ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 948

บทที่ 948 ถ้ำที่ลี้ลับ

“เฮ้อ เฉินเกอช่างมันเถอะ คุณตามใจเขาหน่อยก็แล้วกัน เพราะระหว่างทางก็ไม่ได้ทำอะไร”

หวางหยุ่นห้ามเฉินเกอ

เฉินเกอได้ยินก็ไม่มีทางเลือก เขาไม่ไหวกับเล๋ยเล่จริงๆ จึงได้แต่ให้เล๋ยเล่ทำตามอำเภอใจ

การเดินทางไปยังแท่นขุนนางมีระยะทาง 5 กิโลเมตร ดังนั้นกลุ่มเดินทางของเฉินเกอต้องใช้เวลาเกือบสองชั่วโมง

จนถึงตอนเที่ยงวัน พวกเฉินเกอก็ได้เดินทางมาถึงที่แท่นขุนนาง

แท่นขุนนางเป็นแหล่งท่องเที่ยวในภูเขาตงอูที่ตั้งอยู่บนพื้นที่สูง ซึ่งถูกเรียกขานโดยชาวบ้านว่า “แท่นชมเมฆ” เพราะเมื่ออยู่บนนี้แล้วสามารถมองเห็นก้อนเมฆได้อย่างใกล้ชิดยิ่งขึ้น และอาจเป็นเพราะมีเสียงอ่านคล้ายคลึงกันตามอักษรของจีนด้วย เลยตั้งชื่อนี้

ตามที่ได้เล่าต่อๆ กันมานั้นในสมัยโบราณมีขุนนางท่านหนึ่งเคยมาชมวิวทิวทัศน์ที่นี่ แล้วได้ตั้งชื่อสถานที่แห่งนี้ว่าแท่นขุนนาง

“โอเค ทุกคนนั่งพักแล้วกินอะไรสักนิดกันก่อนนะ เดี๋ยวพวกเราต้องเริ่มเดินทางบนเส้นทางป่าที่ขรุขระกันนะ！”

บัดนี้ได้ยินเสียงหลินเทียนหยวนมองทุกคนพลางพูดขึ้นมา

เฉินเกอเดินเข้าไปใกล้หลินเทียนหยวน

“ท่านหลิน สามารถให้ผมดูแผนที่ของท่านได้หรือไม่？”

เฉินเกอกล่าวกับหลินเทียนหยวน

หลินเทียนหยวนได้ยินก็หยุดชะงักไปก่อน จากนั้นก็ยื่นแผ่นที่ในมือให้แก่เฉินเกอ

“ขอบคุณ！”

เฉินเกอกล่าวคำขอบคุณแก่หลินเทียนหยวน จากนั้นก็รับแผ่นที่มาสำรวจดู

หลังจากที่เฉินเกอดูได้แวบหนึ่ง จากนั้นก็รีบเงยหน้ามองดูรอบๆ ทันที

“คุณเฉิน ทำไมเหรอ？มีอะไรผิดปกติเหรอ？”

หลินเทียนหยวนมองเฉินเกอพลางถามด้วยความสงสัย

เฉินเกอยืนขึ้นมา

“ท่านหลินดูสิ หากเดินทางจากทางโน้นจะใกล้กว่านะ ถ้าเกิดเดินทางจากแท่นขุนนางส่วนมากจะเป็นทางป่าที่ขรุขระ ยิ่งทำให้เสียเวลาในการเดินทางมากขึ้น！”

เฉินเกอมองหลินเทียนหยวนพลางกล่าวเตือนหนึ่งประโยค

ได้ยินเฉินเกอพูดเช่นนี้ หลินเทียนหยวนก็รีบนำแผนที่กลับมาดู

เป็นไปอย่างที่เฉินเกอพูดจริงแท้ หากใช้เส้นทางอื่นจะเร็วกว่า

จุดนี้หลินเทียนหยวนไม่ได้สังเกตดูดีๆ มาก่อน

“คุณเฉิน ความหมายของคุณคือให้พวกเราย้อนกลับไปที่เดิมแล้วเริ่มต้นใหม่จากตรงนั้นเหรอ？”

จากนั้นหลินเทียนหยวนก็ถามเฉินเกอ

เฉินเกอมองหลินเทียนหยวนแวบหนึ่ง

“ท่านหลิน ถ้าท่านอยากหาให้เจอโดยเร็วก็ต้องใช้เส้นทางที่ใกล้กว่า แต่ผมแค่ออกความคิดเห็นกับท่านเท่านนั้น ส่วนจะทำอย่างไรก็สุดแล้วแต่ท่านจะตัดสินใจแล้วกัน”

เฉินเกอตอบด้วยประโยคเรียบง่าย จากนั้นก็หันหลังเดินกลับไปหาพวกหวางหยุ่นกับเล๋ยเล่

พูดตามความจริง เฉินเกอไม่อยากจะไปช่วยเหลือพวกเขาเลย

หากไม่ใช่เป็นเพราะหวางหยุ่นตกลงร่วมมือกับพวกเขา เฉินเกอก็จะพาเล๋ยเล่กับหวางหยุ่นเดินทางไปเองแล้ว

หลินเทียนหยุ่นมองดูแผ่นหลังของเฉินเกอ และตกอยู่ในภวังค์แห่งความครุ่นคิด

เขารู้สึกว่าเฉินเกอพูดได้มีเหตุผล เพียงแต่หากย้อนกลับไปยังจุดเริ่มต้นก็จะยิ่งเสียเวลาเข้าไปอีก

ดังนั้น...... สุดท้ายหลินเทียนหยวนยังคงตัดสินใจไม่ย้อนกลับไป แต่เป็นการออกเดินทางต่อไปจากที่นี่ ไกลหน่อยก็ไม่เป็นอะไร เพราะยังไงก็หาเจออยู่แล้ว

หลังจากที่พักผ่อนไปได้สักพัก ทุกคนก็เริ่มออกเดินทางกันต่อ

แต่ว่าเพิ่งเดินไปได้ไม่นาน ท้องฟ้าก็เริ่มแปรปรวนกะทันหัน

“ทำไมอยู่ดีๆ อากาศก็เปลี่ยนไปล่ะ？เป็นสัญญาณฟ้าผ่าฟ้าแลบใช่ไหม！”

เห็นอากาศที่แปรปรวน เล๋ยเล่ก็พูดขึ้นมาด้วยความสงสัย

“ครืน.....โครม！”

พึ่งจะพูดจบ บนท้องฟ้าก็มีเสียงฟ้าร้องดังขึ้นมา

บัดนี้พวกหวางหยุ่นต่างละสายตาไปจ้องมองไปที่เล๋ยเล่

เล๋ยเล่ถูกจ้องมองจนต้องก้มหน้าลงไปอย่างทำตัวไม่ถูก

เขารู้ว่าพวกหวางหยุ่นต้องโทษที่ตนพูดจาอัปมงคล พูดอะไรมาอย่างนั้น

“หาที่หลบกันก่อนเถอะ！”

เฉินเกอเห็นว่ามันไม่ปกติ จึงออกความคิดเห็น

หากเดินทางต่อไปในป่าเช่นนี้คงต้องถูกฟ้าผ่าแน่นอน

ไม่นานทุกคนก็เจอถ้ำแห่งหนึ่ง เพื่อใช้เป็นจุดพักผ่อนได้แล้ว

“โอ้โห ด้านในถ้ำช่างกว้างขวางเหลือเกิน！”

เล๋ยเล่เดินเข้ามาก็พูดด้วยความประหลาดใจ