ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 905

บทที่ 905 ไหว้ครู

“พวกคุณไม่ต้องขึ้นมา ผมรับมือเอง！”

เฉินเกอร้องตะโกนเสียงดังใส่เจินจีและเล๋ยเล่

พูดจบ ก็เห็นหมูป่าได้เข้ามาใกล้แค่เอื้มแล้ว

เคี้ยวของหมูป่าแหลมคมมาก อ้าปากใหญ่ของตัวมันเองออกมาและกัดไปที่เฉินเกอ

นี่ถ้าโดนหมูป่ากัด ไม่ตายก็คงต้องพิการเป็นแน่

แน่นอน เฉินเกอไม่ยอมปล่อยให้หมูป่ามีโอกาสนี้อยู่แล้ว

เฉินเกอกลิ้งออกไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว จากนั้นกระบี่ซิงหยวนของเขาก็ปรากฏขึ้นในมือ

กระบี่ซิงหยวนถึงแม้จะใช้ในการรับมือกับผี แต่ก็สามารถนำมาเป็นอาวุธได้

เนื่องจากหมูป่ามีลำตัวที่ใหญ่ ดูแล้วดุร้ายมาก แต่ที่จริงแล้วร่างกายมันเชื่องช้ามากและไม่ยืดหยุ่นเลย ร่างทั้งร่างของมันพุ่งตรงออกไป และไปชนเข้ากับต้นไม้ใหญ่

“โฮ้ง！”

ต้นไม้ใหญ่ถูกชนจะสั่นสะเทือน ทำให้ใบไม้ร่วงลงไม้นับไม่ถ้วน

เฉินเกอเมื่อเห็นเวลาที่เหมาะสม เขารู้ว่าโอกาสที่เขาจะลงมือมาถึงแล้ว

“ว้าว！”

เฉินเกอแตะด้านหน้าของฝ่าเท้าใส่พื้น ทำให้ร่างกายทั้งตัวของเขาพุ่งชนออกไปอย่างรวดเร็ว และพุ่งชนไปที่หมูป่าอย่างจัง

กระบี่ซิงหยวนในมือแทงเข้าไปในร่างของหมูป่า

“ตายซะ！”

เฉินเกอตะโกนเสียงดังออกมาด้วยความโกรธ และใช้กระบี่ซิงหยวนฟันเข้าไปในร่างของหมูป่า

มีรูขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นมา และเลือดพุ่งกระฉูดออกมาทันที

“เสียงร้องคำราม！”

เนื่องจากเจ็บปวดทำให้หมูป่าร้องโหยหวนออกมา เสียงดังไปทั่วพื้นป่านี้

ทำให้บรรยากาศเงียบสงัดในยามวิกาลน่ากลัวอย่างเห็นได้ชัด

หลังจากนั้น หมูป่าก็ไม่สามารถขยับตัวได้อีก ล้มตัวลงไปกับพื้นนอนแน่นิ่งแล้วตายไป

เฉินเกอใช้พลังแค่หนึ่งท่าก็กำจัดหมูตัวใหญ่นี้ให้ตายไปได้ สามารถพูดได้เลยว่ามันง่ายดายมาก

“ฮู！”

เมื่อเห็นเฉินเกอฆ่าหมูป่าตายแล้ว เล๋ยเล่จึงเดินออกมาจากหลังต้นไม้

เล๋ยเล่เดินไปด้วยถอนหายใจออกมาด้วย รู้สึกโล่งใจขึ้นมาก เพราะว่าหมูป่าตัวนี้ได้ตายไปแล้ว

เล๋ยเล่และเจินจีเดินมายืนอยู่ด้านข้างของเฉินเกอ และมองดูหมูป่าที่อยู่ตรงหน้า

“เม่งเอ๊ย หมูป่าตัวนี้ทำไมใหญ่จัง！”

เล๋ยเล่อุทานออกมาด้วยความตะลึง เขาไม่เคยเห็นหมูป่ามาก่อนและยังเป็นหมูป่าที่ตัวใหญ่ขนาดนี้อีกด้วย

อย่าไปพูดเล๋ยเล่ไม่เคยเห็นเลย แม้กระทั่งเฉินเกอและเจินจีก็ไม่เคยเห็นมาก่อนเช่นกัน

“พอดีเลย เนื้อของหมูป่าดีใช้ได้เลย มื้อเย็นของพวกเรามีอาหารให้กินล่ะ！”

เฉินเกอมองไปที่เล๋ยเล่กับเจินจีด้วยรอยยิ้มและพูดเตือนพวกเขาออกมา

พูดจบ เฉินเกอใช้กระบี่ซิงหยวนตัดเนื้อหมูป่าออกมาชิ้นใหญ่

เนื้อหมูป่าแบบนี้ทั้งสดทั้งอร่อย และประจวบเหมาะพอดีเพราะเฉินเกอทั้งสามคนยังไม่ได้กินมื้อเย็นกันเลย

ถึงแม้ว่าเมื่อกี้จะค่อนข้างอันตราย แต่หมูป่าตัวนี้ก็ส่งตัวเองมาเป็นอาหารมื้อเย็นให้พวกเขาทั้งสามคนกินเอง

มันรนหาที่ตายชัดๆ แต่ก็ต้องถือว่ามีน้ำใจมากเหลือเกิน

หลังจากนั้น เฉินเกอได้ก่อไฟขึ้นอีกครั้ง นำเนื้อหมูป่าที่ตัดออกมาแขวนไว้บนไม้แล้วทำการย่างมัน

“ว้า นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้กินหมูป่าเลยนะ！”

เล๋ยเล่มองเนื้อหมูป่าที่อยู่ตรงหน้า อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายลงคอและพูดมันออกมา ความรู้สึกในปากเต็มไปด้วยความอร่อย

“เล๋ยเล่ นายเคยได้ยินผู้ฝึกตนมาก่อนไหม？”

เวลานี้ เฉินเกอมองไปที่เล๋ยเล่และถามขึ้นมาด้วยความสนใจ

“ผู้ฝึกตน？มันคืออะไรเหรอ？”