ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 897

บทที่ 897 หน้าผา

อย่างไรก็ตามเฉินเกอไม่ให้โอกาสมันแน่นอน

เฉินเกอกลิ้งลงไปที่พื้นและลอดเข้าไปใต้ท้องของหมีขาว จากนั้นได้เฉือนท้องของหมีขาว แล้วใช้กระบี่ซิงหยวนทิ่มแทงเข้า

ไปในท้องหมีขาว

คราวนี้ ในที่สุดก็สามารถเจาะท้องหมีได้

“โฮ่ง!”

หมีขาวรู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรง ทันใดนั้นก็คำรามขึ้นไปบนฟ้า

แต่นี่ก็ไม่สามารถฆ่าหมีขาวได้อย่างสมบูรณ์ ยิ่งทำให้มันบ้าคลั่งมากขึ้น และโจมตีเฉินเกออย่างบ้าคลั่งและต่อเนื่อง

คนกับหมีตัวหนึ่งกำลังกระโดดไปรอบๆภูเขา ดูแล้วตลกมาก

อย่างไรก็ตามในขณะนี้ หมีขาวเปลี่ยนเป้าหมายของมัน โดยมุ่งเป้าไปที่เล๋ยเล่และทั้งสี่คนที่ซ่อนตัวอยู่ด้านข้าง และหัน

ศีรษะของเขาและพุ่งไปที่เล๋ยเล่และทั้งสี่คน

“ระวัง!”

เฉินเกอตะโกนเตือนเล๋ยเล่และทั้งสี่คน

เล๋ยเล่และทั้งสี่คนรีบตั้งสติ และหลบจากด้านหลังต้นไม้ใหญ่

“ตูม!”

หมีขาวชนต้นใส่ไม้ใหญ่ และแรงกระทบที่รุนแรงสั่นสะเทือนจนทำให้เล๋ยเล่และทั้งสี่คนกระเด็นออก

ในเวลานี้เท้าของเจินจียืนไม่นิ่ง เหยียบพลาด และเธอก็ลื่นหล่นลงไปที่หุบเขา

เมื่อเฉินเกอเห็น ก็รีบวิ่งมาทันที เตะตัวหมีขาว จนหมีขาวหล่นลงภูเขา และตกลงไปในหุบเขา

จากนั้น เฉินเกอเตรียมจะไปช่วยเจินจี

แต่เนื่องจากดินโดยรอบได้ทรุดลง เฉินเกอจับตัวเจินจีได้ และทั้งคู่ก็หล่นลงไป

“เฉินเกอ”

“เจินจี!”

เมื่อเห็นทั้งสองตกลงไปในหุบเขา เล๋ยเล่และโจวโน่ก็ตะโกนเสียงดัง

หลังจากผ่านไปนานพอสมควร เฉินเกอและเจินจีค่อยๆฟื้นขึ้นมา

หลังจากทั้งสองตื่นขึ้นมา พากันประหลาดใจมาก ไม่คาดคิดว่าพวกเขาจะไม่ตาย แต่ถูกแขวนไว้บนกิ่งไม้

“เจินจี ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

เฉินเกอถามเจินจีด้วยความเป็นห่วง

เจินจีส่ายหัวเล็กน้อย และตอบว่า “ฉันไม่เป็นไร แต่แขนของฉันเจ็บนิดหน่อย น่าจะข้อแขนเคล็ด!”

ด้วยเหตุนี้ เจินจีจึงลูบแขนของเธอ

เฉินเกอคว้าแขนของเจินจีอย่างรวดเร็ว และบีบนวดเบาๆ

“โชคดี ที่กระดูกไม่หัก น่าจะแพลง!”

หลังจากตรวจสอบเสร็จ เฉินเกอก็ให้คำตอบ

ได้ยินคำตอบของเฉินเกอ เจินจีก็รู้สึกโล่งใจ

“แล้วตอนนี้พวกเราจะลงไปยังไง?”

เจินจีมองไปที่ด้านล่าง ยังมีระยะห่างจากด้านล่างพอสมควร และข้างล่างก็มืดสนิท มองไม่เห็นว่าข้างล่างเป็นยังไง

“เดี๋ยวก่อน คุณได้ยินเสียงอะไรไหม?”

ในตอนนี้เฉินเกอมองไปที่เจินจีและถาม

หลังจากพูดจบ ทั้งสองคนก็นิ่งเงียบ และตั้งใจฟังการเคลื่อนไหวจากด้านล่าง

หลังจากฟังสักพัก ทั้งสองคนก็แสดงอาการประหลาดใจ ในเวลาเดียวกันก็มีปฏิกิริยา มองหน้ากันและอุทานว่า “มันเป็น

เสียงน้ำไหล!”

“ใช่ ใช่แล้ว มันเป็นเสียงของน้ำ มีแม่น้ำอยู่ด้านล่าง!”

เฉินเกอพยักหน้าพูดอย่างมั่นใจ

“คุณคิดจะ…”

เมื่อเจินจีเห็นท่าทางของเฉินเกอ และก็เข้าใจทันที มองไปที่เฉินเกอและพูด

เฉินเกอยิ้ม มีเพียงเจินจีคนเดียวที่เข้าใจความคิดของเขาได้อย่างรวดเร็ว

“คุณเข้าใจฉันดี เราไม่มีทางอื่น นอกจากต้องลองเสี่ยง!”

เฉินเกอพูดกับเจินจี