ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 907

บทที่ 907 ลบความทรงจำ

ฟังเสียงร้องไห้ของหญิงสาว เจินจีรู้สึกปวดใจอย่างมาก เฉินเกอก็ได้มองมาแวบหนึ่ง ส่ายหัวอย่างสงสารแล้วเดินออกไป

เฉินเกอได้กวักมือไปทางที่เล๋ยเล่ซ่อนตัวอยู่ส่งสัญญาณให้เขา

เล๋ยเล่เห็นสัญญาณมือแล้ว ก็รีบวิ่งไปที่ประตูบ้านอย่างรวดเร็ว

ขณะที่เห็นเลือดที่กระจายอยู่บนพื้น เล๋ยเล่ทนไม่ไหว จนต้องรีบวิ่งออกมาอาเจียน นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นคนเสียชีวิตต่อหน้าต่อตาตัวเอง มันทำให้เขาตกใจมาก

เฉินเกอก็ไม่ได้ว่าเขา เขารู้ว่าเป็นครั้งแรกที่เล๋ยเล่เห็นภาพแบบนี้ มันปกติมาก ชินแล้วมันก็จะดีขึ้นมาเอง อย่างไรเสียอีกหน่อยเล๋ยเล่ยังไงก็ต้องพบเจอเรื่องแบบนี้อีก ก็ให้เขาชินเสียตั้งแต่เนิ่นๆ

ผ่านไปสักพัก เล๋ยเล่จึงค่อยๆ ดีขึ้น เฉินเกอกับเล๋ยเล่จึงได้จัดการกับศพพร้อมกัน อีกอย่างยังได้ช่วยฝังพ่อแม่ของหญิงสาวไว้อีกต่างหาก

“พี่เฉิน.......คนพวกนี้มันไม่ใช่คนจริงๆ! ”

เล๋ยเล่ยืนอยู่หน้าประตูบ้าน ด่าอย่างโมโห

เฉินเกอยืนอยู่ที่เดิม ไม่ได้พูดแม้แต่คำเดียว สีหน้าเคร่งขรึมมาก

นักล่าเหล่านี้ช่างไม่มีความเป็นคนเลยแม้แต่นิดเดียว ถึงได้ทำเรื่องที่น่าอนาถเพียงนี้

เล๋ยเล่นั้นได้ตัดสินใจแล้ว ตัวเองตัดสินใจแล้วจะพยายามเป็นผู้ฝึกตนให้ได้

เวลานี้ เฉินเกอก็ได้เดินออกไป

ก็เห็นวิญญาณสองตนปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเฉินเกอ

“ท่านทั้งสอง ผมรู้ว่าพวกท่านได้ตายด้วยน้ำมือของคนเหล่านี้ พวกคุณจงจากไปอย่างสบายใจเถอะ ผมจะช่วยพวกคุณลงโทษพวกมันเอง จะทำให้พวกมันไม่มีวันได้ผุดได้เกิดอย่างแน่นอน! ”

เฉินเกอมองวิญญาณสองตนนี้พูดเป็นมั่นเป็นเหมาะ

ไม่ผิด วิญญาณสองตนนี้ก็คือพ่อแม่ของหญิงสาว หลังจากที่พวกเขาตายแล้ว วิญญาณก็ได้ออกจากร่าง ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าของเฉินเกอ

ได้ยินคำพูดของเฉินเกอแล้ว วิญญาณทั้งสองตนก็ไม่ได้พูดอะไร จากนั้นก็ค่อยๆ สลายหายไปจากตรงหน้าของเฉินเกอ

ที่เฉินเกอพูดแบบนี้ เพื่อไม่อยากให้พ่อแม่ของหญิงสาวกลายเป็นผีร้าย ยังไงก็ต้องให้พวกเขาจากไปอย่างสบายใจ

จากนั้น เฉินเกอก็ชักกระบี่ชิงหยวนของตัวเองออกมา

จากนั้นเฉินเกอก็ได้ร่ายมนตร์คาถา

“วิชาดูดจิต! ”

มนตร์คาถาที่เฉินเกอร่ายนั้นเรียกว่าวิชาดูดจิต

วิชาดูดจิต: เฉินเกอใช้สำหรับในการจัดการกับวิญญาณโดยเฉพาะ ทำลายวิญญาณของคนที่ชั่วร้ายบางคนโดยตรง เพื่อให้วิญญาณของพวกเขาสลายหมดสิ้น ไม่ได้ไปผุดไปเกิดตลอดกาล มีไว้เพื่อลงโทษ

วิธีนี้เฉินเกอนำออกมาใช้น้อยมาก แต่วันนี้จำเป็นต้องนำออกมาใช้ เขาต้องการลงโทษเหล่านักล่าที่ตายไป ถึงแม้ตายแล้วก็ไม่สามารถให้เขาตายอย่างสบาย ต้องให้พวกเขารับโทษที่ควรจะได้รับ มีเพียงวิธีนี้ถึงจะคู่ควรกับพ่อแม่หญิงสาวที่ตายไปแล้ว

เมื่อร่ายคาถาดูดจิต วิญญาณนักล่าเหล่านั้นก็ถูกดูดเป็นก้อนแสงสีขาว

“สลาย! ”

เฉินเกอออกแรงสะบัดกระบี่ซิงหยวน ก็ได้ฟันวิญญาณเหล่านั้นแตกกระจาย

ก้อนแสงถูกฟันกระจาย ก็เท่ากับว่าวิญญาณนักล่าเหล่านี้ได้ถูกทำลายไปหมดแล้ว สลายไปหมดสิ้น

เท่ากับว่าได้ลงโทษพวกเขาอย่างสาสมแล้ว

มองเห็นการกระทำทุกอย่างของเฉินเกอ เล๋ยเล่ที่ยืนอยู่ด้านหลังมองเห็นทุกอย่างอย่างชัดเจน เขารู้สึกว่ามันอัศจรรย์มาก ในใจรู้สึกตื่นเต้นมาก ตัวเองจึงได้ตัดสินใจว่าจะต้องกลายเป็นผู้ฝึกตนที่เก่งกาจอย่างเฉินเกอให้ได้

หลังจากจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยแล้ว เฉินเกอจึงได้กลับเข้าบ้านหลังนั้นอีกครั้ง

เวลานี้เห็นหญิงสาวได้สงบสติอารมณ์แล้ว แต่ว่าหญิงสาวนั้นเงียบมาก ไม่พูดแม้แต่คำเดียว คนทั้งคนเหมือนกับตกใจจนช็อกไปแล้ว

“เฉินเกอ ช่วยเธอด้วย! ”

เห็นเฉินเกอเข้ามา เจินจีก็ได้ร้องขอความช่วยเหลือ

เฉินเกอได้ยินแล้ว ก็เข้าใจความหมายในคำพูดของเจินจี

“เธอแน่ใจว่าจะให้ฉันทำแบบนั้นเหรอ? ”

เฉินเกอมองเจินจีแล้วถามขึ้น

เจินจีมองหญิงสาวในอ้อมอกด้วยสัญชาตญาณ จากนั้นจึงหลับตาลงแล้วพยักหน้า

หญิงสาวถามอย่างสงสัยแล้วมองไปที่เฉินเกอทั้งสามคน

“เมื่อกี้จู่ๆ เธอก็เป็นลมล้มไป พวกเราเป็นคนช่วยเธอเอาไว้! ”

เจินจียิ้มอย่างเป็นมิตรอธิบายให้กับหญิงสาว

“ห๊า? อย่างนี้นี่เอง แต่ฉันจำไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว! ”

หญิงสาวถามด้วยใบหน้าที่แปลกใจมาก เธอจำอะไรไม่ได้สักอย่างเลย ไม่เหลือความทรงจำแล้วจริงๆ

“เธอไม่เป็นไรก็ดีมากแล้ว เธอชื่ออะไรเหรอ? ”

เจินจีจึงได้เบาใจ จากนั้นก็ถามหญิงสาวอย่างยิ้มๆ

หญิงสาวกลับขมวดคิ้วขึ้นมาแล้วคิด

คิดไปตั้งนาน หญิงสาวก็ไม่สามารถที่จะนึกชื่อของตัวเองได้

หญิงสาวส่ายหัวของตัวเองอย่างเบาๆ

“ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันชื่ออะไร ทำไมฉันจำอะไรไม่ได้เลย”

หญิงสาวมองเฉินเกอทั้งสามคนด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียดแล้วกล่าว

เฉินเกอก็ได้มองไปที่เจินจี

พวกเขารู้ว่านี่คือผลข้างเคียงจากการสูญเสียความทรงจำ

“เธอจำไม่ได้ว่าที่นี่เป็นที่ไหนเหรอ? ”

เจินจีก็ได้ถามหญิงสาวอีกหนึ่งคำถาม

หญิงสาวก็ยังคงส่ายหัว

“จำไม่ได้ ไม่คุ้นแม้แต่นิดเดียว! ”

หญิงสาวตอบตามตรง ไม่ได้ลังเลเลยแม้แต่น้อย นั่นก็หมายความว่าเธอได้ลืมเรื่องราวในอดีตหมดสิ้นทุกอย่างแล้ว อีกทั้งยังลืมชื่อของตัวเองอีกด้วย