ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 899

บทที่899 เล๋ยเล่กลืนมุกผีไป

ตามข้อมูลที่ท่านฟ่านบอกกับเฉินเกอก่อนที่จะจากไป มุกผีที่พวกเขาได้รับจากการผจญภัยครั้งนี้มันเป็นเพียงสมบัติลับของต้นตระกูลเผ่าผีที่ใช้ในการเพิ่มพลังวิชา ท่านฟ่านพยายามอย่างสุดชีวิตเพื่อตามหามัน เพราะเคยได้ยินมาว่ามันสามารถจะทำให้คนแก่กลับไปเป็นหนุ่มสาวได้อีกครั้ง

ทว่าคนที่ไม่มีพลังวิชาอย่างท่านฟ่านคิดไม่ถึงว่ามุกผีนี้ยังมีจิตวิญญาณแฝงอยู่ เขาเกือบจะถูกควบคุมและถูกทำให้กลายเป็นผี ดังนั้นเขาจึงต้องตัดใจมอบมันให้กับเฉินเกอ เพื่อเป็นการตอบแทนเขาที่ช่วยชีวิต

และสมบัติลับที่แท้จริงของกุ่ยจงก็คือมุกทิพย์ผีที่อยู่ในมือของราชาผี ตั้งแต่ครั้งที่แล้วที่เทพกับผีต่อสู้กัน ราชาผีก็ได้นำมุกทิพย์ผีหนีเข้าไปรักษาตัวในขอบเขตว่างเปล่า ตามที่ท่านฟ่านศึกษามาหลายปี ขอบเขตของมันถูกล็อกไว้แถวเขาตงอู ท่านฟ่านได้มอบแผนที่ที่เขาวาดขึ้นมาเองให้กับเฉินเกอ และในใจของเฉินเกอก็มีแผนการขั้นต่อไปแล้ว เขาตัดสินใจว่าต้องนำสมบัติลับของกุ่ยจงมาให้ได้เพื่อมาคลี่คลายความลับของกุ่ยจง ดูว่ามันจะสามารถตามหาเบาะแสของเทพมารหรือผลึกสวนหลิงได้หรือไม่

เช้าตรู่ของวันที่สอง เฉินเกออยากจะเขย่าปลูกเล๋ยเล่ที่หลับเป็นตายอยู่ข้างกาย แต่กลับพบว่าเล๋ยเล่นั้นหลับเหมือนหมูที่ตายแล้วเขย่ายังไงก็ไม่ตื่น เฉินเกอลูบกระเป๋าที่หน้าอก พบว่ามุกผีที่ท่านฟ่านให้เขานั้นได้หายไปแล้ว!

“เล๋ยเล่ เล๋ยเล่! ” เฉินเกอรู้สึกว่าเรื่องนี้มันผิดปกติ ก็ได้ตบหน้าเล๋ยเล่พร้อมกับตะโกนเรียก ขณะที่เขาพลิกร่างกายของเล๋ยเล่ ก็เห็นหน้าของเล๋ยเล่คล้ำจนม่วง ลางสังหรณ์ที่ไม่คาดคิดได้แพร่กระจายหัวของเฉินเกอ!

ขณะที่เฉินเกอดึงกระบี่ซิงหยวนออกมาเตรียมรับมือกับการกลายพันธุ์ของเล๋ยเล่นั้น เล๋ยเล่พยายามขัดขืนจนค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาได้ มองเฉินเกอที่อยู่ตรงหน้าแล้วกล่าวขึ้น “คุณเป็นใครน่ะ? พี่ชาย ผมรู้จักคุณมั้ย? ผม ผม ผมรู้สึกคุ้นหน้ามากเลย! ”

“เล๋ยเล่ ฉันคือเฉินเกอไง นายจำฉันไม่ได้แล้วเหรอ? มุกผีล่ะ? ถูกนายกลืนเข้าไปแล้วเหรอ? ” เฉินเกอมองที่ลำคอของเฉินเกอ ก็ไม่พบความปกติอะไร หลังจากที่เล๋ยเล่ตื่นขึ้นมาแล้วสีหน้าก็ค่อยๆ กลับมาเป็นปกติ

เฉินเกอ? ทำไมผมถึงได้นอนกับคุณ ไม่ได้เกิดอะไรขึ้นกับพวกเราใช่มั้ย? เล๋ยเล่ม้วนผ้าห่มขึ้น มองเฉินเกอด้วยสีหน้าที่รังเกียจ

“ดูเหมือนนายจะสูญเสียความทรงจำแล้ว อย่าขยับ ให้ฉันดูหน่อยว่าร่างกายของนายเกิดอะไรขึ้น” เฉินเกอพลางเก็บกระบี่ พลางเดินไปหาเล๋ยเล่ และได้ใช้นิ้วสองนิ้วไปทาบที่หน้าผากของเล๋ยเล่ จากนั้นก็ถ่ายทอดพลังเข้าไปด้านใน พร้อมกับสังเกตการเปลี่ยนแปลงของเล๋ยเล่

“น่าแปลก ร่างกายของนายแข็งแกร่งกว่าเมื่อก่อนหลายเท่าตัว ร่างกายนี้สามารถเสมอกับขอบเขตเจินเสิน แต่ว่าพลังของนายหายไปหมดเลย ไม่มีเจินชี่เลยแม้แต่นิดเดียว เหมือนกับว่าได้กลายเป็นคนปกติไปแล้ว”

เฉินเกอกล่าว “ฉันเคยได้ยินท่านฟ่านพูดว่ามุกผีนี้สามารถทำให้คนแก่กลายเป็นหนุ่มได้ เปลี่ยนแปลงร่างกายได้ เขาเป็นคนปกติจึงทำไม่สำเร็จ แต่นายเป็นคนที่รวมร่างกับผี หรือว่ามุกผีนี้จะจำเจ้าของได้ ก็เลยให้นายดูดซับอัตโนมัติและเสริมสร้างให้นายแข็งแกร่ง จากนั้นก็ทำให้นายกลับสู่สถานะของผู้ฝึกตน? ”

“พี่ชายพี่กำลังถ่ายหนังอยู่เหรอ? ทำไมผมถึงฟังไม่เข้าใจเลย ผมเป็นเพียงนักศึกษาคนหนึ่ง” เล๋ยเล่พูดจบก็จะพังประตูออกไป

เฉินเกอใช้มือข้างเดียวดันประตูไว้ เล๋ยเล่เปิดยังไงก็เปิดไม่ได้ สุดท้ายเล๋ยเล่ใช้กำลัง ประตูทั้งบานได้แหลกละเอียดไปในพริบตา

“ห๊า? เล๋ยเล่ถูกพลังของตัวเองทำให้ตกใจ เฉินเกออาศัยจังหวะนี้ พูดกับเล๋ยเล่: “เล๋ยเล่ นายกับฉันเป็นพี่น้องที่ร่วมเป็นร่วมตายกัน นายถูกของวิเศษชิ้นหนึ่งทำให้ร่างกายเกิดความเปลี่ยนแปลง สูญเสียความทรงจำหลังจากช่วงที่กลายเป็นผู้ฝึกตนทั้งหมด หากไม่เชื่อนายลองนึกย้อนดูว่ามาที่นี่ได้อย่างไร หากนายเชื่อใจฉัน ฉันสามารถทำให้นายกลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อนได้ อาจจะแข็งแกร่งกว่าเมื่อก่อนอีก”

“ผม....ผม....ผมเป็นใครกันแน่? ” เล๋ยเล่เข้าสู้ห้วงแห่งความคิด