ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 903

บทที่ 903 บรรดานักล่าทั้งหลาย

“พี่ชาย พวกเราแค่มาทำการค้าขายเล็กๆ เท่านั้นเอง！”

เฉินเกอได้รับสัญญาณขอความช่วยเหลือจากเจินจี ยิ้มออกมาแล้วลุกขึ้นยืนตอบคำถามของนักล่า

นักล่าคนนี้มองมาที่เฉินเกอด้วยสายตาที่เย็นชา

“แม่งเอ้ยแกเป็นใครวะ？กูกำลังพูดกับสาวสวยคนนี้อยู่ เกี่ยวอะไรกับแกด้วย？”

นักล่าคนนี้หยิ่งผยองมากจ้องมองเฉินเกอด้วยสายตาโกรธเคืองและด่ากราดเขาออกมา

หลังจากที่เฉินเกอได้ยินแล้ว คิ้วขมวดเข้าหากัน และสีหน้าเปลี่ยนไปทันที

“โฮ้ง！”

วินาทีต่อมา เฉินเกอลงมือจัดการทันที

แค่พลังฝ่ามือเดียวของเฉินเกอก็ทำให้นักล่าคนนี้กระเจิงออกไปทันที

เมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ นักล่าคนอื่นๆ ทยอยกันลุกขึ้น จากนั้นดึงมีดของตัวเองออกมาทันที และจ้องมองไปที่เฉินเกอด้วยความโกรธ

พวกเขาคิดไม่ถึงว่าเฉินเกอจะลงมือออกมาแบบนี้โดยตรง และฝีมือยังเก่งกล้ามากขนาดนี้

“พวกเขาไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป มาที่นี่ต้องมีวัตถุประสงค์อะไรแน่นอน！”

นักล่าอีกคนพูดขึ้นมา

“ลุย！”

พูดจบ นักล่ากลุ่มนี้ทุกคนต่างเข้ามาโจมตีเฉินเกอทั้งสามคน

เฉินเกอไม่ได้ตกใจอะไร ใช้พลังฝ่ามือออกไปอีกครั้ง

เสียงดังที่สะเทือนออกมาทำให้นักล่ากลุ่มนี้กระเจิงออกไปทันที

“ไป！”

หลังจากที่เสียงดังสะเทือนนักล่าพวกนี้จนกระเจิงไปแล้ว เฉินเกอรีบดึงเล๋ยเล่และเจินจีออกไปจากร้านอาหารทันที แม้แต่ค่าอาหารก็ไม่ทันได้จ่าย

หลังจากที่ออกไปจากร้านอาหารแล้ว เฉินเกอทั้งสามคนรีบขึ้นรถแล้วขับออกไปทันที

เมื่อนักล่ากลุ่มนั้นไหวตัวได้แล้ววิ่งออกมาตามหาพวกเขานั้น เฉินเกอทั้งสามคนได้หายตัวไปตั้งนานแล้ว

“แม่งเอ้ย สามคนนี้ต้องไม่ใช่บุคคลธรรมดาแน่นอน ต้องรีบรายงานหัวหน้าทราบแล้ว！”

ผู้นำนายหนึ่งออกคำสั่งกับนักล่าคนอื่นๆ ขึ้นมาทันที

เวลานี้ ถือว่าเฉินเกอทั้งสามคนได้เปิดเผยตัวตนออกมาแล้วอย่างสมบูรณ์

“ฮู้！”

เมื่อนั่งอยู่บนรถ เล๋ยเล่ถอนหายใจหอบออกมาแรงๆ

เมื่อกี้ทำให้เขาตกใจแทบตาย

เขาคิดไม่ถึงว่าเฉินเกอจะลงมือจัดการอีกฝ่ายออกมาโดยตรง

“พี่เก่งจริงๆ ใช้เวลาไม่นานก็จัดการคนกลุ่มนั้นให้กระเจิงไปเลย พลังของคนหนึ่งคนสามารถจัดการคนหมื่นคนได้เลย！”

เล๋ยเล่ไม่ลืมที่จะชื่นชมเฉินเกอออกมา

“นายนี่คราวหลังตั้งสติให้ดีกว่านี้หน่อยได้ไหม？”

เฉินเกอมองไปที่เล๋ยเล่และตำหนิออกมาเล็กน้อย

เล๋ยเล่ตั้งสติไม่ได้เลยจริงๆ

“เอ๋อ....”

เล๋ยเล่รู้สึกอับอายและเกรงใจมาก

“เฉินเกอ ตอนนี้พวกเราควรทำยังไงดี？คนกลุ่มนั้นต้องเห็นเราเป็นเป้าหมายแล้วแน่นอน！”

เจินจีไม่ได้ตำหนิเล๋ยเล่ เพียงแต่มองไปที่เฉินเกอแล้วถามเขาออกมา

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ เป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่นอยู่แล้ว ดังนั้นต้องดึงดูดความสนใจขององค์กรนักล่าไปแล้วแน่นอน ถึงเวลานั้นต้องมีเรื่องเกิดขึ้นไม่ขาดสายแน่เลย

“ไม่ต้องกลัว ตอนนี้พวกเขายังไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของพวกเรา อีกอย่างพวกเราอยู่ในที่ลับ พวกเขาอยู่ในที่แจ้ง ยังไงพวกเราก็ยังได้เปรียบมากกว่า！”

เฉินเกอพูดขึ้นมาอย่างมีสติ

ในความคิดของเฉินเกอนั้น หัวหน้าขององค์การนักล่าคงไม่ใช้กำลังคนและพลังคนมากเท่าใดนักในการมาจัดการพวกเขาทั้งสามคน เพราะวัตถุประสงค์ที่แท้จริงของพวกเขาคือป้ายเส่ส้า

ณ เวลานี้ อีกฝั่งหนึ่ง

ภายในเต็นท์ ของค่ายอีกแห่งหนึ่ง

เห็นแค่ชายชุดคลุมคนนั้นที่เฉินเกอเห็นเมื่อคืนนั่งอยู่ข้างในเต็นท์

ตรงหน้าเขามีนักล่ายืนอยู่สองสามคน

“หัวหน้า วันนี้พวกเราเจอคนแปลกๆ ในร้านอาหารสามคน หนึ่งในนั้นฝีมือดีมาก ดูเหมือนตัวตนของพวกเขาจะไม่ใช่คนธรรมดา！”