ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 900

บทที่ 900 หมู่บ้านโล่เสีย

“โอเค!”

พวกเขาทั้งสองไม่มีความคิดเห็นสักนิด ตอบรับไปโดยตรง

สำหรับการผจญภัยครั้งนี้ ทั้งหมดก็ล้วนไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พวกเขาสามคนไม่รู้ว่าหนทางข้างหน้าจะต้องพบเจอกับอะไร

และพวกเขาสามารถทำได้อย่างเดียวก็คือเตรียมพร้อมรับมือกับศัตรู ไม่ว่าจะมารูปแบบไหนก็พร้อมสู้

แน่นอนอยู่แล้ว มีเฉินเกออยู่ เจินจีและเล๋ยเล่ทั้งสองคนก็วางใจขึ้นมาก อย่างน้อยพวกเขาก็รู้ว่าเฉินเกอจะไม่ปล่อยให้พวกเขาเกิดเรื่องขึ้นเป็นแน่

คืนวันนั้น ทั้งสามคนหลับพักผ่อนเร็วมาก

ในเมื่อพรุ่งนี้จะต้องเริ่มการผจญภัยครั้งใหม่ จะต้องสะสมกำลังและจิตใจเป็นแน่ ต้องมีสภาพท่าทีที่ดีถึงจะถูก

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น ทั้งสามคนก็ขยับตัวแล้ว

เฉินเกอได้ออกเดินทางตามแผนที่ที่ท่านฟ่านมอบให้ ไปค้นหาความลับของเผ่าผี

ก้าวแรก พวกเขาทั้งสามคนจะต้องขับรถไปยังหมู่บ้านโล่เสียก่อน

จากเมืองที่พวกเขาทั้งสามคนอยู่ไปถึงหมู่บ้านโล่เสียต้องใช้เวลาสองวัน และเวลาสองวันนี้พวกเขาก็ทำได้เพียงใช้ชีวิตอยู่บนท้องถนน

แปดโมงเช้า ทั้งสามคนเริ่มออกเดินทางอย่างเป็นทางการ

มุ่งไปทางหมู่บ้านโล่เสียด้วยความรวดเร็ว

เจินจีที่นั่งอยู่เบาะที่นั่งข้างคนขับกำลังอ่าน《ทฤษฎีหยิงหยาง》หนังสือเล่มนั้นที่ยืมมาจากห้องโถงของเล๋ยเล่

“หนังสือเล่มนี้ไม่ได้ระบุไว้ว่าใครเป็นคนเขียนกันแน่!”

หลังจากอ่านไปสักพัก เจินจีก็พบกับปัญหาอย่างหนึ่ง จึงรีบเตือนเล๋ยเล่กับเฉินเกอ

“ใช่ ปัญหานี้ตอนแรกฉันก็เจอแล้ว หรือเป็นเพราะตอนที่เผยแพร่ลืมระบุไว้?”

แน่นอนว่าเล๋ยเล่ก็พบกับปัญหานี้ตั้งนานแล้ว เพียงแต่เขาไม่ได้ไปใส่ใจ

ตอนนี้ได้ยินเจินจีเสนอปัญหานี้ขึ้นมา ดังนั้นจึงได้ทำการคาดเดาอย่างกล้าหาญ

“เป็นไปไม่ได้ การเผยแพร่หนังสือชนิดนี้จะต้องผ่านการถูกตรวจสอบอย่างเข้มงวด หากว่าการระบุผู้เขียนตกหล่น แบบนั้นการตรวจสอบการเผยแพร่จะต้องไม่ผ่านเป็นแน่”

สำหรับการคาดเดาของเล๋ยเล่ เจินจีได้ปฏิเสธไปโดยตรง

“ฉันคิดว่าน่าจะมีความเป็นไปได้ทางหนึ่ง นั่นก็คือผู้เขียนหนังสือเล่มนี้มีความพิเศษมาก ดังนั้นจึงไม่ได้เอาชื่อของเขามาระบุลงไป!”

เวลานี้เฉินเกอก็ได้เอ่ยปากพูดการคาดเดาของตัวเองออกมา

“อืม ฉันคิดว่าที่คุณพูดมีความเป็นไปได้มาก!”

การพูดเช่นนี้ของเฉินเกอ เจินจีแสดงความเห็นด้วย

“แต่ว่าในเมื่อฐานะของผู้เขียนคนนี้มีความพิเศษ แบบนั้นแล้วหนังสือเล่มนี้ก็น่าจะมีความพิเศษมากด้วยใช่ไหม? ทำไมหนังสือเล่มนี้ถึงยังสามารถเผยแพร่ได้ล่ะครับ”

เล๋ยเล่รู้สึกประหลาดใจจึงพูดต่อ

“หนังสือสามารถเผยแพร่ แต่ฐานะของนักเขียนพิเศษไม่สามารถให้คนอื่นรู้ได้ คิดว่าในนั้นจะต้องมีความลับที่ไม่สามารถให้คนรู้ได้เป็นแน่”

เจินจีก็พูดด้วยความรู้สึกแปลกและประหลาดใจ

“ใช่แล้ว เจินจี ในหนังสือเล่มนี้มีหรือไม่มีบันทึกเกี่ยวกับป้ายเส่ส้าของเผ่าเส่ส้า?”

ในเวลานี้ เฉินเกอนึกอะไรได้กะทันหันจึงได้รีบถามเจินจี

หลังจากที่เจินจีได้ยิน ก็เปิดหนังสืออีกครั้งทันที จากนั้นก็ค้นหาอย่างละเอียด

หลังจากค้นหาสักพักหนึ่ง ก็ถูกเจินจีหาเจอตามคาด

“มีอยู่จริงด้วย ป้ายเส่ส้า เป็นสรรพาวุธแห่งเผ่าของเผ่าเส่ส้า สามารถใช้เพื่อปกครองควบคุมผีและวิญญาณทั้งหมดได้”

เจินจีได้อ่านข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับป้ายเส่ส้าออกมาให้เฉินเกอฟัง

หลังจากเฉินเกอฟังเสร็จก็พยักหน้า

ดูเหมือนว่าสิ่งที่ท่านฟ่านบอกกับตัวเขาเองนั้นทั้งหมดนั้นเป็นความจริง

“ครั้งนี้เป้าหมายที่พวกเราไปคงไม่ได้เป็นเพราะป้ายเส่ส้าหรอกใช่ไหม?”

สมองของเล๋ยเล่ก็ปราดเปรียวมาก มีปฏิกิริยาขึ้นมาทันที มองแล้วถามไปยังเฉินเกอ

เมื่อได้ยินเล๋ยเล่ถาม เจินจีก็เคลื่อนสายตาไปมองที่เฉินเกอ

เฉินเกอไม่ได้ปฏิเสธ

“ใช่ ไม่ผิด ครั้งนี้พวกเราไปแดนจี๋หยิงก็เพื่อค้นหาแดนของเผ่าเส่ส้าให้พบ สุดท้ายนั้นก็เอาป้ายเส่ส้านี้!”

เล๋ยเล่พูดจาไม่ออกด้วยความหอบ

“เธอดื่มน้ำก่อน ค่อยๆ พูด ไม่ต้องรีบ”

เจินจีรีบส่งน้ำให้เล๋ยเล่แล้วพูดเตือน

หลังจากที่เล๋ยเล่ดื่มน้ำไปแล้ว สงบอารมณ์ของตัวเองลงหน่อยแล้ว ใจเย็นขึ้น

“เป็นแบบนี้ครับ เมื่อกี้ที่ผมไปห้องน้ำ ในห้องน้ำได้ยินผู้ชายสองคนคุยกัน ในคำพูดของพวกเขาเอ่ยถึงเผ่าเส่ส้า ก็เหมือนกับพวกเราที่มาเพื่อมุ่งไปที่เผ่าเส่ส้าครับ”

เล๋ยเล่พูดอย่างแผ่วเบากับเฉินเกอและเจินจี

ได้ฟังคำพูดของเล๋ยเล่ เฉินเกอและเจินจีก็เงยหน้าขึ้นมองไปรอบๆ

เมื่อมั่นใจว่าไม่มีผู้อื่น หลังจากที่ปลอดภัยแล้วก็มองไปทางเล๋ยเล่

“เล๋ยเล่ แกแน่ใจนะว่าไม่ได้ฟังผิด?”

เฉินเกอถามเล๋ยเล่เพื่อความแน่ใจ ไม่ว่ายังไงเรื่องนี้ก็ล้อเล่นไม่ได้

“เป็นไปไม่ได้ ผมไม่ได้ฟังผิด ถูกต้องพันหมื่นเปอร์เซ็นต์ สองคนนั้นพูดถึงเผ่าเส่ส้า!”

เล๋ยเล่พยักหน้าตอบด้วยความแน่วแน่

มองดูสีหน้าของเล๋ยเล่ เฉินเกอและเจินจีก็เชื่อเขาอย่างแน่นอน

ตอนนี้ดูท่าแล้ว คนที่มาค้นหาเผ่าเส่ส้าก็ไม่ได้มีเพียงแค่พวกเขาสามคนแล้ว

“สองคนนั่นหน้าตายังไงแกจำได้ไหม?”

หลังจากที่ครุ่นคิดครู่หนึ่ง เฉินเกอก็มองไปทางเล๋ยเล่แล้วถามอีกครั้ง

เล๋ยเล่รีบเงยหน้าขึ้นมองหาไปทั่วๆ ทันที

หลังจากหาอยู่ครู่หนึ่ง เล๋ยเล่ก็หาเงาร่างของผู้ชายสองคนนั้นที่เจอในห้องน้ำเมื่อครู่ได้สำเร็จ

“อยู่ตรงนั้น!”

เล๋ยเล่แอบชี้ไปยังโต๊ะอาหารโต๊ะหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลนักอย่างระมัดระวัง

โต๊ะอาหารโต๊ะนั้นมีผู้ชายนั่งอยู่สี่คน ทุกคนล้วนสวมใส่เสื้อผ้าสีดำ แค่มองดูก็รู้ว่าไม่เหมือนเป็นคนดีอะไร