ที่แท้....ฉันเป็นลูกเศรษฐี！ นิยาย บท 952

บทที่ 952 เขี้ยวสัตว์ประหลาดที่น่ากลัว

เมื่อเฉินเกอเห็น ก็รู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ และเตือนเล๋ยเล่และหวางหยุ่นทันที

เมื่อได้ยินคำพูดของเฉินเกอ ทั้งสองก็เบิกตาโต จากนั้นก็วิ่งหนีทันที

ไม่วิ่งก็ยังดี และเมื่อวิ่งก็ยิ่งดึงดูดสัตว์ประหลาดหันมาสนใจ

“อย่าไล่ฉัน!”

เล๋ยเล่ตะโกนเสียงดังในขณะที่วิ่งอย่างรวดเร็ว

แต่ยิ่งทำอย่างนี้ สัตว์ประหลาดก็ยิ่งจะไล่ล่าเล๋ยเล่ เพราะเล๋ยเล่ตะโกนเสียงดัง และยิ่งดึงดูดสัตว์ประหลาดสนใจมากขึ้น

เฉินเกอตั้งสติได้ก็มองไปตามทิศทางของเล๋ยเล่ และเห็นว่าสัตว์ประหลาดตัวนั้นวิ่งได้รวดเร็วมาก และกำลังจะไล่ทันเล๋ยเล่

ตอนนี้สถานการณ์ของเล๋ยเล่อันตรายมาก

เฉินเกอหยุด ชักกระบี่ซิงหยวนของเขา และเหวี่ยงมันไปที่สัตว์ประหลาด

กระบี่ซิงหยวนปลิวออกไปอย่างรวดเร็ว และเฉือนสัตว์ประหลาด

“คำราม!”

สัตว์ประหลาดรู้สึกถึงความเจ็บปวด และคำรามขึ้นไปบนท้องฟ้าอีกครั้ง

จากนั้นสัตว์ประหลาดก็หันหัวไปมองเฉินเกอ พุ่งเป้าหมายไปที่เฉินเกอ จากนั้นก็พุ่งเข้าหาเฉินเกออย่างบ้าคลั่ง

เฉินเกอไม่รีบร้อน ค่อยๆ ดึงกระบี่ซิงหยวนกลับมาไว้ในมือ

เมื่อเห็นว่าสัตว์ประหลาดกำลังจะมาถึงต่อหน้า เฉินเกอก็รีบพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว เอนตัวล้มลงกับพื้น พร้อมกับไถลเข้า

ไปใต้ท้องของสัตว์ประหลาด

เฉินเกอยกกระบี่ซิงหยวนในมือขึ้นมา และเฉือนที่ท้องของสัตว์ประหลาดโดยตรง

ทันใดนั้น เลือดก็พุ่งกระเซ็นออกมา

“โอฮู้!”

สัตว์ประหลาดส่งเสียงครวญคราง จากนั้นก็ล้มลงตายในกองเลือด

หลังจากฆ่าสัตว์ประหลาดเสร็จ เล๋ยเล่และหวางหยุ่นก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ทั้งสองก็กลับมาหาเฉินเกออีกครั้ง

“พี่เฉิน คุณ..คุณโอเคไหม? ”

เล๋ยเล่ถามเฉินเกอด้วยความเป็นห่วง

เฉินเกอเก็บกระบี่ซิงหยวนของเขา จากนั้นก็พยักหน้าและพูดว่า “ฉันสบายดี!”

โชคดีที่เฉินเกออยู่ด้วย มิเช่นนั้นพวกเขาทั้งสองคนอาจกลายเป็นอาหารของสัตว์ประหลาดตัวนี้ และคงมีจุดจบ

เช่นเดียวกับกระดูกที่อยู่ในลำธาร

“แม่งเอ้ย นี่มันสัตว์ประหลาดอะไร? ทำไมรูปร่างหน้าตาเป็นแบบนี้ มันดูเหมือนเสือแต่ก็ไม่ใช่!”

เล๋ยเล่มองไปที่ศพของสัตว์ประหลาดด้วยความประหลาดใจและพูดด้วยความสงสัย

สัตว์ประหลาดตัวนี้มีเขี้ยวเรียวยาวสองอันอยู่ข้างปาก และใบหน้าของมันก็น่าเกลียด แตกต่างจากสัตว์ในโลกนี้โดยสิ้นเชิง

“ฉันรู้สึกว่ามันคือเทาเที่ยในสมัยโบราณ? ”

ในขณะนี้ หวางหยุ่นขมวดคิ้ว กำลังคาดเดาและมองไปที่สัตว์ประหลาดตรงหน้า

“เทาเที่ย? ไม่ใช่มั้ง มันเป็นสัตว์ประหลาดในตำนาน จะมาโผล่ในโลกของเราได้ยังไง!”

หลังจากได้ยินสิ่งที่หวางหยุ่นพูด เล๋ยเล่ก็คัดค้านทันที

“มิอาจปฏิเสธความเป็นไปได้นี้ มีหลายสิ่งที่เราไม่รู้ในโลกนี้ วิญญาณผียังมีอยู่ได้ ทำไมเทาเที่ยจะมีไม่ได้? ”

ก่อนที่หวางหยุ่นจะโต้ตอบ เฉินเกอก็โต้ตอบกับคำพูดของเล๋ยเล่ทันที

พอเล๋ยเล่ได้ฟัง ก็พยักหน้าทันที เขาลืมสถานการณ์นี้ได้อย่างไร

ใช่สิ แม้กระทั่งวิญญาณผียังมี แล้วก็ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้จริงๆ

ในขณะนี้ เห็นคนกลุ่มหนึ่งสวมชุดโบราณออกมาจากป่าลึก และล้อมรอบเฉินเกอทั้งสามคน

แต่เมื่อพวกเขาเห็นเทาเที่ยที่ตายอยู่บนพื้น พวกเขาก็ตกใจทันที และมองไปที่เฉินเกอทั้งสามคนด้วยความหวาดกลัว

สายตาที่มองมาแปลกๆ ราวกับพวกเขาเป็นสัตว์

เมื่อเฉินเกอทั้งสามเห็นการสวมใส่เสื้อผ้าของคนเหล่านี้ พวกเขาก็สงสัยเช่นกัน

เสื้อผ้าเหล่านี้ดูเหมือนคนสมัยโบราณ