ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 911

บทที่911 ลงมือทำเรื่องเลวๆ

พูดจบแล้ว กู่หมิงก็หยิบเอาคริสตัลกะโหลกศีรษะออกมาจากกล่อง

“ว้าว!”

ทันใดนั้นเอง คนที่อยู่ทางด้านล่างต่างก็พากันกระสับกระส่ายขึ้นมา

คริสตัลกะโหลกศีรษะนี้พูดได้ว่าสุกใสเป็นประกายลานตาเสียจริงๆ แวววาวโปร่งแสงเช่นนี้ ให้ความรู้สึกที่พิเศษแบบหนึ่งยิ่งนัก

เห็นคริสตัลกะโหลกศีรษะนี้แล้ว ดวงตาของพวกเฉินเกอก็เต็มไปด้วยความรู้สึกที่น่าทึ่งเช่นกัน

ทั้งสี่คนเองก็คิดไม่ถึงว่าในสถานที่ที่อยู่ไกลออกไปเช่นนี้จะสามารถพบเจอกับสิ่งของล้ำค่าขนาดนี้ได้

“คริสตัลกะโหลกศีรษะ ราคาประมูลเริ่มต้นที่สี่ล้าน และราคาประมูลแต่ละครั้งจะต้องไม่ต่ำกว่าหนึ่งล้าน เริ่มประมูลได้ครับ!”

หลังจากคำสั่งนี้ของกู่หมิงแล้วนั้น การประมูลอย่างเป็นทางการก็เริ่มต้นขึ้น

“ห้าล้าน!”

เวลานี้มีผู้ชายคนหนึ่งที่ยกมือพร้อมกับตะโกนขึ้นมาก่อน

“หกล้าน!”

หลังจากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงของผู้ชายอีกคนหนึ่งที่ตะโกนขึ้น แล้วเสนอราคาสูงขึ้นอีกหนึ่งล้าน

บุคคลเหล่านี้พูดได้ว่าใช้เงินเหมือนกับน้ำไหลเสียจริงๆ เรียกเงินเป็นล้านๆ ขึ้นมาแบบนี้โดยไม่รู้สึกเสียดายเลยแม้แต่นิดเดียว

“เจ็ดล้าน ใครก็อย่ามาแย่งฉันนะ!”

ผู้ชายที่สวมแว่นตาคนหนึ่งลุกขึ้นยืนแล้วตะโกนเสียงดังออกมาด้วยท่าทางที่มั่นใจว่าจะชนะอย่างไรอย่างนั้น

แต่นี่คือการแข่งประมูล ไม่ใช่งานที่จะต้องอาศัยน้ำใจกัน ใครจะไปสนใจเขากัน

การประมูลเป็นการแข่งขันที่ว่าใครให้ราคาสูงถึงจะได้สิ่งของนั้นไปต่างหาก

“ไสหัวไปเลย ฉันให้แปดล้าน!”

ชายอ้วนคนหนึ่งจ้องมองพลางด่าว่าผู้ชายที่ใส่แว่นตาคนนั้น แล้วเสนอราคาประมูลให้สูงขึ้นไปอีกหนึ่งล้าน

ไม่นาน ราคาของคริสตัลกะโหลกศีรษะก็ได้ทะลุสิบล้านเป็นที่เรียบร้อย

คนพวกนี้บ้ากันไปแล้วจริงๆ

“เฮ้ย คนพวกนี้บ้าเกินไปแล้ว ไม่เห็นเงินเป็นเงินกันจริงๆ นะ ใช้เงินมากขนาดนี้เพื่อจะซื้อกะโหลกอันเดียวเนี่ยนะ?”

เล๋ยเล่ร้องออกมาด้วยความตกใจในเวลานี้ ใบหน้าของเขานั้นเต็มไปด้วยความตกตะลึง

“เหอเหอ โลกของพวกคนมีเงินพวกเราไม่เข้าใจหรอก!”

เฉินเกอยิ้มพลางเอ่ยออกมา

เฉินเกอไม่ได้รู้สึกสนใจสิ่งเหล่านี้ เขาถึงไม่ได้โง่ถึงกับต้องใช้เงินเป็นสิบล้านเพื่อซื้อคริสตัลกะโหลกศีรษะมา จะใช้เงินก็ไม่สามารถใช้แบบนี้ได้เหมือนกัน

สุดท้ายแล้วคริสตัลกะโหลกศีรษะอันนี้ก็ถูกผู้ชายใส่แว่นคนนั้นใช้เงินประมูลไปในราคาที่สูงถึงสิบห้าล้าน

“ยินดีกับคุณผู้ชายท่านนี้ ที่ได้ประมูลคริสตัลกะโหลกศีรษะของเราไปในราคาสิบห้าล้านได้สำเร็จ!”

กู่หมิงก็เอ่ยชื่นชมผู้ชายใส่แว่นคนนั้นขึ้นเช่นกัน

ทันใดนั้นเองผู้ชายคนที่ใส่แว่นตาคนนี้ก็รู้สึกพึงพอใจกับสายตาที่ยกย่องและเลื่อมใสของทุกคนที่มองมา รู้สึกพอใจและภูมิใจเป็นอย่างมาก นี่ก็คือผลลัพธ์ที่คนมีเงินต้องการมากที่สุดนั่นเอง

“ไปเถอะ ไม่มีอะไรน่าดูแล้ว!”

หลังจากเสร็จสิ้นแล้วนั้น เฉินเกอก็หันไปสั่งกับพวกเล๋ยเล่สามคนนั้น

แล้วทั้งสี่คนก็ออกมาจากตลาดมืดพร้อมกัน

หลังจากที่ออกมาจากตลาดมืดแล้วนั้น ทั้งสี่คนก็ยังเดินเล่นรอบๆ เมืองต่อกันอีก

หลังจากนั้นสักพักหนึ่ง ก็เห็นผู้ชายใส่แว่นคนนั้นที่ประมูลคริสตัลกะโหลกศีรษะปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าของพวกเขาทั้งสี่คน

“พี่เฉิน นั่นไม่ใช่คนที่ประมูลคริสตัลกะโหลกศีรษะนั่นหรอกหรือ?”

เล๋ยเล่รีบเอ่ยเตือนเฉินเกอขึ้น

เป็นอย่างที่เห็นว่าคือผู้ชายที่ใส่แว่นคนนั้นจริงๆ

ผู้ชายคนนี้เดินเร็วมาก สีหน้าท่าทางดูร้อนใจยิ่งนัก ราวกับว่ากลัวจะถูกใครเห็นหรือสนใจอย่างไรอย่างนั้น

“ไป ตามไปดู!”

เฉินเกอรู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ง่ายขนาดนั้น จึงรีบเอ่ยขึ้น หลังจากนั้นก็พาพวกเล๋ยเล่ตามไป

ไม่นาน พวกเฉินเกอทั้งสี่คนนั้นก็ตามชายใส่แว่นคนนั้นมาถึงบ้านหลังหนึ่ง

ชายใส่แว่นคนนั้นมองไปรอบๆ แล้วก็เดินเข้าไปด้านใน หลังจากนั้นก็ไม่ลืมที่จะปิดประตูด้วย

เจินจีเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“ชายที่ใส่แว่นคนนั้นตายแล้ว!”

เฉินเกอเอ่ยขึ้น

“ตาย ตายแล้ว? เกิดอะไรขึ้น?”

เล๋ยเล่เอ่ยถามด้วยความประหลาดใจ

“ถูกเถ้าแก่ของตลาดมืด กู่หมิงคนนั้นฆ่าตายแล้ว!”

เฉินเกออธิบาย หลังจากนั้นก็เล่าเรื่องที่ตัวเองไปเจอมาออกมาทั้งหมด

หลังจากที่พวกเล๋ยเล่ทั้งสามคนนั้นได้ยินแล้วก็ตกตะลึง โดยไม่อยากจะเชื่อว่ากู่หมิงเถ้าแก่ตลาดมืดแห่งนี้จะเป็นคนที่จิตใจโหดเหี้ยมอำมหิตเช่นนี้

“นั่นไม่ใช่ว่าเขาฆ่าคนมาไม่น้อยแล้วอย่างนั้นหรือ คนที่รับซื้อประมูลพวกนั้นล้วนแต่ตายหมดแล้ว!”

เฉินเกอเองก็พยักหน้าลงเช่นกัน

“ถูกต้อง มีความเป็นไปได้สูงมาก คนพวกนี้เป็นพวกฆ่าคนเพื่อปล้นเอาทรัพย์สิน!”

เฉินเกอกล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ

“น่าเกลียดชังเกินไปแล้ว!”

เล๋ยเล่เองก็ด่าว่าออกมาด้วยความรู้สึกเคียดแค้นและรู้สึกไม่เป็นธรรมเช่นกัน

แต่พวกเฉินเกอทั้งสี่คนนี้ก็ไม่มีวิธีอื่น พวกเขาไม่สามารถช่วยชายใส่แว่นคนนี้ได้ เฉินเกอเองก็ทำได้เพียงมองดูชายคนนั้นตายอยู่ในกำมือของกู่หมิงไปต่อหน้าต่อตาเช่นกัน

“เอาล่ะ พวกเรารีบไปกันเถอะ ที่นี่อยู่นานไม่ดีนักหรอก!”

หลังจากที่ผ่านไปสักพักแล้วนั้น เฉินเกอก็เอ่ยเตือนพวกเจินจีทั้งสามคนนั้น

ตอนนี้ดูแล้ว เมืองอู่สิงก็ไม่ใช่สถานที่ที่ดีเท่าไรนัก มีคนที่จิตใจร้ายกาจอยู่มากมาย ออกไปจากที่นี่ให้เร็วหน่อยก็คงจะดีกว่า

หลังจากที่พูดจบแล้วนั้น ทั้งสี่คนก็รีบหันหลังกลับออกไป

แต่ท้องฟ้าตรงหน้าก็กำลังจะมืดลงแล้ว พวกเฉินเกอทั้งสี่คนนั้นก็ทำอะไรไม่ได้ จึงต้องหาโรงแรมที่พักในเมืองนั้นพักกันก่อนแล้วค่อยว่ากันอีกที

โรงแรมของเมืองอู่สิงแตกต่างกับโลกภายนอก เหมือนกับโรงแรมสมัยโบราณประเภทนั้น

พวกเฉินเกอหาโรงแรมที่ดูธรรมดาๆ แห่งหนึ่งพักค้างแรมกัน