ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 949

บทที่ 949 ถูกขังอยู่ที่เดิม

“ท่านหลิน ถ้าพวกคุณอยากออกไปจากที่นี่อย่างปลอดภัยก็ให้คนของคนเชื่อฟังหน่อย ไม่ต้องไปยุ่งกับอะไรทั้งนั้น มิเช่นนั้นหากเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา พวกเราก็จะออกไปไม่ได้กันหมดแล้ว！”

หลังจากหยุดชะงักไปชั่วครู่ เฉินเกอก็มองหลินเทียนหยวนแล้วเตือนหนึ่งประโยค

พูดจบเฉินเกอก็ไม่ได้หันหน้ากลับไปมองแล้วเดินออกไป

เฉินเกอพูดอย่างละเอียดแล้ว ส่วนจะฟังเข้าหูหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับหลินเทียนหยวนแล้ว

มองแผ่นหลังของเฉินเกอแล้ว หลินเทียนหยวนก็ละสายตามามองผู้ชายคนเมื่อกี้ที่มือบอนไปทำเรื่องโดยพลการ ซึ่งจ้องด้วยสายตาดุดัน หากไม่ใช่เขามือบอน ตอนนี้พวกเขาก็คงไม่ถูกขังอยู่ที่นี่หรอก

เมื่อเห็นสีหน้าและแววตาของหลินเทียนหยวน ผู้ชายคนนั้นก็ก้มหน้าไม่กล้าไปสบตากับหลินเทียนหยวนอีกต่อไป

“ถ้าใครมือบอนอีกล่ะก็ ผมจะหั่นมือคนนั้นทิ้งเลย！”

จากนั้นหลินเทียนหยวนก็กวาดสายตามองคนที่ตนพามาพลางกล่าวตักเตือน

ได้ยินคำพูดของหลินเทียนหยวน ลูกน้องของเขาต่างพยักหน้าตอบรับ ไม่มีใครกล้าขัดคำสั่งหลินเทียนหยวนเลย

บัดนี้เฉินเกอกำลังเดินสำรวจภายในถ้ำทั้งหมด

เล๋ยเล่กับหวางหยุ่นเดินตามเฉินเกออยู่ด้านหลัง พวกเขาก็กำลังช่วยค้นหาจุดที่แตกต่างกัน จะออกไปจากที่นี่ได้

แต่ว่าสำรวจดูตั้งนานพวกเขาก็ไม่เจอทางออกอะไรเลย ด้านในเหมือนถูกปิดแน่นอย่างนั้นเลย

“คุณพี่เฉิน ดูเหมือนว่าที่นี่จะไม่มีทางอื่นให้ไปได้แล้วนะ？”

เล๋ยเล่ถามเฉินเกออย่างสงสัย

“ใช่แล้ว พี่เฉิน ดูเหมือนพวกเราต้องถูกขังอยู่ในนี้แล้วล่ะ！”

หวางหยุ่นอดไม่ได้ที่จะต้องทอดถอนหายใจ

ทันใดนั้นเขารู้สึกเสียใจที่ได้ร่วมมือกับหลินเทียนหยวน

ถ้ารู้แต่เนิ่นๆ คงไม่ไปทำเช่นนั้นแล้ว

ตอนนี้พวกเขาไม่มีที่ให้ถอยหลังแล้ว

“ทุกอย่างล้วนมีเหตุและผล ที่นี่ต้องวางกลไกอะไรบางอย่างเอาไว้แน่ๆ ถึงได้ปิดกั้นทางเข้าถ้ำเอาไว้！”

เฉินเกอพูดเสียงราบเรียบหนึ่งประโยค

“คุณพี่เฉิน จะว่าไปก็แปลกเหมือนกันนะ ที่นี่มีหยกบริสุทธิ์มากมายแต่ไม่เคยถูกค้นพบและไม่เคยถูกเคลื่อนย้ายออกไป มันช่างแปลกประหลาดจริงๆ ！”

เล๋ยเล่อุทานด้วยสีหน้าที่คาดไม่ถึง

หยกมากมายเช่นนี้หากอยู่ภายนอก คงถูกคนหมายปองและเอาไปจนหมดสิ้นตั้งนานแล้ว

“คิกคิก คุณคิดว่าที่นี่ธรรมดาสักที่ไหนกันล่ะ？ในเมื่อไม่เคยถูกคนเอาออกไปนานหลายปีขนาดนี้ แสดงว่าต้องมีอะไรผิดปกติแน่ๆ”

เฉินเกอได้ยินเล๋ยเล่พูด จึงยิ้มน้อยๆ พลางอธิบายขึ้นมา

และในเวลานี้ จู่ๆ เฉินเกอก็สังเกตเห็นจุดที่แปลกประหลาดที่หนึ่ง มันช่างดึงดูดสายตาของเขายิ่งนัก

เฉินเกอรีบเดินเข้าไปตรวจดู

แต่เมื่อดูแล้วทำให้พวกเขาต้องรู้สึกตกตะลึง

ภายในหยกที่อยู่ตรงหน้าของพวกเขามีกระดูกขาวอยู่กองหนึ่ง

“อัน...อันนี้เป็นกระดูกใช่ไหม ทำไมกลายเป็นสภาพนี้ไปได้！”

เล๋ยเล่พูดอย่างประหลาดใจออกมา คิดไม่ถึงว่าด้านในหยกจะมีกระดูกขาวอยู่

“คนนี้น่าจะถูกขังอยู่ในจนตาย จากนั้นก็กลายเป็นกระดูก และเวลาผ่านไปนานหลายปี หยกจึงได้ขึ้นบดบังมันเอาไว้ ดังนั้นจึงได้กลายเป็นสภาพเช่นนี้！”

เฉินเกอสังเกตดูสักพักก็ได้อธิบายออกมา

ดูเมื่อว่าที่นี่จะไม่ใช่พวกเฉินเกอเป็นกลุ่มแรกที่มา แต่เคยมีคนมาก่อน

จากนั้นก็ประสบปัญหาเช่นเดียวกับพวกเขาตอนนี้ คือถูกกักขังไว้ที่นี่ จากนั้นก็หาทางออกไปไม่ได้ จึงต้องตายอยู่ที่นี่

“ใช่แล้วผมก็รู้สึกว่าไพเราะมาก เหมือนกำลังอยู่ดื่มด่ำธรรมชาติอยู่กลางหุบเขายังไงอย่างนั้น！”

หวางหยุ่นพูดด้วยความสดชื่นเบินบานใจ

ทันใดนั้นเฉินเกอก็ขมวดคิ้วขึ้นมา รีบหันหน้าไปมองพวกเล๋ยเล่กับหวางหยุ่นสองคน

กลับพบว่าพวกเขาทั้งสองคนไม่ได้สติและตกอยู่ในภวังค์ของเสียงหยดน้ำ

แต่เฉินเกอกลับไม่ได้รับการสะทกสะท้านแต่อย่างใด

“ไม่ดีแล้ว เสียงนี้ไม่ชอบมาพากล！”

เฉินเกอรู้สึกตกใจกะทันหัน เขารู้ว่าเสียงหยดน้ำนี้ต้องไม่ธรรมดา สามารถทำให้คนหลุดเข้าไปอยู่ในภวังค์แล้วทำให้เกิดภาพหลอนขึ้นมาได้

“เล๋ยเล่ หวางหยุ่น พวกคุณสองคนมีสติหน่อย！”

เฉินเกอรีบเดินเข้าไปหาพวกเขาสองคน พลางยื่นมือไปเขย่าตัวพวกเขาสองคนแล้วร้องเรียก

แต่ว่าไม่มีประโยชน์อะไรเลย พวกเขาสูญเสียการตอบสนองและการรับรู้แล้ว

เมื่อทำอะไรไม่ได้ เฉินเกอจึงได้แต่เดินกลับไปยังตำแหน่งเดิมของถ้ำอีกครั้ง

พบว่าไม่เพียงแต่เล๋ยเล่กับหวางหยุ่นสองคน แต่พวกหลินเทียนหยวนต่างก็ตกอยู่ในภาพหลอนเช่นกัน พวกเขามีสีหน้าที่ผ่อนคลายและมีความสุขอย่างไม่รับรู้โลกภายนอกเลย

ตอนนี้เฉินเกอเข้าใจแล้ว ถ้าหากเสียงหยดน้ำยังคงดังต่อเนื่อง คนพวกนี้ก็จะไม่มีทางกลับไปเป็นดังเดิมแน่นอน

วิธีเดียวที่ทำได้ในตอนนี้ก็คือ เฉินเกอต้องหาต้นน้ำที่ทำให้เกิดเสียงหยดน้ำนี้ให้ได้และขจัดเสียงหยดน้ำนี้ทิ้งไป จึงจะทำให้ทุกคนกลับมาเป็นปกติ

และยังมีอีกอย่าง ในที่สุดเฉินเกอก็รู้ว่าสาเหตุว่าคนก่อนหน้านี้ทำไมถึงได้ตายกันอยู่ที่นี่ได้

เป็นเพราะได้ยินเสียงหยดน้ำที่ไพเราะเช่นนี้ จากนั้นก็ทำให้คนพวกนี้สูญเสียการรับรู้ และเสียชีวิตไปอย่างมีความสุขโดยที่ไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดแม้แต่น้อย มันช่างเป็นวิธีที่โหดเหี้ยมเสียจริงๆ

คิดเสร็จ เฉินเกอก็เดินเข้าไปด้านที่ลึกที่สุดของถ้ำคนเดียว

เสียงหยดน้ำส่งออกมาจากตำแหน่งที่ลึกที่สุดภายในถ้ำแห่งนี้ เดินไปตามเสียงที่ส่งมาก็พอแล้ว