ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 898

บทที่ 898 ประหลาดใจมาก

หลังจากเจินจีได้ฟัง ไม่มีความคิดเห็นใดๆ

จากนั้น เฉินเกอก็จัดการหมาป่า ถอนขนออกให้หมด ขนหมาป่าเป็นสิ่งมีค่า บางทีมันอาจจะขายได้ราคาดี จากนั้นเขาก็

หั่นเนื้อชิ้นใหญ่

เอาไปล้างทำความสะอาดในแม่น้ำ แล้วเฉินเกอก็ก่อกองไฟ และย่างเนื้อหมาป่าไว้บนนั้น

ไม่ใช่เรื่องดีที่จะออกเดินทางด้วยความหิว ยังไงก็กินให้อิ่มก่อนค่อยว่ากัน

ผ่านไปหลายสิบนาที ในที่สุดเนื้อหมาป่าย่างก็สุก และพร้อมที่จะลงมือกิน

เฉินเกอหั่นมาสองสามชิ้นวางบนใบไม้ และส่งให้เจินจี

จากนั้นทั้งสองก็นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ลิ้มรสความอร่อย

“อืม ต้องบอกเลยว่า เนื้อหมาป่านี่สดอร่อยมาก รสชาติแตกต่างจากเนื้อหมูโดยสิ้นเชิง!”

หลังจากกินไปคำหนึ่งเฉินเกอก็อุทานออกมา นี่เป็นครั้งแรกที่เขากินเนื้อหมาป่า รู้สึกไม่ธรรมดาจริงๆ

แต่ว่าขอเพียงทำให้อิ่มท้องได้ ไม่ว่าจะเป็นเนื้ออะไรก็ตาม

หลังจากรับประทานอาหารอิ่ม เฉินเกอและเจินจีก็จัดเก็บทำความสะอาด จัดการกับกองไฟเรียบร้อยแล้วก็พร้อมที่จะออก

เดินทางอีกครั้ง

“ฟิ้วๆ!”

จากนั้นในขณะนี้ มีเสียงใบไม้สั่นไหวไปมา ราวกับว่ามีบางสิ่งเคลื่อนไหวอีกครั้ง

เฉินเกอตื่นตัวในทันที คว้าเจินจีและซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้อย่างรวดเร็ว

ทันทีที่ทั้งสองซ่อนตัวเสร็จ ก็เห็นร่างบางและแปลกประหลาดโผล่ออกมาจากป่า หลังจากที่กระโดดออกไปแล้วพวกเขาก็

ล้อมรอบศพของหมาป่า จากนั้นก็เริ่มก้มตัวเพื่อแทะกิน

เมื่อเห็นฉากนี้ เฉินเกอและเจินจีต่างประหลาดใจอย่างมาก

สัตว์ประหลาดเหล่านี้รูปร่างเหมือนมนุษย์ แต่เป็นสัตว์ประหลาดที่ไม่ใช่มนุษย์จริงมันคืออะไร แล้วพวกมันกินเนื้อดิบและ

ดูดเลือด

อาจเป็นไปได้ว่า .

ทันใดนั้น ความคิดที่เหลือเชื่อก็ผุดเข้ามาในสมองของเฉินเกอ

ใช่ สิ่งมีชีวิตเหล่านี้เรียกว่าเผ่าผี

“เฉินเกอ พวกนี้เป็นสัตว์ประหลาดประเภทไหนกัน?”

เจินจีถามเฉินเกอด้วยความสงสัย

“พวกนี้แหละคือเผ่าผี!”

เฉินเกอตอบเจินจีทันที

“ห๊ะ!”

หลังจากที่เจินจีได้ยินสิ่งนี้ก็อ้าปากกว้าง ไม่น่าเชื่ออย่างยิ่ง และเกือบจะอุทานออกมา

แต่เผ่าผีเหล่านี้ก็เริ่มสังเกตเห็น

เผ่าผีหลายคนเริ่มรู้สึกตัว และเริ่มมองไปรอบๆในป่า

“ไป ... พวกเรารีบไปกันเถอะ!”

เฉินเกอรู้ว่าเผ่าผีอาจจะสังเกตเห็นแล้ว เขาจึงรีบเตือนเจินจี

หลังจากพูดจบ เฉินเกอก็พาเจินจีวิ่งสุดเร็ว

ทันใดนั้น เผ่าผีพบเฉินเกอทั้งสองคน และไล่ล่าพวกเขาอย่างรวดเร็ว ในขณะที่ไล่ตามพวกเขาตะโกนอยู่ตลอดเวลา

การได้เห็นคนมีชีวิต มันเป็นสิ่งที่ดึงดูดอย่างมากสำหรับเผ่าผี พวกเขาโหยหาเลือดสดๆ ความอยากกินเลือดสดๆ

ด้วยวิธีนี้ เฉินเกอทั้งสองคนและเผ่าผีอีกหลายคนจึงวิ่งหนีและไล่ตามเข้าไปในป่า

อย่างไรก็ตามความเร็วของชนเผ่าผีนั้นเร็วมาก ชั่วพริบตาก็ไล่ตามพวกเฉินเกอจนทัน และล้อมรอบพวกเขาไว้

“เฉินเกอ ตอนนี้เราจะทำอะไรดี?”

เจินจีมองเฉินเกอด้วยความกังวล

“ไม่ต้องกลัว มีฉันอยู่!”