิกตากว้างจ้องไปที่เฉินเกอและถาม

“ใช่ เมื่อกี้คุณกลืนมุกผีเข้าไป ซึ่งทำให้คุณกลายเป็นคนบ้าคลั่ง และทำร้ายพวกเรา!”

เฉินเกอเล่าเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้ฟัง

ท่านฟ่านรีบมองลงไปที่มุกผี สีหน้าของเธอดูเหมือนไม่อยากเชื่อ

“แต่ฉันจำอะไรไม่ได้จริงๆ ฉันจำได้แค่ตอนที่คุณส่งมุกผีมาให้ฉัน หลังจากนั้นฉันก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น!”

ท่านฟ่านไม่ได้พูดเล่น

เฉินเกอมองไปที่ท่านฟ่าน และรู้สึกว่าท่านฟ่าน ไม่ได้โกหก และรู้สึกว่าท่านฟ่านพูดเป็นความจริง

ดูเหมือนว่าปัญหาจะอยู่ที่มุกผี และมุกผีนี้ต้องมีปัญหาแน่นอน

แต่เฉินเกอเองก็สัมผัสมุกผีเช่นกัน ทำไมถึงไม่เกิดอะไรกับเขา? ในระหว่างนี้ต้องมีอะไรผิดปกติๆเกิดขึ้นแน่นอน?”

หลังจากคลายความกังวลสักพัก เฉินเกอก็ขอให้เล๋ยเล่นำผ้าขาวมา ห่อมุกผีไว้ใส่กระเป๋าเป้

สิ่งที่น่ากลัวขนาดนี้อย่าเอาไว้ข้างกายจะดีกว่า ใครจะรู้ว่าเดี๋ยวจะเกิดอะไรขึ้น

ในไม่ช้า เฉินเกอและทั้งห้าคนก็พบทางออก และออกจากดินแดนเผ่าผี

หลังจากออกไป ทั้งห้าคนไม่ได้อยู่ที่เชิงเขา แต่อยู่บนภูเขา

ในเวลานี้ ภายนอกทั้งหมดมีลมเหนือโชยมา และมีหิมะตกหนัก

“ทำไมที่นี่ถึงมีหิมะตก!”

หลังจากเล๋ยเล่มองดู ก็อุทานออกมาทันที

“อย่าไปสนใจเลย รีบหาที่หลบกันก่อน!”

หลังจากเฉินเกอดูสภาพแวดล้อมโดยรอบแล้ว ก็พูดแนะนำให้เล๋ยเล่และคนอื่นๆ

จากนั้น ทั้งห้าคนก็ค้นหาที่หลบหิมะบนภูเขา

หลังจากค้นหาสักพัก ก็พบถ้ำมืด

เฉินเกอและทั้งห้าคนรีบเข้าไปในถ้ำ และในเวลานี้ด้านนอกก็เต็มไปด้วยหิมะตกหนัก และพายุที่รุนแรง

โชคดีที่พวกเขาทั้งห้าคนพบสถานที่ที่เหมาะสำหรับหลบหิมะได้ทันเวลา มิฉะนั้น พวกเขาทั้งห้าคนจะต้องถูกกลบอยู่ใน

หิมะภูเขานี้

“อืม? มันเหม็นมาก นี่คือกลิ่นอะไร?”

ทันทีที่เขาเข้าไปในถ้ำ เล๋ยเล่ก็บีบจมูก ขมวดคิ้วและอุทานออกมา

เมื่อได้ยินคำพูดของเล๋ยเล่ เฉินเกอและทั้งสี่คนก็ได้กลิ่นที่ฉุนและเหม็นมาก ซึ่งทำให้ท้องของทุกคนคลื่นไส้ และอดไม่ได้ที่

จะอาเจียนออกมา

แต่พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากอยู่ที่นี่ และรอจนกว่าพายุหิมะจะพัดผ่านไปก่อนค่อยออกไป

“อดทนอีกนิด ข้างในนี้มันคงมีสัตว์บางชนิดอาศัยอยู่!”

เฉินเกอมองไปที่เล๋ยเล่และพูดกับพวกเขา

หลังจากพูดจบ ทั้งห้าคนต่างพากันนั่งลง และรอให้พายุหิมะผ่านไป

เพียงแต่ว่าพายุหิมะนี้ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงเลย

เวลาผ่านไปโดยไม่รู้ตัว เฉินเกอและทั้งห้าคนก็หลับตาพักผ่อนชั่วคราว พวกเขาไม่ได้พักผ่อนมาทั้งวันทั้งคืน และก็เหนื่อย

ล้าหมดเรี่ยวแรง

การนอนหลับนี้ไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญคือพวกเขาไม่รู้สถานการณ์ของถ้ำที่พวกเขาอยู่เลย