ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 929

บทที่ 929 ราชายวน

“พวกนายออกไปก่อนเถอะ! ”

ยวนเหนี่ยวบอกทหารผีอีกครั้ง

หลังจากได้ยินคำสั่งพวกทหารผีก็ถอยออกไปจากวัง

หลังจากทหารผีออกไป ราชายวนเหนี่ยวก็รีบบอกให้เฉินเกอนั่งลง

“ไม่ทราบว่าผู้มาเยือนมีชื่อว่าอะไร?”

ในเวลานี้ ราชายวนเหนี่ยวมองไปที่เฉินเกอและถาม

“เฉินเกอ! ”

เฉินเกอยังเอ่ยชื่อของตนออกมาทันที

ราชายวนเหนี่ยวเล๋ยเล่ที่อยู่ข้างหลังเฉินเกอ

“ฉันชื่อเล๋ยเล่! ”

เล๋ยเล่เองก็รีบตอบขึ้น

“น้องเฉิน น้องเล๋ย ก่อนหน้านี้ผิดพลาดไปบ้าง ขอให้พวกคุณอย่างได้เก็บมาใส่ใจ! ”

ราชายวนเหนี่ยวมองไปที่เฉินเกอและเล๋ยเล่อย่างขอโทษ

เฉินเกอและเล๋ยเล่เองก็งุนงงขึ้นมา ไม่เข้าใจว่าเหตุใดจู่ๆ ราชายวนเหนี่ยวถึงได้มีท่าทีเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิงขึ้นมาแบบนี้

“ราชายวนเหนี่ยว พวกเราก็แค่ผ่านทางเมืองกุ่ยเท่านั้น ได้โปรดคุณช่วยปล่อยพวกเราไป พวกเรายังมีเรื่องที่สำคัญอย่างยิ่งรออยู่! ”

เฉินเกอไม่อยากมัวเสียเวลากับยวนเหนี่ยว ดังนั้นจึงเอ่ยออกมาโดยตรง

หากมัวอยู่ที่นี่ไปหนึ่งนาที ก็เท่ากับเสียเวลาไปอีกนาที อย่างนั้นโอกาสที่จะได้รับป้ายเส่ส้าก็หายไปหนึ่งนาทีเช่นกัน

“แน่นอน แน่นอน ฉันรู้เรื่องนั้นดี แต่ฉันมีสิ่งหนึ่งที่อยากขอร้อง! "

ยวนเหนี่ยวเองก็รีบพูดขึ้น

“เรื่องอะไรหรือ"?”

เฉินเกอถาม

“ฉันหวังว่าน้องชายทั้งสองเมื่อกลับมาจากเผ่าเส่ส้า จะนำหยกเส่ส้ากลับมาด้วย!”

ราชายวนเหนี่ยวมองไปที่พวกเฉินเกอ จากนั้นจึงหยิบเอากระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากชุดเกราะของตน และส่งให้เฉินเกอ

เฉินเกอรับกระดาษมาและเห็นว่าภาพวาดบนกระดาษคือหยกเส่ส้าที่ยวนเหนี่ยวพูดถึง

“คุณจะเอาหยกเส่ส้าไปทำไม?”

เฉินเกอถามอย่างสงสัย

“นี่.. น้องเฉิน ฉันบอกเรื่องนี้กับนายไม่ได้ รอนายเอากลับมาแล้ว ฉันจะบอกกับนาย!”

ยวนเหนี่ยวไม่ได้บอกสาเหตุกับเฉินเกอโดยตรง แต่เอ่ยขอร้องเฉินเกอ

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เฉินเกอเองก็ไม่ได้ถามต่อ

“ได้ ฉันรับคำขอร้องของคุณ”

เฉินเกอเองก็ไม่ปฏิเสธ เขาแค่ต้องการออกไปจากที่นี่โดยเร็วที่สุด

“อืม ขอบคุณน้องชายทั้งสองอย่างยิ่ง ฉันจะให้คนพาพวกคุณออกไป! "

จากนั้น ยวนเหนี่ยวก็พูดกับพวกเฉินเกอทันทีด้วยรอยยิ้ม

หลังจากพูดจบ เขาก็เรียกทหารผีมาให้ช่วยพาพวกเฉินเกอออกไป

ภายใต้การคุ้มกันของทหารผี เฉินเกอและเล๋ยเล่จึงออกจากเมืองกุ่ยอย่างราบรื่น และเข้าสู่ทะเลเชียงอู๋ได้สำเร็จ

ทะเลเชียงอู๋ เป็นสถานที่ที่จะต้องผ่านเพื่อไปยังดินแดนของเผ่าเส่ส้า

มันคือทะเลอันกว้างใหญ่ไพศาลผืนหนึ่ง

สุดปลายของทะเลเชียงอู๋ก็คืออาณาเขตของเผ่าเส่ส้า

อย่างไรก็ตาม..ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะข้ามผ่านทะเลเชียงอู๋ไปได้

“ไม่มีเรือให้ข้ามหรือ"?”

เฉินเกอมองไปยังทหารผีที่อยู่ข้างหลังและถามขึ้น

“ไม่มี พวกเราไม่เคยไปที่นั่น ดังนั้นจึงไม่รู้วิธีที่จะไป พวกเรามาส่งคุณได้แค่ตรงนี้ ที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับพวกคุณแล้ว”

ทหารผีพูดกับเฉินเกอทันที

พูดจบ พวกทหารผีก็ขี่ม้าผีจากไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อเหล่าทหารผีลับหายไป พวกเฉินเกอจึงโดดเดี่ยว

“พี่เฉิน พวกเราจะทำยังไงกันดี?”

เล๋ยเล่แล้วมองเฉินเกอและถาม

เฉินเกอเองก็งงงวยเช่นกัน เมื่อเห็นว่าในไม่ช้าเขาก็จะไปถึงดินแดนของเผ่าเส่ส้าได้แล้ว แต่ตอนนี้กลับถูกมหาสมุทรอันกว้างใหญ่หยุดเอาไว้

ไม่มีเรือสักลำ หรือจะให้พวกเขาว่ายน้ำผ่านไป?