ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 906

บทที่ 906 ช่วยคน

จนกระทั่งดึกไม่มีผู้คนแล้ว ทั้งสามคนจึงได้กลับไปนอนในเต็นท์

ทั้งสามคนนอนในเต็นท์เดียวกัน แบบนี้ก็เพื่อที่จะได้ป้องกันเรื่องที่อาจจะเกิดขึ้นอย่างไม่คาดคิด

ขอเพียงมีความเคลื่อนไหวที่อันตราย ทั้งสามคนจะได้ช่วยเหลือกันทันท่วงที

แต่คืนนี้มันก็ได้ผ่านไปอย่างเงียบสงบ

จนกระทั่งเช้าวันที่สอง ทั้งสามคนตื่นนอนขึ้นมา

เฉินเกอตื่นแล้วก็ออกไปจากเต็นท์เลย ก็ได้เห็นซากหมูป่ามีสัตว์ต่างๆ มาแทะกิน

มีพวกนกอินทรีและแร้งกำลังจิกซากหมูป่าอยู่

เฉินเกอเห็นแล้ว ก็ไม่ได้ไปยุ่งอะไร

เก้าโมงเช้า ทั้งสามคนเก็บข้าวของเรียบร้อยก็ได้ออกเดินทางต่อเลย

ทั้งสามคนได้เดินเข้าไปในป่าลึก

ตามแผนที่ที่ท่านฟ่านให้ตัวเองไว้ ต้องเดินตามเขตภูเขาหินฟอสเฟตเสียก่อน ขั้นตอนที่สองจึงจะเสร็จสิ้น

ภูเขาหินฟอสเฟตกว้างใหญ่ไพศาล ไม่ใช่แบบที่จะสามารถมองเห็นขอบเขาได้ในชั่วพริบตา

อีกอย่างทั้งสามคนต่างไม่รู้ว่าหนทางข้างหน้าจะยังมีอันตรายอะไรที่ยังรอพวกเขาอยู่ ทำได้เพียงก้าวเดินอย่างระมัดระวัง

ไม่เพียงแต่พวกสัตว์ป่าพืชพันธุ์ต่างๆ ยังมีพวกนักล่าอีกด้วย พวกเขาได้เข้ามาในเขตภูเขาฟอสเฟต สามารถพูดได้ว่าอันตรายเต็มไปรอบด้าน

หลังจากที่เร่งเดินทางมาสองชั่วโมง เฉินเกอทั้งสามคนได้มาถึงลำธารแห่งหนึ่ง

ทั้งสามคนได้หยุดตรงลำธาร พักผ่อนกันแล้วก็เติมน้ำด้วย

“เฉินเกอ พวกเราต้องเดินกันอีกนานแค่ไหน?”

เจินจีนั่งอยู่บนหินก้อนหนึ่ง มองไปที่เฉินเกอแล้วถาม

เฉินเกอก็ส่ายหัวเล็กน้อย

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แผนที่ของท่านฟ่านไม่ได้เขียนไว้ เพียงแต่ให้พวกเราเดินออกไปจากเขตภูเขาฟอสเฟต”

สำหรับเขตภูเขาเฟสฟอตนั้นกว้างใหญ่แค่ไหน เฉินเกอก็ไม่รู้เหมือนกัน ก็ไม่ได้ศึกษามาก่อน สิ่งที่พวกเขาสามารถที่จะทำได้ก็คือเดินตามแผนที่ที่ท่านฟ่านให้มา ให้เดินออกไปจากเขตภูเขาฟอสเฟตเสียก่อนค่อยว่ากัน

“ชูบ!”

ในเวลานี้ ลูกธนูได้บินผ่านด้านหน้าของทั้งสามคน

เฉินเกอทั้งสามคนทันใดนั้นก็ได้มองตามทิศทางของลูกธนูไป

ก็เห็นชายชุดดำหลายคน กำลังถือคันธนูยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามของพวกเขา

“แย่แล้ว เป็นพวกนักล่า!”

เฉินเกอเห็นแล้ว ก็ได้พูดขึ้นทันที

พูดจบ เฉินเกอก็รีบดึงตัวเจินจีกับเล๋ยเล่จากไป

แต่พวกนักล่าก็ยังคงได้ยิงธนูมาทางเฉินเกอทั้งสามคนอย่างไม่ยอมหยุด พริบตาเดียวบินมารอบทิศทาง

ยังดีที่ทั้งสามคนไหวพริบดี ได้หลบเข้าไปในป่าได้ทันท่วงที จึงได้หลบพ้นการจู่โจมของนักล่าเหล่านั้น

“แม่งเอ๊ย ทำไมถึงได้มาเจอคนพวกนี้ในนี้ได้เนี่ย ช่างโชคร้ายเสียจริง” !

เล๋ยเล่บ่นด้วยสีหน้าที่เซ็งๆ

“เห่อๆ พวกเรามีกันแค่สามคน แต่ว่าพวกนักล่าสัตว์พวกเขาได้แบ่งกลุ่มย่อยเป็นหลายกลุ่มในการเคลื่อนไหว ดังนั้นพวกเราจึงง่ายต่อกันถูกพบเห็น!”

เฉินเกอก็ได้อธิบายให้กับเล๋ยเล่ฟัง

รอจนกระทั่งทุกอย่างเงียบสงบ มั่นใจว่าพวกนักล่าเหล่านั้นไม่ได้ตามมาแล้ว เฉินเกอทั้งสามคนจึงได้โล่งใจ

ทั้งสามคนต่างโล่งใจจากนั้นก็ได้เดินทางกันต่อ

เพียงแต่ทั้งสามคนไม่กล้าที่จะเดินเลาะตามลำธารแล้ว แต่กลับเดินมุ่งหน้าเดินเข้าไปในป่า

อยู่ในป่าจะไม่ง่ายต่อกันถูกพบเจอ อีกอย่างถึงแม้จะถูกพบเห็นก็ง่ายต่อการหลบหนี

แต่หากอยู่ในสถานที่แจ้งก็จะไม่เหมือนกัน มันง่ายต่อการถูกพบเห็น อีกอย่างก็ไม่มีที่ให้หลบด้วย ก็จะถูกไล่ล่าทำร้าย

หลังจากที่เดินทางไปประมาณครึ่งชั่วโมง ทั้งสามคนก็พบบ้านคนในป่า

“เฮ้ย พี่เฉิน พวกคุณรีบดูเลย ตรงนั้นมีบ้านคนด้วย!”

เจินจีอดไม่ได้จนต้องด่าออกมาอย่างโกรธเคือง

“อ้า....ช่วยด้วย!”

เวลานี้ก็ได้ยินเสียงของหญิงสาวดังออกมาจากห้องด้านใน ฟังแล้วเหมือนคนที่กำลังจะสิ้นหวัง

เจินจีและเฉินเกอก็ตอบสนองทันที จึงได้รีบวิ่งเข้าไปโดยตรง

“ฉีบ!”

เฉินเกอเข้าไปแล้วก็ได้ชักกระบี่ออกมา ก็ใช้กระบี่ในมือไปฟันคอของเหล่านักล่าสัตว์โดยตรง

เจินจีก็รีบวิ่งเข้ามาในห้องทันที

ในห้อง เธอได้เห็นภาพอุจาดตานักล่าคนหนึ่งกำลังทำเรื่องอุบาทว์ต่อผู้หญิงที่สวมใส่ชุดชั้นในอยู่

สิ่งนี้มันทำให้เจินจีโกรธจนลุกเป็นไฟทันที ได้เดินไปด้านหน้าโดยตรง ใช้มีดแทงลงไปกลางหลังของนักล่าคนนั้น จากนั้นก็ยื่นมือไปกระชากผมของชายคนนั้น ดึงมันลงมาจากตัวของหญิงสาว แล้วโยนลงบนพื้นทันที

อย่างไรเสียเจินจีก็เป็นผู้ฝึกตน พละกำลังต้องแข็งแกร่งกว่าพวกนักล่าเหล่านี้อยู่แล้ว ดังนั้นแรงจึงเยอะมาก ใช้แรงนิดหน่อยก็สามารถที่จะหิ้วนักล่าคนนี้ขึ้นมาได้

“ฉึบ!”

เจินจีไม่ได้ลังเลเลยแม้แต่น้อย ก็ได้ใช้มีดบาดคอนักล่าคนนี้ทันที

พริบตาเดียว นักล่าคนนี้ก็สิ้นใจลง

ใช้เวลาไปเพียงแค่หนึ่งนาที เฉินเกอทั้งสองคนก็ได้จัดการนักล่าเหล่านี้อย่างง่ายดาย

หลังจากที่จัดการเรียบร้อยแล้ว เจินจีก็ได้เดินไปนั่งลงยังข้างกายของหญิงสาว

หญิงสาวกำลังตกใจ ร่างกายสั่นไปทั้งตัว

เจินจียื่นมือไปวางอยู่บนบ่าของหญิงสาวอย่างเบามือ

มือเพิ่งจะวางลงไป หญิงก็ร้องอย่างบ้าคลั่ง ถอยหลังโดยสัญชาตญาณ

“ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องกลัว พวกเรามาช่วยเธอ ไม่เป็นไรแล้ว ไม่เป็นไรแล้วนะ!”

เจินจีรีบคว้าตัวหญิงหญิงสาวไว้ กอดหญิงสาวเข้ามาในอ้อมอกแล้วปลอบโยน

สัมผัสถึงการปลอบโยนจากเจินจี หญิงสาวจึงได้สงบลง จากนั้นก็ได้ร้องไห้อยู่ในอ้อมอกของเจินจี ชั่วขณะเดียวเสียงร้องไห้ก็ได้ดังสนั่นไปทั่วบ้าน