ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 943

บทที่ 943 ผู้ฝึกตน

“เล๋ยเล่ ระวัง！”

เฉินเกอรีบตะโกนเตือนเล๋ยเล่ทันที

เล๋ยเล่ได้ยินก็รีบไหวตัวขึ้นมา ทันใดนั้นก็ได้ลืมตาขึ้นมาดู

พึ่งจะพูดจบ บริเวณเอวของเล๋ยเล่ก็ถูกริบบิ้นสีแดงรัดเหนี่ยวเอาไว้

“ฟิ้ว！”

ร่างของเล๋ยเล่ก็ถูกลากออกไป

เฉินเกอเห็นก็ตอบสนองได้ทันที รีบกวัดแกว่งกระบี่ซิงหยวนในมือเพื่อไปตัดสายริบบิ้นสีแดงทิ้งทันที

“ซือออ！”

เสียงริบบิ้นสีแดงขาด ยังดีที่เฉินเกอมีการตอบสนองที่รวดเร็ว ทำให้สามารถช่วยตัวเล๋ยเล่กลับมาได้

“โซ่กักวิญญาณ！”

หลังจากที่ช่วยตัวเล๋ยเล่ไว้ได้ เฉินเกอก็รีบโยนโซ่กักวิญญาณของตนออกไปทันที

โซ่กักวิญญาณบินไปยังทิศทางวิญญาณสาวจอมอาฆาตอย่างรวดเร็ว

วิญญาณสาวจอมอาฆาตตัวนี้ก็ไม่ธรรมดาเสียเลย มันรีบเอาริบบิ้นสีแดงของตนกั้นโซ่กักวิญญาณเอาไว้

แน่นอนว่าเฉินเกอไม่ให้โอกาสแก่มันเลย เขารีบก้าวเข้าไปจู่โจมวิญญาณสาวจอมอาฆาต ซึ่งที่เดิมที่เขายืนอยู่ยังมีเงาของเขาหลงเหลืออยู่เลย

นั่นแสดงให้เห็นว่าเฉินเกอมีความรวดเร็วขนาดไหน ทำให้วิญญาณสาวจอมอาฆาตไม่ทันได้โต้ตอบอะไรเลย

เห็นเพียงกระบี่ซิงหยวนในมือของเฉินเกอได้ทิ่มแทงทะลุเข้าที่ร่างวิญญาณสาวจอมอาฆาตผู้นั้น

“ดับสลาย！”

เฉินเกอตวาดเสียงทุ้มต่ำหนึ่งประโยค

จากเสียงที่เปล่งออกมาของเฉินเกอ ทำให้กระบี่ซิงหยวนเริ่มฉายแสงไฟสีน้ำเงินเข้มออกมา และชั่วพริบตาเดียวก็เขมือบวิญญาณสาวจอมอาฆาตได้

เฉินเกอใช้พลังจากกระบี่ซิงหยวนอีกครั้ง เพื่อทำลายล้างวิญญาณสาวจอมอาฆาตให้ดับสลายไป

หลังจากที่จัดการวิญญาณสาวจอมอาฆาตได้แล้ว เฉินเกอก็ทรุดตัวลงคุกเข่ากับพื้นทันที ร่างกายของเขาเริ่มประกายแสงไฟสีน้ำเงินเข้มออกมา ซึ่งเป็นปรากฏการณ์ดึงวิญญาณผีเข้าสู่ร่างกายของเขา

แต่ทว่าเฉินเกอก็ไม่มีทางเลือก เขาจำเป็นต้องทำเช่นนี้ เพราะมีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่จะสามารถสยบวิญญาณสาวจอมอาฆาตตัวนี้ได้

“คุณพี่เฉิน คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม？”

เล๋ยเล่เห็นสถานการณ์เช่นนี้ รีบกระโจนเข้าไปด้านหน้าแล้วถามเฉินเกออย่างเป็นห่วงทันที

“อย่าเข้ามา อย่าแตะต้องตัวผม！”

เฉินเกอเตือนเล๋ยเล่หนึ่งประโยค

เล๋ยเล่ได้ยินก็หยุดเดินกะทันหัน

พอผ่านไปได้สักพัก จนแสงไฟสีน้ำเงินเข้มที่เป็นประกายอยู่ในร่างกายของเฉินเกอได้ดับสลายไป เฉินเกอถึงกลับมาเป็นปกติเช่นเดิม

เฉินเกอลุกขึ้นมายืนอีกครั้ง พลางมองเล๋ยเล่

“ถ้าหากเมื่อกี้คุณแตะตัวผมแล้วละก็คุณจะถูกรังสีความเคียดแค้นครอบงำ จนต้องกลายเป็นผีตัวหนึ่ง！”

เฉินเกอมองเล๋ยเล่พลางพูดทีละคำอย่างชัดเจน

พอฟังมาถึงตรงนี้ เล๋ยเล่ก็รู้สึกตกใจกลัวขึ้นมากะทันหัน เขาคิดไม่ถึงว่าจะมีผลเป็นเช่นนี้

บัดนี้ ท้องฟ้าภายนอกก็ได้กลับคืนเป็นดังเดิม จากสภาพอากาศที่มืดครึ้มก็ได้หายไปจนหมดสิ้น

เมื่อเห็นเช่นนี้ หลี่เยว่เหอก็รู้ว่าต้องคลี่คลายวิกฤตในครั้งนี้ได้แล้ว

“โครม！”

บัดนี้บานประตูที่ปิดกั้นประตูของสำนักหงซินก็ได้ถูกถีบให้ลอยออกไป

และเห็นเฉินเกอกับเล๋ยเล่เดินออกมาพร้อมกัน

เมื่อเห็นเฉินเกอทั้งสองคนออกมา พวกหลี่เยว่เหอก็รู้สึกโล่งใจ

หลี่เยว่เหอรีบเดินเข้าไปด้านหน้า

“คุณเฉิน คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ？”

หลี่เยว่เหอรีบถามถึงความปลอดภัยของเฉินเกอก่อนเป็นอันดับแรก

“ผมไม่เป็นอะไร ท่านหลิน วิญญาณอาฆาตตัวนั้นผมจัดการได้แล้ว ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงแล้ว เก่อเล่กับชายที่มีรอยแผลมีดฟันก็ถูกวิญญาณอาฆาตตัวนั้นฆ่าตาย！”

เฉินเกอมองหลี่เยว่เหอพลางบอกกล่าว

“ขอบคุณคุณเฉินเป็นอย่างสูงครับ คุณช่างยอดเยี่ยมจริงๆ ！”

หลี่เยว่เหอมองเฉินเกอพลางพูดอย่างซาบซึ้งใจ ตอนนี้เขาเชื่อมั่นในความสามารถของเฉินเกอเต็มเปี่ยมแล้ว ไม่คิดจะสงสัยในความสามารถเฉินเกออีกต่อไป

“ไม่เป็นอะไร ท่านหลินเกรงใจแล้ว มันเป็นสิ่งที่พวกผมควรจะทำอยู่แล้ว”

เฉินเกอตอบหลี่เยว่เหอหนึ่งประโยคด้วยท่าทางที่ถ่อมตน

“ท่านหลิน ในเมื่อไม่มีอะไรแล้ว สถานที่เกิดเหตุก็มอบหมายให้พวกคุณนะ พวกเราไปก่อน”

ได้ยินเจินจีถาม เฉินเกอก็ตอบอย่างยิ้มแย้มหนึ่งประโยค

“เหตุการณ์เป็นยังไงบ้าง？ฉันเห็นในโทรทัศน์รายงานว่าเกิดเรื่องขึ้น？”

เจินจีถามเฉินเกออย่างเป็นห่วง

เฉินเกอยิ้ม จากนั้นก็ตอบเจินจี

“ไม่เป็นอะไร เพียงแต่ที่สำนักหงซินมีวิญญาณอาฆาตซ่อนตัวอยู่ตัวหนึ่งก็เท่านั้น！”

ได้ยินเฉินเกอเล่าเรื่อง เจินจีก็เข้าใจทันที

“ถ้าเช่นนั้น ความหมายของคุณก็คือโยนเรื่องนั้นให้กับวิญญาณอาฆาตตัวนั้นใช่ไหม？”

เจินจีมีปฏิภาณไหวพริบที่ดีมาก มองเฉินเกอแล้วพูดอย่างเข้าใจทันที

“ไม่ผิดเลย เป็นเช่นนี้ก็ดี ทำให้ผมคลี่คลายปัญหาใหญ่ไปได้หนึ่งเรื่อง！”

เฉินเกอพูดพลางยักไหล่ของตน

“เช่นนั้นก็ดี！”

เจินจีได้ยินก็รู้สึกโล่งอกทันที

“ใช่แล้ว เฉินเกอ เมื่อกี้หวางหยุ่นโทรศัพท์มาหา บอกว่ามีเรื่องจะคุยกับคุณ เดี๋ยวคุณก็ออกไปพบเขาสักครั้งหนึ่งนะ！”

จากนั้นเจินจีเหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงรีบพูดกับเฉินเกอ

“หวางหยุ่น？ไอ้หนุ่มคนนี้หาผมจะมีเรื่องอะไรกันนะ？”

เฉินเกอก็รู้สึกสงสัย

ความสัมพันธ์ระหว่างหวางหยุ่นกับเฉินเกอก็ดีมากเหมือนพี่น้องกันเลย

แต่ว่าไอ้หนุ่มหวางหยุ่นคนนี้เป็นคนชอบเที่ยวเตร่อยู่นอกบ้านเป็นประจำ ดังนั้นเฉินเกอก็รู้นิสัยของเขาดี

ตอนนี้จะหาเขากะทันหัน ต้องมีเรื่องอะไรสักอย่างแน่ๆ

“ได้ เดี๋ยวผมจะออกไปหาเขา！”

เฉินเกอก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ รีบตอบตกลงทันที

“เจินจี ตอนบ่ายคุณสอนเล๋ยเล่กับหยูซินเกี่ยวกับทฤษฎีความรู้การกลายเป็นผู้ฝึกตนหน่อยนะ！”

จากนั้นเฉินเกอก็สั่งการให้เจินจี

“ได้ ฉันรับทราบค่ะ！”